William Lindley: Różnice pomiędzy wersjami

'''William Lindley''' (ur. [[7 września]] [[1808]] w [[Londyn]]ie, zm. [[22 maja]] [[1900]] w [[Blackheath (Londyn)|Blackheath]]) – brytyjski [[inżynier]]. Projektował i budował razem ze swoimi synami [[linia kolejowa|linie kolejowe]], [[kanalizacja|sieci kanalizacyjne]] i [[Instalacja wodna|wodociągowe]] dla około 30 miast europejskich, m.in. w [[Warszawa|Warszawie]], [[Hamburg]]u, [[Bazylea|Bazylei]] i [[Petersburg|Sankt Petersburgu]].

Jako młody inżynier współpracował z [[Isambard Kingdom Brunel|Isambardem Kingdom Brunelem]] i [[Francis Giles|Francisem Gilesem]]. W [[1833]] jako asystent Gilesa przybył do Hamburga, żeby zbudować linię kolejową Hamburg-Bergedorf, której uroczyste otwarcie zostało jednak z powodu wielkiego pożaru w Hamburgu w 1842 odłożone – zamiast ważnych gości pociągi transportowały uciekających przed ogniem mieszkańców. W tym czasie zapotrzebowanie wody głównie pokrywane było z kanałów i [[Łaba|Łaby]], gdzie jednocześnie były kierowane ścieki. W celu opanowania warunków sanitarnych, Lindley już w czasie pożaru otrzymał kontrakt na budowę wodociągów w Hamburgu; rozległe zniszczenia śródmieścia stwarzały możliwości niepojętej gruntownej odnowy wodociągów i kanalizacji.

Jego projekty, będące pod wpływem angielskiego reformatora socjalnego i działacza sanitarnego [[Edwin Chadwick|Edwina Chadwicka]], zawierały pierwsze podziemne kanały ściekowe ery nowożytnej na kontynencie europejskim. W czasie trzech lat zostało zbudowane 11 km kanałów i centralna stacja wodociągów zasilana wodą z Łaby dla dzielnicy Hamburga -– Rothenburgsort. Do jego planu należały także publiczne łaźnie dla biedoty, której ''cielesna nieczystość stworzy wkrótce braki poczucia własnej godności, brutalności i przywar. [...] Można pojedyncze godziny czasu wolnego przeznaczyć do odświeżenia w kąpieli, wówczas w większości przypadków odstręczyć od gospody.''.

Po odbudowie Hamburga budował Lindley w kolejnych latach systemy zaopatrzenia w wodę w kolejnych miastach niemieckich jak w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]], [[Stralsund]]zie, [[Szczecin]]ie, [[Lipsk]]u i [[Düsseldorf]]ie. Sukces projektów Lindleya jest widoczny na przykładzie [[Frankfurt nad Menem|Frankfurtu nad Menem]], w którym wskaźnik śmiertelności z powodu [[dur brzuszny|tyfusu]] spadł w latach od [[1868]] do [[1883]] z 80 do 10 na każde 100.000100000 mieszkańców. W [[1860]] utracił nadzór nad Hamburger Stadtwasserkunst i przeniósł się ze swoją rodziną, w tym z żoną Julią Heerlein i trzema synami: [[William Heerlein Lindley|Williamem Heerlein Lindleyem]] (1853-19171853–1917), Robertem Searles Lindleyem (ur. 1854), [[Joseph Lindley|Josephem Lindleyem]] (ur. 1859) i córką do Londynu. Stamtąd kontynuował swoją pracę, na którą było zapotrzebowanie w całej Europie, między innymi w Sankt Petersburgu, Budapeszcie i Moskwie.

Kontrakt w [[Sydney]], który mógłby otrzymać w [[1876]], musiał odrzucić, ponieważ miał już zapewniony kontrakt w Warszawie. Projekty dla Warszawy powstały do [[1878]], której budowę przekazał swojemu synowi Williamowi Heerlein'pwi. W latach [[1876]]-[[1878]]1876–1878 William H. Lindley opracował projekt miejskiej sieci kanalizacyjno-wodociągowej dla [[Warszawa|Warszawy]] – [[Filtry Lindleya]]. Projekt zakładał budowę Stacji Pomp Rzecznych po praskiej stronie brzegu [[Wisła|Wisły]] oraz stacji z urządzeniami uzdatniającymi wodę do picia. Projekt został zrealizowany przez dwóch z trzech jego synów. Jego syn, [[William Heerlein Lindley]] (ur. w 1853 roku) budował sieć kanalizacyjną Warszawy w latach 1883–1888, a [[Joseph Lindley]] (ur. w 1859 roku) od 1888 roku do roku 1904. Pierwsze uruchomienie wodociągów nastąpiło 3 lipca 1886 roku.

{{DEFAULTSORTSORTUJ:Lindley, William}}