Batalion Belgijsko-Luksemburski: Różnice pomiędzy wersjami

Po zaatakowaniu [[Republika Korei|Republiki Korei]] przez [[komunizm|komunistyczną]] [[KoreańskaKorea Republika Ludowo-DemokratycznaPółnocna|Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną]] 25 czerwca [[1950]] r., do Korei Południowej przybyły wielonarodowe wojska [[ONZ]] pod egidą [[USA]]. W ich skład wszedł 900-osobowy Batalion Belgijsko-Luksemburski pod dowództwem gen. [[Albert Crahay|Alberta Crahaya]] jako główny komponent Belgijskiego Korpusu Ochotniczego w Korei. Oddział składał się z żołnierzy zawodowych i rezerwistów, którzy zgłosili się na ochotnika. Oprócz Belgów było to też 43 Luksemburczyków, dowodzonych przez por. [[Jos Wagener|Josa Wagenera]]. Tworzyli oni 3 pluton kompanii "A". Batalion przybył do [[Korea|Korei]] transportowcem 31 stycznia [[1951]] r. Belgowie i Luksemburczycy przeszli przeszkolenie wojskowe, po czym skierowano ich do działań antypartyzanckich w rejonie miasta [[Waegwan]]. Na pocz. marca trafili na linię frontu, gdzie podporządkowano ich amerykańskiej 3 Dywizji Piechoty. Pod koniec kwietnia batalion przeszedł chrzest bojowy podczas ciężkich walk nad rzeką [[Imjin]]. W sierpniu 1951 r. zmienił go drugi Batalion Belgijsko-Luksemburski (z 46-osobowym plutonem luksemburskim por. [[Rudy Lutty|Rudy'ego Lutty'ego]]). W poł. października uczestniczył on w bitwie pod Haktang-Ni, gdzie - izolowany od pozostałych sił [[ONZ]] i [[USA]] - odrzucił kilka ataków oddziałów chińskich. Potem nastąpił okres walk pozycyjnych. Dopiero w marcu i kwietniu [[1953]] r. doszło do poważniejszych działań w rejonie Chatkol. Po ogłoszeniu zawieszenia broni 27 lipca tego roku, stan batalionu został zredukowany do ok. 200 żołnierzy. Powrócili oni do [[Belgia|Belgii]] w poł. czerwca [[1955]] r. Łączne straty wyniosły 97 zabitych, w tym 2 żołnierzy luksemburskich i 355 rannych, w tym 17 Luksemburczyków.