Parafia Ewangelicko-Reformowana w Zelowie: Różnice pomiędzy wersjami

W drugiej połowie [[XIX wiek|XIX]] stulecia duża grupa parafian wyjechała w głąb [[Rosja|Rosji]], a w okresie międzywojennym przenoszono się na [[Wołyń]]. Po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] otworzyła się przed Czechami droga reemigracji do niepodległej ojczyzny. W [[1922]] r. skorzystało z niej jednak zaledwie kilkaset osób. Wielu Zelowian opuszczało osadę w poszukiwaniu lepszych warunków bytowych. Przyciągały ich przede wszystkim dynamicznie rozwijające się ośrodki tkackie - [[Łódź]], a później - [[Żyrardów]]. Do dnia dzisiejszego trwa proces migracji młodzieży zboru zelowskiego poszukującej nauki, pracy i mieszkania. Zelowianie zasilili tym również takie zbory jak: [[Łódź]], [[Żyrardów]], [[Warszawa]], [[Katowice]]. Doprowadziło to również do utworzenia nowego zboru w [[Bełchatów|Bełchatowie]].

 

 

Przez całą swą blisko 200-letnią historię, aż do czasów współczesnych, mieszkańcy Zelowa nie zatracili świadomości odrębności swego pochodzenia i tradycji zarówno narodowościowej jak i obyczajowej. [[Bracia czescy]], którzy osiedlili się w [[Zelów|Zelowie]], przynieśli ze sobą tradycje kultury materialnej - rękodzieła ludowego, charakterystycznego dla terenów pogranicza czesko-niemiecko-śląskiego. Do dzisiaj przetrwały przykłady budownictwa ludowego, które polscy i czescy specjaliści oceniają bardzo wysoko, jako specyficzny i wyjątkowy typ ginącej już architektury drewnianej. Tradycyjnym rzemiosłem zelowskim było [[tkactwo]], które przez wiele dziesiątek lat było podstawowym, obok uprawy roli, źródłem dochodów mieszkańców Zelowa.