Wersja z 19:20, 2 cze 2015 edytuj Emptywords (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 101 232 edycje m WP:SK, lit. ← poprzednia edycja		Wersja z 03:14, 6 sie 2015 edytuj anuluj edycję AndrzeiBOT (dyskusja \| edycje) Boty 391 469 edycji m Poprawiam tenisowe linkowania, głównie: Łarysa Sawczenko-Neiland i Natalla Zwierawa przy użyciu AWB następna edycja →
Linia 32: == Kariera tenisowa == Julie Halard rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat. Zadebiutowała w rozgrywkach juniorskich [[Międzynarodowa Federacja Tenisowa\|Międzynarodowej Federacji Tenisowej]] w czerwcu 1986 podczas [[French Open 1986\|French Open]] i dotarła tam do ćwierćfinału. W czerwcu 1987 została wicemistrzynią [[Wimbledon 1987\|Wimbledonu]] w singlu dziewcząt, przegrywając walkę o puchar z [[Natalla ~~Źwierawa~~Zwierawa\|Natallą Źwierawą]]. W 1988 wygrała [[French Open 1988\|French Open]], a w grze podwójnej doszła do finału w parze z rodaczką Maider Laval. Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w 1986 roku. Linia 41: Debiut w profesjonalnym cyklu rozgrywkowym odnotowała Francuzka przed własną publicznością w ramach [[French Open 1987]]. W pierwszym oficjalnym meczu pokonała Czeszkę Hanę Fukarkovą 5:7, 7:6(5), 6:2, ale w drugiej rundzie uległa rozstawionej z dziesiątym numerem [[Kathy Rinaldi]]. Miesiąc później wygrała swoje pierwsze kobiece zawody ITF w [[Erlangen]]. We wrześniu po przejściu eliminacji awansowała do trzeciej rundy [[US Open 1987\|US Open]], pokonana w dwóch setach przez [[Jana Novotná\|Janę Novotną]]. W październiku osiągnęła swój pierwszy finał imprezy WTA w [[Ateny\|Atenach]]. Triumfowała nad [[Kathleen Horvath]] i [[Isabel Cueto]], ale musiała uznać wyższość [[Katerina Maleewa\|Kateriny Maleewej]]. Po tym występie została sklasyfikowana w gronie stu najlepszych tenisistek świata. Słabsze wyniki w zawodach WTA spowodowały, że wróciła do drugiej setki rankingu. W październiku 1989 przedostała się do ćwierćfinału w [[Moskwa\|Moskwie]], wygrywając po drodze z [[Pam Shriver]] (11 WTA). Awans do ćwierćfinału w [[Sydney]] w styczniu 1990 znów poprawił jej pozycję w ogólnej klasyfikacji. Odnotowała tam cenne zwycięstwo nad [[~~Larysa~~Łarysa Sawczenko-Neiland\|~~Larysą~~Łarysą Sawczenko]]. W drugiej rundzie w [[Miami]] okazała się lepsza od [[Zina Garrison\|Ziny Garrison]] (4 WTA), a we wrześniu w [[Paryż]]u doszła do półfinału. Wiosną 1991 pokonała [[Magdalena Maleewa\|Magdalenę Maleewą]] (31 WTA) w [[Rzym]]ie, [[Nathalie Tauziat]] (15 WTA) i [[Mary Joe Fernández]] (5 WTA) w [[Berlin]]ie, a w sierpniu zagrała w drugim finale WTA w swojej karierze. Miało to miejsce w Albuquerque, jednak w decydującym starciu lepsza okazała się [[Gigi Fernández]]. Swój pierwszy tytuł wywalczyła Halard w [[Portoryko\|portorykańskim]] [[Dorado]]. Ograła tam [[Barbara Rittner\|Barbarę Rittner]], [[Mary Pierce]] i w finale [[Amanda Coetzer\|Amandę Coetzer]]. Dzięki