Linearyzacja: Różnice pomiędzy wersjami

Nie każdy [[układ nieliniowy]] można poddać linearyzacji. Może się także okazać, że nie istnieje stan równowagi, wokół którego można by dokonać rozsądnej linearyzacji. Żądania: odpowiedniej dokładności przybliżenia i odpowiednio szerokiego zakresu, dla którego ono ma obowiązywać, często bywają przeciwstawne.

* metoda rozwinięcia w szereg -– badając układ nieliniowy przy założeniu małych odchyleń od pewnego [[punkt pracy|punktu pracy]] układu (np. jego stanu równowagi) można rozwinąć funkcje nieliniowe w [[Wzór Taylora|szereg Taylora]], pominąć człony nieliniowe (czyli wyrazy wyższych rzędów) i otrzymać w ten sposób równania przybliżone liniowe;

* metoda linearyzacji optymalnej -– polega na takim doborze elementów macierzy (czyli współczynników nieliniowych [[Równanie stanu (teoria układów dynamicznych)|równań stanu]]), który minimalizuje [[błąd średniokwadratowy]] pomiędzy układem nieliniowym a dobranym w ten sposób modelem liniowym;

* metoda nieliniowego sprzężenia zwrotnego -– w metodzie tej odpowiednio zamienia się zmienne i dobiera się nieliniowe [[sprzężenie zwrotne]].