Konstytucja weimarska: Różnice pomiędzy wersjami

Wybierany był przez naród na 7-letnią [[kadencja (politologia)|kadencję]] w wyborach powszechnych. Mógł nim zostać każdy Niemiec, który ukończył 35 lat. Prezydent reprezentował państwo na zewnątrz, zawierał w imieniu Rzeszy traktaty, przyjmował ambasadorów, mianował [[premier|kanclerza]] (szefa rządu) oraz na jego wniosek ministrów, był zwierzchnikiem sił zbrojnych, podpisywał i ogłaszał ustawy oraz posiadał prawo łaski. Mógł rozwiązać Reichstag ''jednak tylko raz jeden z tego samego powodu'' (art. 25). Wszystkie rozporządzenia prezydenta wymagały [[kontrasygnata|kontrasygnaty]] kanclerza lub odpowiedniego ministra. Był odpowiedzialny konstytucyjnie jak i mógł zostać odwołany poprzez referendum ludowe na wniosek 2/3 posłów. Zwoływał obrady parlamentu. Mógł zawiesić prawa obywatelskie po powiadomieniu parlamentu<ref>Wg art. 48 Konstytucji w przypadku ''poważnego naruszenia lub zagrożenia bezpieczeństwa publicznego i porządku'', prezydent mógł wydać ''konieczne zarządzenia'' (''nötigen Maßnahmen'') w celu przywrócenia owego bezpieczeństwa i porządku, a w razie potrzeby uciec się do pomocy siły zbrojnej. W tym celu mógł przejściowo zawiesić zupełnie lub częściowo prawa zasadniczeobywatelskie, ustanowionegwarantowane w Konstytucji w art. 114 (wolność osobista), 115 (nietykalność mieszkania), 117 (tajemnica korespondencji), 118 (wolność słowa i druku), 124 (wolność zrzeszania) i 153 (prawo własności) Konstytucji. Wszystkie takie zarządzenia powinien podać bezzwłocznie do wiadomości Reichstagu, który mógł je uchylić. Bliższe szczegóły określić miała ustawa, do której uchwalenia przez Reichstag nie doszło. [[Pożar Reichstagu]] był pretekstem do wydania takiego rozporządzenia w 1933. Analiza: Eberhard Jäckel, ''Panowanie Hitlera'', Wrocław 1989.</ref>.

Kraje związkowe reprezentowane były przez członków swoich rządów. Każdy posiadał jeden głos. Więksi członkowie 1 delegata na 1 milion mieszkańców, przy czym nie można było przekroczyć 40% ilości głosów w celu uniknięcia dominacji jednego z krajów. Rada jako taka nie posiadała prawa inicjatywy ustawodawczej. Składane były do niej projekty ustaw przez rządy krajowe, a ta przekazywała je do Sejmu. Posiadała weto zawieszające. Mogło zostać odrzucone kwalifikowaną większością 2/3 głosów Reichstagu. Miała być kontynuacją Rady Związkowej działającej w II Rzeszy. W rzeczywistości posiadała o wiele mniejsze znaczenie. Konstytucja nie zawierała dokładnego opisu zadań i kompetencji, przez co jej rola znacznie zmalała w porównaniu do pierwowzoru.