temu awansowała do grona dwudziestu najlepszych zawodniczek świata. Po raz pierwszy zyskała prawo występu w [[WTA Tour Championships\|Mistrzostwach WTA]], ale zdołała ugrać zaledwie jednego gema w konfrontacji z liderką rankingu [[Monica Seles\|Monicą Seles]]. W kwietniu 1992 dodała do swojej kolekcji tytuł z [[Tarent]]u, a w drodze do czwartej rundy [[Wimbledon 1992\|Wimbledonu]] wyeliminowała [[Arantxa Sánchez Vicario\|Arantxę Sánchez Vicario]] i [[Helena Suková\|Helenę Sukovą]]. Linia 64: We wrześniu 1987 zadebiutowała w imprezie WTA Tour w [[Paryż]]u i w parze z Virginie Paquet wygrały jedno spotkanie, ulegając potem rozstawionym z trzecim numerem [[Virginia Ruzici\|Virginii Ruzici]] i [[Catherine Tanvier]]. W grudniu 1990 zdobyła tytuł w rozgrywkach ITf w Le Havre, partnerując Agnes Zugasti. Pierwszy znaczący wynik osiągnęła w maju 1991, awansując z Camille Banjamin do ćwierćfinału w [[Berlin]]ie, a potem z [[Anke Huber]] do trzeciej rundy [[French Open 1991\|French Open]]. We wrześniu zagrała w swoim pierwszym finale, na hali w [[Paryż]]u razem z Dechaume-Baller. Zostały pokonane w decydującym pojedynku przez [[Petra Langrová\|Petrę Langrovą]] i [[Radka Zrubáková\|Radkę Zrubákovą]]. Kolejny finał osiągnęła w parze z [[Nathalie Tauziat]] w kwietniu 1994 w [[Barcelona\|Barcelonie]], gdzie musiały uznać wyższość [[~~Larysa~~Łarysa Sawczenko-Neiland\|Larysy Sawczenko]] i [[Arantxa Sánchez Vicario\|Arantxy Sánchez Vicario]]. Z tą samą partnerką awansowała po raz pierwszy do wielkoszlemowy półfinału w ramach [[French Open 1994\|French Open]], przegrały z [[Gigi Fernández]] i [[Natalla ~~Źwierawa~~Zwierawa\|Natallą Źwierawą]], ale w trzeciej rundzie wyeliminowały [[Manon Bollegraf]] i [[Martina Navrátilová\|Martinę Navrátilovą]]. W sierpniu zdobyła pierwszy tytuł WTA w [[Los Angeles]] po finale z [[Jana Novotná\|Janą Novotną]] i [[Lisa Raymond\|Lisą Raymond]]; w ćwierćfinale odprawiły z Tauziat Fernandez i Sawczenko. Drugi tytuł wywalczyła u boku Sanchez Vicario w [[Tokio]], gdzie były rozstawione z pierwszym numerem i w ostatnim pojedynku były lepsze od [[Amy Frazier]] i [[Rika Hiraki\|Riki Hiraki]]. W 1995 zagrała w ćwierćfinałach [[French Open 1995\|French Open]] i [[US Open 1995\|US Open]] (obydwa z Tauziat). W styczniu 1996 razem z [[Els Callens]] zwyciężyła w [[Auckland]], a w lutym ponownie z Tauziat doszła do finału w Paryżu. W marcu odniosła jeden z największych sukcesów w karierze, dostając się do finałowej rozgrywki w [[Indian Wells (Kalifornia)\|Indian Wells]], którą Francuzki przegrały z [[Chanda Rubin\|Chandą Rubin]] i [[Brenda Schultz\|Brendą Schultz]]; sezon ten zakończyła jednak przedwcześnie z powodu kontuzji nadgarstka. Linia 118: \| {{Flaga\|GBR}} [[Wimbledon 1987\|Wimbledon]] \| Trawiasta \| {{flaga\|SUN}} [[~~Natasza~~Natalla ~~Zwieriewa~~Zwierawa]] \| 4:6, 4:6 \|- style="background:#ebc2af"

Julie Halard-Decugis: Różnice pomiędzy wersjami