Schräge Musik: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
ulepszenia |
ulepszenia |
||
Linia 14:
Podobne systemy testowano także w myśliwcach dziennych, do najbardziej znanych należy ''Sondergerät 113A'', znane szerzej jako [[50 mm działo bezodrzutowe SG 500 Jägerfaust|Jägerfaust]].
Uzbrojenie Schräge Musik nie było pozbawione wad. Zasadniczą wadą była mała celność w przypadku, gdy różnica prędkości bombowca i myśliwca była duża{{fakt}}. Pilot musiał w takim wypadku mieć bardzo dobry refleks, by w odpowiednim momencie nacisnąć spust. Rozwiązano ten problem stosując komórkę fotoelektryczną, która automatycznie odpalała pociski, gdy myśliwiec przelatywał pod celem. Urządzenie tego typu, nazwane „Zossen”, opracowano w zakładach [[AEG (koncern)|AEG]] w Neustadt. Po raz pierwszy zastosowano je na lotnisku w Werneichen pod [[Berlin]]em w połowie [[1944]] roku, celem była płachta materiału rozwieszona między dwoma [[balon]]ami. Próby zakończyły się sukcesem i rozpoczęto produkcję, jednak niewiele egzemplarzy zostało wyprodukowanych przed końcem wojny. Przypuszczalnie tylko dwa zostały zamontowane na samolotach i użyte bojowo.
Schräge Musik musiał więc podchodzić do ataku dość blisko maszyny alianckiej, przez co był narażony na uszkodzenia wywołane destrukcją alianckiego bombowca (odpadające fragmenty konstrukcji, wyciekająca benzyna). Z tego też względu preferowano celowanie w płat między silniki i po oddaniu jednej serii odchodzenie w bok (jeden atak). Ponadto działka były umieszczane (z reguły) za pilotem, co przesuwało środek ciężkości do tyłu i utrudniało pilotaż (mniejsza [[stateczność podłużna]]), z tego względu łatwe wchodzenie w niezamierzony korkociąg i trudne z niego wyprowadzanie. Opór aerodynamiczny luf też był znaczący i w maszynach słabszych (np. Messerschmitt Bf 110) potęgowało to trudności w pilotażu.
Linia 22:
Załoga zaatakowanego przez myśliwiec z systemem Schräge Musik bombowca była zazwyczaj kompletnie zaskoczona, gdyż zdawała sobie sprawę z obecności myśliwca dopiero w momencie ataku, nie mając szans na wykrycie przeciwnika przed atakiem przez uważną obserwację. Po zorientowaniu się przez analizę uszkodzeń samolotów, które zdołały powrócić do bazy, że niemieckie myśliwce nocne atakują od dołu, alianci podjęli serię przeciwdziałań, z początku mało skutecznych. Tak więc na niektórych bombowcach dodano okno pozwalające na obserwację sektora, z którego atakowały niemieckie myśliwce, na innych dodano dolną wieżyczkę (wcześniej usuniętą z bombowców z powodu małej skuteczności) umożliwiającą jego ostrzał. Pod koniec 1943 wprowadzono modyfikację [[radar H2S|radaru H2S]] używanego do wytworzenia mapy radarowej terenu pod bombowcem. Modyfikacja ta, pod kryptonimem „[[Fishpond]]”, była w stanie wykryć niemiecki myśliwiec przygotowujący się do ataku z użyciem Schräge Musik. Na wiosnę 1944 większość bombowców miało zainstalowany ten system, co obniżyło skuteczność niemieckich ataków. Fishpond nie był doskonałym przeciwśrodkiem, gdyż na przykład powodował wiele fałszywych alarmów, gdy wykrywał inne bombowce (choć te można było zwykle odróżnić od niemieckich myśliwców jeśli leciały równolegle i nie próbowały się zbliżyć). Ponadto radar H2S nie był zwykle włączony przez cały czas lotu, a tylko przy zbliżeniu się do celu, ponieważ alianci zdawali sobie sprawę, że niemieckie myśliwce miały urządzenia („Naxos”), które mogły naprowadzić je na jego emisję.
Podobny system działek strzelających ukośnie do góry wprowadzono podczas wojny na
== Przykładowe instalacje ==
| |||