|
== Zanim został kalifem ==
Nowy [[kalif]], zrodzony z [[Al-Mutasim]]a i niewolnicy bizantyjskiej („rumijskiej”) o imieniu Karatis, nie był wybitną osobistością i w dodatku panował krótko. Matka jego<ref name=autonazwa1>http://en.wikipedia.org/wiki/Al-Wathiq</ref> w [[842]] odbyła [[hadżdż]] z jego bratem, przyszłym [[kalif]]em [[Al-Mutawakkil]]em i w tymże roku zmarła. Pochowano ją w [[Al-Kufa|Al-Kufie]]. Nowy [[kalif]] był według historyka [[At-Tabari]]ego mężczyzną średniego wzrostu, przystojnym i dobrze zbudowanym. Miał blond włosy, różową karnację i pewien defekt lewego oka. Patronował artystom i uczonym. Był utalentowany muzycznie: podobno skomponował samodzielnie blisko 100 pieśni.
== Dynastia Tahirydów ==
[[Tahirydzi]] nadal pozostali namiestnikami prowincji wschodnich oraz wojskowymi gubernatorami [[Bagdad]]u, wobec tego, że [[kalif]] rezydował w [[Samarra]]. Kalif uznawał dziedziczność Tahirydów: po śmierci Abd Allaha Ibn Tahira w [[844]] sukcesję przejął bez przeszkód jego syn, Tahir Ibn Abd Allah. Stanowisko [[wezyr]]a pełnił nadal Muhammad Ibn Abd al-Malik az-Zajjat.
== Wymiana jeńców z Bizantyjczykami<ref name=autonazwa1 /> ==
W roku [[844]]-[[845]] doszło do wymiany jeńców z Bizantyjczykami. Według [[At-Tabari]]ego wróciło wówczas do domów aż 4362 muzułmanów. Była to pierwsza tak duża wymiana jeńców od czasów [[kalif]]a [[Al-Amin]]a ([[809]]-[[813]]).
== Faworyzowanie Turków ==
Przypisuje mu się faworyzowanie formacji wojskowej asz-szakirijja, gwardii [[kalif]]a w [[Samarra]]. Odpowiedzialność za obronę rubieży kalifatu powierzył dwóm wielkorządcom tureckim: na zachodzie [[Al-Asznas]]owi a na wschodzie Itachowi<ref>Hauziński J.: Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego, Warszawa-Kraków 1993, s. 151-152</ref>. W [[844]]-[[845]] i w [[846]]-[[847]] [[kalif]] wyprawiał jednego ze swych wodzów tureckich, Bughę al-Kabira ("Bughę Starszego"), na czele ekspedycji karnych do Arabii<ref name=autonazwa1 />. Turek miał karać Arabów za bezprawie na terenie kalifatu (sic!). Zbuntowały się wówczas m.in. słynne, bitne plemiona Banu Hilal i Banu Sulajm<ref>http://de.wikipedia.org/wiki/Al-W%C4%81thiq_bi-%27ll%C4%81h</ref>, które w przyszłości, w poszukiwaniu nowych siedzib, spustoszą kraje Maghrebu<ref>por. Madeyska D.: Poetyka siratu. Studium o arabskim romansie rycerskim, Warszawa 1993</ref>. Oprócz tego doszło do zamieszek w kilku miejscach kalifatu, z których najgroźniejsza wydarzyła się w Palestynie i Syrii. Powodem był antagonizm między miejscowymi Arabami a skoszarowanymi tam do obrony pogranicza Turkami. Za Al-Wasika doszło do niebezpiecznego precedensu w dziejach kalifatu abbasydzkiego: władca tak dalece lekceważył politykę, iż usunął się w domowe zacisze, a zawiadywanie sprawami państwa oraz kontrolę nad wojskiem i policją wraz z zaszczytnym tytułem [[sułtan|„sułtana”]] (arab. as-sultan) powierzył w [[845]] Al-Asznasowi. W [[846]] doszło do włamania do skarbca kalifa w [[Samarra]], z którego skradziono 42 tysiące dinarów; sprawców udało się jednak ująć<ref name=autonazwa1 />. Owi Turcy w źródłach arabskich nie zawsze oznaczają ludy etnicznie tureckie, lecz są raczej synonimem tego, co starożytni określali mianem barbarzyńców.
== Nieudany spisek Al-Chuza’iego ==
| 