Edo (okres): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Removing Link FA template (handled by wikidata) |
|||
Linia 17:
W [[XVIII wiek|XVIII]] w. nadal trwała samoizolacja Japonii od reszty świata. Dozwolone dotąd przez siogunów panującej dynastii Tokugawa kontakty handlowe z zagranicą tylko poprzez kupców holenderskich, w [[1715]] r. zostały także poważnie ograniczone. Natomiast od [[1720]] r. przyzwolono na import książek z [[Europa|Europy]] celem poznania i wykorzystania nowych osiągnięć, zwłaszcza w nauce i medycynie. Mimo izolacji, Japonia w XVII i pierwszej połowie XVIII w. rozwijała się względnie dynamicznie. Rozbudowywały się miasta, rosła liczba ludności (25 milionów w [[1800]] r.) oraz produkcja rolnicza i rzemieślnicza, by zaspokoić wzrastający popyt na żywność i inne towary.
W [[1703]] r. największe miasto Japonii, Edo, zostało ponownie, po niespełna 50 latach, poważnie zniszczone przez trzęsienie ziemi i pożar. Wiele dużych klęsk żywiołowych miało miejsce także w połowie stulecia. Spowodowały one, pospołu z korupcją władz i zapóźnieniami technicznymi związanymi z [[Autarkia (ekonomia)|autarkią]] kraju, zahamowanie rozwoju gospodarczego. Konsekwencją tego był wzrost niedostatku ludności, głód, niepokoje społeczne i rewolty chłopskie, które wybuchły po [[1760]] r.
Buntowała się także biedna ludność miast w proteście przeciwko wysokim cenom [[ryż]]u sprzedawanego po spekulacyjnych cenach przez monopolistycznych kupców - [[lichwa|lichwiarzy]]. Największe „bunty ryżowe” miały miejsce w [[1787]] r., ogarniając liczne miasta. Powstańcy plądrowali domy kupców i magazyny żywnościowe, rozdając zdobyte zapasy ryżu pomiędzy głodujących. [[feudalizm|Feudalne]] rządy siogunów zwykle bezwzględnie i z wielkim okrucieństwem rozprawiały się ze zbuntowaną ludnością, a zwłaszcza z przywódcami rebelii, stając zawsze po stronie feudałów ziemskich, [[samuraj]]ów i kupców.
| |||