Renzo Gracie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m uproszczenie wywołania szablonu {{Kontrola autorytatywna}} |
|||
Linia 37:
Zawodowe starty w sportach walki zaczął od [[vale tudo]] w 1992 roku. Trzy lata później wyjechał do USA, gdzie zdobywały sobie właśnie popularność [[mieszane sztuki walki]]. W 1995 roku wygrał w Północnej Karolinie turniej World Combat Championship, pokonując wszystkich trzech rywali przez szybkie poddanie, w tym w finale [[James Warring|Jamesa Warringa]], a w 1996 roku na gali MARS pokonał przez nokaut znanego z występów w UFC [[Oleg Taktarow|Olega Taktarowa]].
Od 1997 roku zaczął startować w Japonii dla tamtejszych dwóch czołowych organizacji − [[PRIDE Fighting Championships|PRIDE FC]] i [[Fighting Network RINGS|RINGS]]. Był niepokonany aż do lutego 2000 roku, gdy w tokijskim finale turnieju RINGS King of Kings przegrał przez decyzję sędziów z [[Kiyoshi Tamura|Kiyoshi Tamurą]]. W międzyczasie startował również w mistrzostwach [[submission fighting]]u organizacji [[Abu Dhabi Combat Club|ADCC]], dwukrotnie tryumfując w kategorii 77 kg ([[ADCC Submission Fighting World Championships 1998|1998]], [[ADCC Submission Fighting World Championships 2000|2000]]).
W sierpniu 2000 roku, na gali PRIDE 10 w [[Saitama|Saitamie]] zmierzył się z największą gwiazdą japońskiego MMA, [[Kazushi Sakuraba|Kazushim Sakurabą]]. Gracie zapowiadał, że pomści swych kuzynów [[Royler Gracie|Roylera]] i [[Royce Gracie|Royce'a]], którzy wcześniej doznali porażek z rąk Japończyka. Walka była wyrównana, jednak pod koniec 2. rundy Sakuraba zaskoczył Brazylijczyka, zakładając mu kimurę (dźwignię na ramie). Gracie, zgodnie z rodzinną tradycją, odmówił [[poddanie|poddania się]] i w konsekwencji doznał ciężkiego złamania ręki<ref>{{cytuj stronę|url=http://bleacherreport.com/articles/673502-martial-milestones-the-top-25-moments-in-mma-history#/articles/673502-martial-milestones-the-top-25-moments-in-mma-history/page/15|tytuł=MMA Milestones: The Top 25 Moments in the Sport's History. 12. Renzo Gracie Refuses To Tap Against Kazushi Sakuraba|autor=Andrew Mahlmann|opublikowany=bleacherreport.com|język=en|data dostępu=2012-02-14}}</ref>.
Do rywalizacji powrócił w następnym roku, gdy na gali PRIDE 13 został znokautowany przez [[Dan Henderson|Dana Hendersona]]. Serię trzech porażek przerwał w końcu podczas PRIDE 17, pokonując przez decyzję Michiyoshiego Oharę. Kolejne trzy walki zakończyły się jednak przegranymi Brazylijczyka, który najpierw uległ Shungo Oyamie oraz [[Carlos Newton|Carlosowi Newtonowi]], a potem [[B.J. Penn]]owi.
W latach 2006-2007 Brazylijczyk walczył z lepszymi rezultatami, pokonując kolejno Pata Mileticha, Carlosa Newtona w rewanżu oraz [[Ken Shamrock|Kena Shamrocka]]. Po trzyletniej przerwie od startów, w kwietniu 2010 roku 43-letni już Gracie zadebiutował w organizacji [[Ultimate Fighting Championship|UFC]], gdy starł się z innym weteranem, [[Matt Hughes (zawodnik MMA)|Mattem Hughesem]]. Amerykanin pokonał go przez TKO w 3. rundzie<ref name="bjj"/>.
| |||