Wersja z 20:16, 17 wrz 2014 edytuj MtuMTU (dyskusja \| edycje) 33 edycje m pop. literówki Znacznik: VisualEditor ← poprzednia edycja		Wersja z 22:06, 9 gru 2014 edytuj anuluj edycję Kornatka (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 1210 edycji uściślenie, uzupełnienie następna edycja →
Linia 1: '''Kontratenor''' – śpiewak płci męskiej który mimo przebytej [[mutacja głosu\|mutacji głosu]], dzięki odpowiedniej technice jak i wrodzonym uwarunkowaniom jest wstanie operować pełną skalą [[alt\|altu]] (kontratenor altowy), [[mezzosopran\|mezzosopranu]] (kontratenor mezzosopranowy) lub nawet [[sopran\|sopranu]] (kontratenor mezzosopranowy). '''Kontratenor''' – śpiewak posługujący się techniką śpiewu umożliwiającą śpiewanie przez mężczyznę wysokim głosem o barwie zbliżonej do głosu naturalnego. Dlatego też sposród kontratenorów rozróżnia się kontratenor sopranowy, mezzosopranowy i altowy. Technika śpiewania głosem kontratenorowym przypomina śpiewanie [[falset]]em - dynamiczne spektrum krtani zostaje ograniczone poprzez częściowe jej domknięcie, emisja głosu odbywa się przy wsparciu rezonatorów głosowych. Zasadnicze różnice polegają na tym, że krtań kontratenora pozostaje rozluźniona, głos ustabilizowany, a barwa ciemniejsza, zbliżona do naturalnych głosów.{{fakt\|data=2010-03}} Dziś śpiewacy operujący tą techniką wykonują partie przeznaczone dla [[kastrat]]ów, którzy byli popularni zwłaszcza w epoce baroku. Ze względu na pracę krtani technika śpiewania głosem kontratenorowym przypomina śpiewanie [[falset]]em - dynamiczne spektrum krtani zostaje ograniczone poprzez częściowe jej domknięcie, emisja głosu odbywa się bez wzmocnienia rezonatorem piersiowym, przy zmniejszonej elastyczności krtani. Zasadnicze różnice polegają na tym, że głos kontratenora, podobnie, jak to się odbywa przy emisji naturalnego głosu klasycznego, ulega silnemu wzmocnieniu i udźwięcznieniu w rejonie obszarów twarzoczaszki (twarde podniebienie, zatoki). Głos taki nie dorównuje dynamiką głosom naturalnym, jednak jest na tyle silny, że z powodzeniem może być używany w drobniejszych formach muzycznych, w mniejszych salach, a nawet w przedstawieniach operowych (nie stawiających przed śpiewakami zbytnich wymagań co do wolumenu głosu).{{fakt\|data=2010-03}} Dziś śpiewacy operujący tą techniką wykonują partie przeznaczone dla [[kastrat]]ów, którzy byli popularni zwłaszcza w epoce baroku. Należy jednak zaznaczyć, że głos kontratenora jest zasadniczo odmienny od głosu kobiecego (mniejszy wolumen i mniejsze nasycenie alikwotowe) i tym bardziej od większych głosów należących niegdyś do kastratów. Słynnymi kontratenorami są: [[Philippe Jaroussky]], [[David Daniels]], [[Andreas Scholl]], [[Paul Esswood]], [[David James]], [[Klaus Nomi]] (właśc. Klaus Sperber), [[Vitas]] (właśc. Witalij Władasowicz Graczew). Z polskich kontratenorów największe uznanie zdobyli [[Artur Stefanowicz]], Piotr Łykowski, [[Dariusz Paradowski]] i [[Jacek Laszczkowski]] - dwaj ostatni jednoznacznie utożsamiani z naturalnym sopranem.

Kontratenor: Różnice pomiędzy wersjami