Wołodymyr Kubijowycz: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków
m poprawa linków
Linia 54:
Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] był przewodniczącym [[Centralny Ukraiński Komitet Narodowy|Centralnego Ukraińskiego Komitetu Narodowego]] w [[Kraków|Krakowie]]. Komitet odpowiadał za działalność socjalną na rzecz [[weteran]]ów, edukację, działalność na rzecz poboru ochotników oraz przedsięwzięcia gospodarcze. Komitet był w latach 1939-1945 uznawany jako ukraińskie przedstawicielstwo wobec niemieckiej administracji okupacyjnej [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnego Gubernatorstwa]]. Będąc zwolennikiem [[OUN-M]] (frakcji [[Andrij Melnyk|Andrija Melnyka]] w Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów)<ref>[[Ryszard Torzecki]], ''Kwestia ukraińska w polityce III Rzeszy 1933-1945'', Warszawa 1972, s. 236</ref> zatrudniał na kierowniczych stanowiskach w CUKN ludzi związanych z ugrupowaniem Melnyka<ref>Ryszard Torzecki, ''Kwestia ukraińska w polityce III Rzeszy 1933-1945'', Warszawa 1972, s. 199, przyp. 12</ref>.
 
18 kwietnia 1941 roku złożył na ręce gubernatora [[Hans Frank|Hansa Franka]] memoriał, w którym domagał się wydzielenia w Generalnym Gubernatorstwie terytorium [[Łemkowszczyzna|Łemkowszczyzny]] (wzdłuż linii: [[Dukla]], [[Brzozów]], [[Dynów]], [[Przeworsk]]) i [[Ziemia Chełmskachełmska|Chełmszczyzny]] w granicach [[Traktat brzeski (9 lutego 1918)|traktatu brzeskiego]] jako terenu, który Ukraińcy traktowaliby jako własny etnograficznie, a skąd Polacy mieli być wysiedleni. 21 czerwca 1941 wnioski memoriału zostały odrzucone przez Niemców<ref>[[Ryszard Torzecki]], ''Polacy i Ukraińcy. Sprawa ukraińska w czasie II wojny światowej na terenie II Rzeczypospolitej'', Warszawa 1993, Wyd. PWN, ISBN 83-01-11126-7 s.55.</ref>. Po [[Atak Niemiec na ZSRR|ataku III Rzeszy na ZSRR]] i utworzeniu [[Dystrykt Galicja|Dystryktu Galicja]] Kubijowycz proponował z kolei wysiedlenie Polaków z Dystryktu Galicja do innych dystryktów Generalnego Gubernatorstwa, a Ukraińców z innych dystryktów do Dystryktu Galicja. Koncepcję tę podtrzymywał do końca 1943 roku, jednak nie doszło do jej realizacji z powodu braku zainteresowania Hansa Franka<ref>[[Ryszard Torzecki]], ''Polacy i Ukraińcy. Sprawa ukraińska w czasie II wojny światowej na terenie II Rzeczypospolitej'', Warszawa 1993, Wyd. PWN, ISBN 83-01-11126-7, s. 214</ref><ref>[[Grzegorz Motyka (historyk)|Grzegorz Motyka]] "Tak było w Bieszczadach. Walki polsko-ukraińskie w Polsce 1943-1948", Warszawa 1998 str. 86</ref>. [[Dieter Pohl]] uważa, że w świetle brutalności wysiedleń, które miały miejsce poprzednio w Polsce, Kubijowycz musiał sobie zdawać sprawę z konsekwencji swoich żądań<ref>Dieter Pohl, ''Nationalsozialistische Judenverfolgung in Ostgalizien 1941-1944. Organisation und Durchfuehrung eines staatlichen Massenverbrechens'', Monachium 1997, s. 41 [cyt za:] [[Czesław Partacz]], ''Działalność nacjonalistów ukraińskich w Ziemi Chełmskiej i na Podlasiu 1939-1944'' [w:] ''Stosunki polsko-ukraińskie w latach 1939-2004'', Red. [[Bogumił Grott]], Warszawa 2004, ISBN 83-60093-01-6, s.75</ref>.
 
{{osobny artykuł|Ukrainizacja ziemi chełmskiej}}