Julie Halard-Decugis: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Poprawiam tenisowe linkowania, głównie: Łarysa Sawczenko-Neiland i Natalla Zwierawa przy użyciu AWB
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Poprawiam tenisowe linkowania, głównie: Łarysa Sawczenko-Neiland i Natalla Zwierawa przy użyciu AWB
Linia 32:
 
== Kariera tenisowa ==
Julie Halard rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat. Zadebiutowała w rozgrywkach juniorskich [[Międzynarodowa Federacja Tenisowa|Międzynarodowej Federacji Tenisowej]] w czerwcu 1986 podczas [[French Open 1986|French Open]] i dotarła tam do ćwierćfinału. W czerwcu 1987 została wicemistrzynią [[Wimbledon 1987|Wimbledonu]] w singlu dziewcząt, przegrywając walkę o puchar z [[Natalla Zwierawa|Natallą ŹwierawąZwierawą]]. W 1988 wygrała [[French Open 1988|French Open]], a w grze podwójnej doszła do finału w parze z rodaczką Maider Laval.
 
Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w 1986 roku.
Linia 45:
Swój pierwszy tytuł wywalczyła Halard w [[Portoryko|portorykańskim]] [[Dorado]]. Ograła tam [[Barbara Rittner|Barbarę Rittner]], [[Mary Pierce]] i w finale [[Amanda Coetzer|Amandę Coetzer]]. Dzięki temu awansowała do grona dwudziestu najlepszych zawodniczek świata. Po raz pierwszy zyskała prawo występu w [[WTA Tour Championships|Mistrzostwach WTA]], ale zdołała ugrać zaledwie jednego gema w konfrontacji z liderką rankingu [[Monica Seles|Monicą Seles]]. W kwietniu 1992 dodała do swojej kolekcji tytuł z [[Tarent]]u, a w drodze do czwartej rundy [[Wimbledon 1992|Wimbledonu]] wyeliminowała [[Arantxa Sánchez Vicario|Arantxę Sánchez Vicario]] i [[Helena Suková|Helenę Sukovą]].
 
W styczniu 1993 osiągnęła największy sukces w karierze, awansując do ćwierćfinału turnieju wielkoszlemowego. W [[Melbourne]] była lepsza od Ziny Garrison i [[Conchita Martínez|Conchity Martínez]], uległa dopiero w trzech setach Monice Seles. W [[Toronto]] wygrała z [[Gabriela Sabatini|Gabrielą Sabatini]] (6 WTA), a w lutym 1994 została wicemistrzynią w zawodach WTA w [[Paryż]]u (przegrała z [[Martina Navrátilová|Martiną Navrátilovą]]). Wiosną ponownie triumfowała w [[Tarent]]u, a dwa tygodnie później rozgromiła [[Mary Pierce]] (12 WTA) w Berlinie. W czerwcu ponownie dostała się do ćwierćfinału Wielkiego Szlema; pokonując na kortach [[French Open 1994|Rolanda Garrosa]] [[Lindsay Davenport]] (11 WTA) i Natallę ŹwierawąZwierawą (9 WTA). Wspomniana Amerykanka zrewanżowała się jednak Halard już w pierwszej rundzie [[Wimbledon 1994|Wimbledonu]]. Francuzka wystąpiła w Mistrzostwach WTA na koniec sezonu i odniosła nieoczekiwane zwycięstwo nad Arantxą Sanchez Vicario 6:2, 1:6, 7:6(2), po czym została w trzech setach odprawiona przez Gabrielę Sabatini.
 
W 1995 roku poślubiła swojego trenera, Arnaud Decugis, który jest spokrewniony z dawną legendą francuskiego tenisa, [[Max Décugis|Maxem Décugisem]]. Od tego czasu występowała pod podwójnym nazwiskiem Halard-Decugis. W maju wygrała turniej w [[Praga|Pradze]] po finale z Ludmiłą Richterovą. Kolejne trofeum przywiozła w styczniu 1996 z [[Hobart]]u. Miesiąc później triumfowała w dobrze obsadzonych zawodach w [[Paryż]]u, zamykając dalszą drogę w drabince [[Helena Suková|Helenie Sukovej]], [[Sabine Appelmans]], [[Anke Huber]] (5 WTA), Silvii Farinie Elii i [[Iva Majoli|Ivie Majoli]] (4 WTA). Sezon ten zakończyła już w lipcu z powodu kontuzji nadgarstka. Ta znacznie ograniczyła jej plany startowe także w następnym roku.
Linia 64:
We wrześniu 1987 zadebiutowała w imprezie WTA Tour w [[Paryż]]u i w parze z Virginie Paquet wygrały jedno spotkanie, ulegając potem rozstawionym z trzecim numerem [[Virginia Ruzici|Virginii Ruzici]] i [[Catherine Tanvier]]. W grudniu 1990 zdobyła tytuł w rozgrywkach ITf w Le Havre, partnerując Agnes Zugasti. Pierwszy znaczący wynik osiągnęła w maju 1991, awansując z Camille Banjamin do ćwierćfinału w [[Berlin]]ie, a potem z [[Anke Huber]] do trzeciej rundy [[French Open 1991|French Open]]. We wrześniu zagrała w swoim pierwszym finale, na hali w [[Paryż]]u razem z Dechaume-Baller. Zostały pokonane w decydującym pojedynku przez [[Petra Langrová|Petrę Langrovą]] i [[Radka Zrubáková|Radkę Zrubákovą]].
 
Kolejny finał osiągnęła w parze z [[Nathalie Tauziat]] w kwietniu 1994 w [[Barcelona|Barcelonie]], gdzie musiały uznać wyższość [[Łarysa Sawczenko-Neiland|Larysy Sawczenko]] i [[Arantxa Sánchez Vicario|Arantxy Sánchez Vicario]]. Z tą samą partnerką awansowała po raz pierwszy do wielkoszlemowy półfinału w ramach [[French Open 1994|French Open]], przegrały z [[Gigi Fernández]] i [[Natalla Zwierawa|Natallą ŹwierawąZwierawą]], ale w trzeciej rundzie wyeliminowały [[Manon Bollegraf]] i [[Martina Navrátilová|Martinę Navrátilovą]]. W sierpniu zdobyła pierwszy tytuł WTA w [[Los Angeles]] po finale z [[Jana Novotná|Janą Novotną]] i [[Lisa Raymond|Lisą Raymond]]; w ćwierćfinale odprawiły z Tauziat Fernandez i Sawczenko. Drugi tytuł wywalczyła u boku Sanchez Vicario w [[Tokio]], gdzie były rozstawione z pierwszym numerem i w ostatnim pojedynku były lepsze od [[Amy Frazier]] i [[Rika Hiraki|Riki Hiraki]].
 
W 1995 zagrała w ćwierćfinałach [[French Open 1995|French Open]] i [[US Open 1995|US Open]] (obydwa z Tauziat). W styczniu 1996 razem z [[Els Callens]] zwyciężyła w [[Auckland]], a w lutym ponownie z Tauziat doszła do finału w Paryżu. W marcu odniosła jeden z największych sukcesów w karierze, dostając się do finałowej rozgrywki w [[Indian Wells (Kalifornia)|Indian Wells]], którą Francuzki przegrały z [[Chanda Rubin|Chandą Rubin]] i [[Brenda Schultz|Brendą Schultz]]; sezon ten zakończyła jednak przedwcześnie z powodu kontuzji nadgarstka.