Rewolucja kubańska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
|||
Linia 50:
Na całej Kubie powstawały grupy bojowe organizujące akty sabotażu i przeprowadzające antybatistowskie zamachy. Policja dokonywała masowych aresztowań, tortur i egzekucji pozasądowych. Wieszane na drzwiach zwłoki miały zastraszać dysydentów<ref>Bourne 1986, s. 142–143; Quirk 1993, s. 128, 134–136; Coltman 2003, s. 121–122.</ref>. Z rąk sił rządowych zginął również Frank Pais co uczyniło Castro niekwestionowanym liderem MR-26-7<ref>Quirk 1993, s. 145, 148.</ref>. W 1957 Castro spotkał się z czołowymi działaczami Partido Ortodoxo. Castro i przywódcy Ortodoxo, Raúl Chibás i Felipe Pazos sporządzili i podpisali w Sierra Maestra, manifest. Wezwano w nim do likwidacji [[Junta (władza wojskowa)|junty wojskowej]], utworzenie „wspieranego przez wszystkich” tymczasowego rządu cywilnego, przeprowadzenie umiarkowanej [[reforma rolna|reformy rolnej]], [[industrializacja|industrializacji]] i kampanii alfabetyzacji, a następnie przeprowadzenie „prawdziwie uczciwych, demokratycznych, bezstronnych wyborów”<ref>Bourne 1986, s. 148–150; Quirk 1993, s. 141–143; Coltman 2003, s. 122–123.</ref>
Batista po porażkach militarnych z 1958 znalazł się pod coraz większą presją. Zwalczanie opozycji połączone z prasową cenzurą, wykorzystywaniem tortur i egzekucji pozasądowych było coraz bardziej krytykowane w kraju i za granicą. Pod wpływem nastrojów antybatistowskich wśród swoich obywateli, rząd USA zaprzestał dostarczania mu broni, przez co Batista był zmuszony kupować broń z [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]<ref>Coltman 2003, s. 129–130, 134.</ref>. Opozycja korzystając z tego wezwała do [[Strajk|strajku generalnego]]. Strajkowi towarzyszyła seria ataków zbrojnych przeprowadzanych przez MR-26-7. Ruch począwszy od 9 kwietnia otrzymywał silne wsparcie w środkowej i wschodniej Kubie, a trochę słabsze w innych miejscach<ref>Bourne 1986, s. 152–154; Coltman 2003, s. 130–131.</ref>. Batista odpowiedział na kampanie partyzantów organizacją Operacji Verano (28 czerwca-8 sierpnia 1958). Artyleria zbombardowała obszary zalesione i wioski podejrzanie o pomaganie bojownikom. 10 tysięcy żołnierzy pod dowództwem generała Eulogio Cantillo otoczyło Sierra Maestra kierując się przy tym w kierunku północy gdzie znajdowały się obozy rebeliantów. Pomimo liczebnej i technologicznej wyższości, armia nie miała doświadczenia w walkach z rebeliantami czy też w walkach w górzystym regionie. 300 ludzi na polecenie Castro unikało otwartej konfrontacji, a walkę w celu potrzymania ofensywy wroga prowadzono za pomocą [[Mina (wojskowość)|min]] i zasadzek<ref>Quirk 1993, s. 181–183; Coltman 2003, s. 131–133.</ref>. Armia poniosła ciężkie straty, w czerwcu 1958 poddał się jeden z batalionów, broń zostła skonfiskowana przez rebeliantów, a żołnierzy przekazano do Czerwonego Krzyża<ref>Quirk 1993, s. 189–1916; Coltman 2003, s. 132.</ref>. Wielu żołnierzy Batisty przerażonych łamaniem praw człowieka przez stronę rządową, [[dezercja|zdezerterowało]] i zaciągnęło się do wojsk Ruchu 26 Lipca cieszącego się znacznym poparciem na kontrolowanych przez siebie obszarach<ref>Bourne 1986, s. 158.</ref>. W lecie, rebelianci przeszli do ofensywy i zepchnęli wojska z gór na niziny. Castro korzystając ze swojej kolumny okrążyć główną koncentrację armii w Santiago. W listopadzie, siły Castro kontrolowały większość prowincji Oriente i
Gdy Amerykanie zdali sobie sprawę że Batista przegra wojnę, obawiając się, że poprzez socjalistyczne reformy, Castro wyprze z wyspy interesy amerykańskie, postanowili oni usunąć Batistę poprzez wprowadzenie nowej junty. Amerykanie na nowego dyktatora obrali Cantill. Cantillo spotkał się potajemnie z Castro, a obydwaj zgodzili się na zawieszenie broni, po którym Batista został zatrzymany i osądzony jako [[Zbrodnia wojenna|zbrodniarz wojenny]]<ref>Bourne 1986, s. 158–159; Quirk 1993, s. 196, 202–207; Coltman 2003, s. 136–137.</ref>. Pragnąc uniknąć trybunału, Batista zrezygnował z urzędu w dniu 31 grudnia 1958. Z rodziną i najbliższymi doradcami uciekł na wygnanie do Republiki Dominikańskiej ówcześnie zabierając ze sobą ponad 300.000.000 dolarów<ref>Bourne 1986, s. 158–159; Quirk 1993, s. 203, 207–208; Coltman 2003, s. 137.</ref>. Cantillo wyznaczył na nowego prezydenta Carlosa Piedra i rozpoczął proces powoływania nowych członków rządu<ref>Quirk 1993, s. 212; Coltman 2003, s. 137.</ref>. Rebelianci z niezadowoleniem przyjęli utworzenie nowego rządu, który uznali za juntę wojskową. Zakończył więc zawieszenie broni i przeszedł do ofensywy<ref>Bourne 1986, s. 160; Quirk 1993, s. 211; Coltman 2003, s. 137.</ref>. Ruch 26 Lipca utworzył plan obalenia junty Cantillo-Piedra. Członkowie ruchu uwolnili z więzienia na wyspie Pines (gdzie przetrzymywany był sam Fidel) wysokiego rangą oficera, pułkownika Ramóna Barquína. Pułkownik poleciał do Hawany z zadaniem aresztowania Cantillo<ref>Bourne 1986, s. 160; Quirk 1993, s. 212; Coltman 2003, s. 137.</ref>. 1 stycznia 1959 w kraju odbyły się uroczystości, w których uczczono obalenie reżimu. Castro nakazał MR-26-7 wzięcia odpowiedzialności jako służba policyjna w celu zapobieżenia grabieżom i wandalizmom<ref>Bourne 1986, s. 161–162; Quirk 1993, s. 211; Coltman 2003, s. 137–138.</ref>. Cienfuegos i Guevara wprowadzili swoje kolumny do Hawany w dniu 2 stycznia<ref>Bourne 1986, s. 142–143; Quirk 1993, s. 214; Coltman 2003, s. 138–139.</ref>.
| |||