Wersja z 20:52, 13 paź 2013 edytuj EmausBot (dyskusja \| edycje) Boty 725 897 edycji m Bot: Przenoszę linki interwiki (1) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:Q759260 ← poprzednia edycja		Wersja z 22:52, 29 sty 2015 edytuj anuluj edycję Cybularny (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 34 042 edycje poprawa linków do przek., polskie znaki następna edycja →
Linia 2: Pierwowzorami kamieni do zapalniczki były tworzywa metaliczne wynalezione przez [[Carl Auer von Welsbach\|Welsbacha]] zawierające drobno [[proszek\|sproszkowane]] [[żelazo]] i [[Pierwiastek chemiczny\|pierwiastek]] z grupy [[lantanowce\|lantanowców]] – [[cer]]. Potarcie kamienia [[twardość\|twardym]] materiałem np. kawałkiem [[hartowanie\|hartowanej]] [[stal]]i powoduje wyrwanie drobnych cząstek materiału kamienia, które w wyniku tego procesu rozgrzewają się i samorzutnie [[zapłon\|zapalają]] w [[tlen]]ie zawartym w [[Powietrze ~~atmosferyczne~~\|powietrzu]], dając obserwowalny snop [[iskra\|iskier]] – źródło ciepła wystarczające do zapłonu innej substancji palnej. Proces generowania iskier kamieniem do zapalniczki jest analogiczny do tego, który ma miejsce przy mechanicznym [[szlifowanie\|szlifowaniu]], z tą różnicą, że doprowadzenie mniejszej ilości [[Energia wewnętrzna\|energii]] (np. drobny ruch kciukiem przy zapaleniu zapalniczki) powoduje [[zapłon]]. Właściwości piroforyczne ceru objawiają ~~sie~~się już w temperaturach rzędu 150-180 °C, który spalając się dostarcza także energii do zapłonu drobin żelaza i generacji iskier. Współczesne kamienie do zapalniczek zawierają oprócz żelaza i ceru także inne [[Metale ziem rzadkich\|pierwiastki ziem rzadkich]].

Kamień do zapalniczki: Różnice pomiędzy wersjami