RAF-2203: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne uzup. |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 55:
Drugą co do liczebności wersją samochodu był [[ambulans]] RAF-22031. Oprócz wyposażenia medycznego, wyróżniał się oświetleniem na dachu – w standardowym wykonaniu: jednym niebieskim światłem błyskowym, reflektorami - szperaczami z przodu i z tyłu oraz dwoma reflektorami z podświetlanym znakiem czerwonego krzyża z przodu dachu<ref name=avto26-15/>. Wersja ta miała oszklenie, jak w mikrobusie, tylko szyby w tylnej części były mleczne. Od 1979 roku budowano także karetki reanimacyjne, wyposażane przez [[Finlandia|fińską]] firmę Tamro, lecz były one mniej liczne z uwagi na wysoką cenę bogatego wyposażenia. Wyróżniały się z zewnątrz podwyższonym dachem i brakiem szyb z tyłu, bogatszym oświetleniem, a także kolorystyką (żółto-czerwone, w miejsce standardowych biało-czerwonych)<ref name=avto26-7>''RAF-2203 "Łatwija"'', Awtoliegendy SSSR Nr.26, s.7</ref>.
Spośród innych modyfikacji, wyróżniał się operacyjno-sztabowy samochód pożarniczy RAF-22034, służący do dowodzenia akcją gaśniczą, wyposażony m.in. w różne środki łączności i przedział sprzętowy z tyłu. Samochody tego typu powstawały w ramach konwersji pozafabrycznej<ref name=avto26-15/>. Nietypowym wariantem był opancerzony bankowóz RAF-Labbe, opracowany na zamówienie radzieckie w 1986 przez francuską firmę Labbe i następnie zbudowany przez nią na bazie RAF-2203 w
Szczególne zastosowanie dla samochodów rodziny RAF-2203 wiązało się z [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1980|Olimpiadą 1980 roku]] w Moskwie, na potrzeby której zbudowano 156 samochodów w siedmiu specjalnych wersjach (opisanych dalej) oraz 55 zmodyfikowanych samochodów 2203 dostosowanych do ciągnięcia przyczep z łodziami. Wśród nich znajdowały się m.in. samochody sędziowskie, samochody do eskorty biegaczy z ogniem olimpijskim i samochody w wersji pick-up do serwisowania rowerów<ref name=olimp/>.
W latach 80. widoczna stała się potrzeba modernizacji samochodu, szczególnie w zakresie wzmocnienia nadwozia. Od 1987 roku model 2203 zastąpił model przejściowy RAF-2203-01, z częściowo wzmocnionym nadwoziem i zmodernizowanym silnikiem ZMZ-402.10 o mocy 98 KM<ref name=avto74-4/>. Jego produkcję zakończono w 1992 roku<ref name=avto26-15/>. Od 1989 roku rozpoczęto produkcję docelowej zmodernizowanej wersji bazowej RAF-22038.
[[plik:RAF 2203 in Nizhny Novgorod.jpg|240px|thumb|Zmodernizowany RAF-22038]]
W latach 90. fabryka RAF znalazła się na niepodległej Łotwie. Podobnie jak inne poradzieckie zakłady, musiała konkurować na wolnym rynku, w zmienionej sytuacji ekonomicznej. Zakłady usiłowały rozszerzyć gamę komercyjnych modeli samochodu i stworzono między innymi 1-tonową lekką ciężarówkę skrzyniową, z jednorzędową (RAF-33111) lub dwurzędową kabiną (RAF-3311) oraz furgon RAF-2920<ref name=avto74-15/>. Stworzenie tych wersji wiązało się z pewnymi trudnościami, związanymi z koniecznością adaptacji samonośnego nadwozia samochodu i nie były one szczególnie udane, chociaż przez pewien czas nie miały większej konkurencji w tej klasie ze strony samochodów produkowanych w państwach poradzieckich<ref group=uwaga>Na początku lat 90. z tej gamy samochodów w państwach poradzieckich produkowano jedynie przestarzałe [[UAZ-451]] i [[JerAZ 762]], natomiast nowe samochody produkcji zachodniej były droższe. (Awtoliegendy SSSR Nr.74, s.15)</ref>. Popyt w latach 90. utrzymywał się głównie na karetki pogotowia, eksportowane do Rosji i Ukrainy, lecz był on niestabilny<ref name=avto74-4/>. Problemy ekonomiczne, spotęgowane przez pogorszenie relacji między Rosją a Łotwą i pojawienie się udanego taniego rosyjskiego samochodu tej klasy [[GAZ Gazela]], spowodowały ostatecznie zaprzestanie produkcji i upadek zakładów RAF w 1997 roku<ref name=avto74-4/>.
| |||