Paschalis III: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m uproszczenie wywołania szablonu {{Kontrola autorytatywna}} |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 44:
== Życiorys ==
Pochodził z miasta Crema w Lombardii z rodziny hrabiów Camisano. W 1144 roku [[Lucjusz II]] mianował go kardynałem diakonem, a w 1145 papież Eugeniusz III nadał mu kościół tytularny S. Maria in Portico. W 1148 był legatem w Polsce w celu upomnienia się o prawa księcia [[Władysław II Wygnaniec|Władysława II]], pierworodnego syna [[Bolesław III Krzywousty|Bolesława Krzywoustego]], wygnanego przez młodszych przyrodnich braci. Guido rzucił wówczas klątwę na braci Władysława i ich stronników, nie zdołał jednak wyegzekwować przywrócenia go na tron. W następnych latach był jednym z liderów frakcji procesarskiej w kurii papieskiej. Na przełomie 1152/53 uczestniczył w negocjacjach, które doprowadziły do zawarcia tzw. Traktatu z Konstancji między cesarzem [[Fryderyk I Barbarossa|Fryderykiem I]] a Stolicą Apostolską. Traktat ten nie przetrwał długo, gdyż już wkrótce wybrany w 1154 papież [[Hadrian IV|Adrian IV]] popadł z cesarzem w konflikt i zawarł sojusz z sycylijskimi Normanami. Kardynał Guido wraz z grupą kilku innych kardynałów był przeciwnikiem tej zmiany polityki papiestwa, mimo to w marcu 1158 Adrian IV promował go do rangi kardynała prezbitera [[Bazylika Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu|Santa Maria in Trastevere]]. Sygnował bulle papieskie między 18 czerwca 1144 a 23 maja 1159. W trakcie [[Papieska elekcja 1159|podwójnej elekcji w 1159]] poparł wybór
Nowy antypapież miał duże problemy ze zdobyciem uznania. Po śmierci Wiktora IV znaczna część niemieckiego episkopatu uznała [[Aleksander III (papież)|Aleksandra III]] i była przeciwna kontynuowaniu schizmy{{r|Kelly}}. Również cesarz Fryderyk Barbarossa początkowo się wahał, ostatecznie jednak na synodzie w [[Würzburg]]u w maju 1165 uznał go i wymusił to samo na niemieckich i północnowłoskich biskupach; oporni byli pozbawiani urzędu{{r|Kelly}}. W rewanżu Paschalis w dniu 8 stycznia 1166 kanonizował w [[Akwizgran]]ie [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]], na co nalegał Fryderyk{{r|Kelly}}. Wiadomo, że podczas kanonizacji byli obecni biskupi z Polski, co świadczy, że również Polska wspierała wówczas antypapieża. Poza Cesarstwem i Polską, Paschalis miał jednak praktycznie zerowe poparcie, a i w samym Cesarstwie (zwł. w Bawarii i Lombardii) istniała dość silna opozycja przeciw niemu. W listopadzie 1165 Aleksander III powrócił do Rzymu, a antycesarski bunt w Lombardii doprowadził do wygnania prawie wszystkich biskupów wspierających Paschalisa i zastąpienia ich aleksandryjczykami{{r|Kelly}}. Dopiero zbrojna interwencja Fryderyka I we Włoszech w 1167 doprowadziła do częściowego spacyfikowania buntu i umożliwiła Paschalisowi zainstalowanie się w Rzymie. Tam 22 lipca 1167 został uroczyście intronizowany i koronowany, a 1 sierpnia koronował (powtórnie) Fryderyka I i jego żonę Beatrycze{{r|Wollpert}}. Zmarł nieco ponad rok później w Rzymie, bez pojednania z Aleksandrem III.
| |||