Ruch 26 Lipca: Różnice pomiędzy wersjami

W 1955 doszło do gwałtownych demonstracji i zamachów organizowanych przez opozycje. Rząd stłumił protesty. Fidel i jego brat Raul, zdecydowali się na ucieczkę z kraju w obawie przed represjami. Pozostali na Kubie członkowie Ruchu 26 Lipca w oczekiwaniu przygotowywali działalność komórek rewolucyjnych<ref>Bourne 1986, s. 109–111; Quirk 1993, s. 85; Coltman 2003, s. 101.</ref>. Wraz z kilkoma towarzyszami udał się do [[Meksyk]]u który przez długi okres czasu oferował [[azyl]] lewicowym opozycjonistom z innych państw<ref>Bourne 1986, s. 112; Quirk 1993, s. 88; Coltman 2003, s. 102.</ref>. W trakcie pobytu w Meksyku do ruchu przyłączył się [[Ernesto Guevara|Ernesto "Che" Guevara]]<ref>Bourne 1986, s. 115–117; Quirk 1993, s. 96–98; Coltman 2003, s. 102–103; Castro and Ramonet 2009, s. 172–173.</ref>. Na miejscu Ruch nawiązał współpracę z Hiszpanem Alberto Bayo, będącym republikańskim [[weteran]]em [[hiszpańska wojna domowa|hiszpańskiej wojny domowej]]. Bayo zgodził się aby uczyć opozycjonistów niezbędnych umiejętności potrzebnych w walkach partyzanckie, potajemnie spotykał się z opozycjonistami w Chapultepec gdzie wraz z nimi organizował szkolenia wojskowe<ref>Bourne 1986, s. 114; Quirk 1993, s. 105–106; Coltman 2003, s. 104–105.</ref>.

 

 

Castro zakupił pozostający w kiepskim stanie jacht [[Granma (jacht)|"Granma"]]. 25 listopada wraz z 81 rewolucjonistami uzbrojonymi w 90 karabinów, trzy karabiny maszynowe, 40 pistoletów i dwa działka przeciwpancerne, wypłynął w stronę Kuby<ref>Bourne 1986, s. 132–133; Quirk 1993, s. 115; Coltman 2003, s. 110–112.</ref>. Podróż opóźniały wycieki wody<ref>Bourne 1986, s. 134; Coltman 2003, s. 113.</ref>. Castro planował pierwotnie przypłynięcie na wyspę w ciągu pięciu dni zgodnie z tym planem, 30 listopada członkowie Ruchu 26 Lipca na czele z Frankiem Paisą przeprowadzili ataki na budynki rządowe w Santiago, [[Manzanillo]] i kilku innych miastach<ref>Bourne 1986, s. 134–135; Quirk 1993, s. 119–126; Coltman 2003, s. 113.</ref>.

Opozycjoniści którzy przeżyli obozu. W celu uzyskania broni partyzanci dokonywali nalotów na małe posterunki wojskowe. W styczniu 1957 zajęli placówkę w pobliżu plaży w La Placie<ref>Coltman 2003, s. 116–117.</ref>. W lipcu 1957 wojska Ruchu 26 Lipca liczyły 200 osób<ref>Bourne 1986, s. 138; Quirk 1993, s. 130; Coltman 2003, s. 119.</ref>.

 

 

Batista po porażkach militarnych z 1958 znalazł się pod coraz większą presją. Zwalczanie opozycji połączone z prasową cenzurą, wykorzystywaniem tortur i egzekucji pozasądowych było coraz bardziej krytykowane w kraju i za granicą. Pod wpływem nastrojów antybatistowskich wśród swoich obywateli, rząd USA zaprzestał dostarczania mu broni, przez co Batista był zmuszony kupować broń z [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]<ref>Coltman 2003, s. 129–130, 134.</ref>. Opozycja korzystając z tego wezwała do [[strajk generalny|strajku generalnego]]. Strajkowi towarzyszyła seria ataków zbrojnych przeprowadzanych przez MR-26-7. Ruch począwszy od 9 kwietnia otrzymywał silne wsparcie w środkowej i wschodniej Kubie a trochę słabsze w innych miejscach<ref>Bourne 1986, s. 152–154; Coltman 2003, s. 130–131.</ref>.

