Wataha: Różnice pomiędzy wersjami

{{inne znaczenia|2=[[WatagaWataha (ujednoznacznienie)]]}}

'''WatagaWataha''' – grupa [[wilk]]ów lub [[dzik]]ów działająca razem, w szerszym znaczeniu termin odnoszony również do stada [[pies domowy|psów]], [[Likaon (pies)|likaonów]] lub [[jenot]]ów<ref name=OW>{{cytuj książkę |nazwisko=Wilson |imię=Edward Osborne |autor link=Edward Osborne Wilson |tytuł=Socjobiologia |rok=2001 |wydawca=Zysk i S-ka Wydawnictwo s.c. |miejsce=Poznań |id=ISBN 83-7150-682-1}}</ref>. Posiada określoną [[Hierarchia społeczna|hierarchię wewnętrzną]]. Jest to zwykle grupa rodzinna składająca się z pary rodzicielskiej oraz młodych z jednego lub kilku miotów.

== Hierarchia watagiwatahy ==

WatagaWataha składa się z osobników przewodzących zwanych ''alfa'' (samiec i samica lub jedno z nich). Osobnik ''alfa'' ma absolutną władzę nad członkami watagiwatahy, przewodzi większości pościgów, najprędzej i najbardziej gwałtownie reaguje na pojawienie się intruzów. Pozostali członkowie stada ceremonialnie demonstrują mu swoją podległość.

Czasami wyróżnia się osobnika ''beta''. WatagaWataha może posiadać osobnika ''omega'' – o najniższym statusie w grupie – który jest czasowo lub stale odsunięty od watagiwatahy. Wysoki status w grupie oznacza zarówno możliwość rozrodu (w przypadku osobników ''alfa'') jak i pierwszeństwo w dostępie do jedzenia.

Młode [[wilk]]i do wejścia w okres dojrzewania mają dość szczególną pozycję w grupie. Wszystkie dojrzałe wilki opiekują się młodymi i je karmią (po okresie karmienia mlekiem matki). Młode wykazują uległość osobnikom dorosłym i są przez nie wychowywane (z zachowaniem hierarchii wilków w grupie). Młode mają jednak odrębną i szybko zmienną hierarchię. Nowo skojarzona para opuszcza watagęwatahę i tworzy nową.

WatagaWataha zajmuje [[Terytorium (biologia)|terytorium]] od 100 km² do 1000 km². Wielkość terytorium jak i sposób jego użytkowania zależy od rodzaju terytorium jak i od dostępności pokarmu.

Ssaki drapieżne polujące samotnie atakują ofiary równe co do wielkości lub mniejsze od siebie<ref>Bourliere, F. (1963). Specific feeding habits of African carnivores. African Wildlife 17: 20-27.</ref>. Skoordynowane polowanie grupy drapieżników pozwala przełamać to ograniczenie i polować nawet na duże [[ssaki kopytne]]. Psowate polują najczęściej poprzez długotrwałą gonitwę ofiary na otwartych terenach trawiastych, gdzie polowanie grupowe ma znacznie większe szanse na zakończenie sukcesem. WatagaWataha goniąca ofiarę o dużych rozmiarach stara się zagonić ją w miejsce uniemożliwiające dalszą ucieczkę, następnie otoczyć i pochwycić za gardło. Broniąca się ofiara jest jednocześnie atakowana z różnych stron, kąsana w miękkie części ciała, co doprowadza do jej osłabienia, a nawet wykrwawienia. Obserwowane przez badaczy watagiwatahy wilków przeprowadzały zorganizowane polowania, złożone z etapów obserwacji ofiary, podziału grupy na naganiających i czatujących w ukryciu, okrążenie ofiary przez naganiających i zapędzanie w kierunku czatujących członków watagiwatahy. Największą skuteczność polowań stwierdzono u likaonów<ref name=OW/>.

[[Celownik (przypadek)|Celownik]] [[Liczba pojedyncza|l. poj.]] od słowa ''watagawataha'' brzmi ''wataże'' lub ''watasze''{{r|SOJP}}.