Batista odpowiedział na kampanie partyzantów organizacją Operacji Verano (28 czerwca-8 sierpnia 1958). Artyleria zbombardowała obszary zalesione i wioski podejrzanie o pomaganie bojownikom. 10 tysięcy żołnierzy pod dowództwem generała Eulogio Cantillo otoczyło Sierra Maestra kierując się przy tym w kierunku północy gdzie znajdowały się obozy rebeliantów. Pomimo liczebnej i technologicznej wyższości, armia nie miała doświadczenia w walkach z rebeliantami czy też w walkach w górzystym regionie. 300 ludzi na polecenie Castro unikało otwartej konfrontacji a walkę w celu potrzymania ofensywy wroga prowadzono za pomocą [[mina|min]] i zasadzek<ref>Quirk 1993, s. 181–183; Coltman 2003, s. 131–133.</ref>. Armia poniosła ciężkie straty, w czerwcu 1958 poddał się jeden z batalionów, broń zostła skonfiskowana przez rebeliantów a żołnierzy przekazano do [[Czerwony Krzyż|Czerwonego Krzyża]]<ref>Quirk 1993, s. 189–1916; Coltman 2003, s. 132.</ref>. Wielu żołnierzy Batisty przerażonych łamaniem praw człowieka przez stronę rządową, [[dezercja|zdezerterowało]] i zaciągnęło się do wojsk Ruchu 26 Lipca cieszącego się znacznym poparciem na kontrolowanych przez siebie obszarach<ref>Bourne 1986, s. 158.</ref>. W lecie, rebelianci przeszli do ofensywy i zepchnęli wojska z gór na niziny. Castro korzystając ze swojej kolumny okrążyć główną koncentrację armii w Santiago. W listopadzie, siły Castro kontrolowały większość prowincji Oriente i [[Las Villas]] oraz otoczyły [[Santa Clara]] i Santiago. Dzięki zdobyciu Las Villas, rebelianci podzielili Kubę na dwie części i zamknęli główne drogi i linie kolejowe co przyniosło siłom Batisty poważne straty<ref>Bourne 1986, s. 158; Quirk 1993, s. 194–196; Coltman 2003, s. 135.</ref>.

 

 

Pozostający w w Oriente, Castro był rozwścieczony utworzeniem nowego rządu który uznał za juntę wojskową. Zakończył więc zawieszenie broni i przeszedł do ofensywy<ref>Bourne 1986, s. 160; Quirk 1993, s. 211; Coltman 2003, s. 137.</ref>. Ruch 26 Lipca utworzył plan obalenia junty Cantillo-Piedra. Członkowie ruchu uwolnili z więzienia na wyspie Pines (gdzie przetrzymywany był sam Fidel) wysokiego rangą oficera, pułkownika Ramóna Barquína. Pułkownik poleciał do Hawany z zadaniem aresztowania Cantillo<ref>Bourne 1986, s. 160; Quirk 1993, s. 212; Coltman 2003, s. 137.</ref>. 1 stycznia 1959 w kraju odbyły się uroczystości w których uczczono obalenie reżimu. Castro nakazał MR-26-7 wzięcia odpowiedzialności jako służba policyjna w celu zapobieżenia grabieżom i wandalizmom<ref>Bourne 1986, s. 161–162; Quirk 1993, s. 211; Coltman 2003, s. 137–138.</ref>. Cienfuegos i Guevara wprowadzili swoje kolumny do Hawany w dniu 2 stycznia<ref>Bourne 1986, s. 142–143; Quirk 1993, s. 214; Coltman 2003, s. 138–139.</ref>.