Zgoda sandomierska: Różnice pomiędzy wersjami

Terytorialną organizację przeprowadzały synody, a kaznodziejów mieli wybierać członkowie poszczególnych gmin – w praktyce głos decydujący posiadała [[szlachta]]. W [[Małopolska|Małopolsce]] na czele zorganizowanych gmin protestanckich stanął [[Feliks Krzyżak]], wybrany superintendentem przez kaznodziejów i szlachtę. [[Synod]]y wydawały przepisy odnośnie do wizytacji kościołów, zaopatrzenia i postępowania pastorów, ich zależności od patronów. Synod w Pińczowie z [[1556]] r., biorąc pod uwagę pobożność i mądrość szlachty (''praecipua membra EcclesiaEcclesiae''), nakazał wybierać tak seniorów, jak i pastorów w obecności szlachty. Szlachta też miała doglądać osobistej prawowierności i postępowania seniorów. W [[1559]] r. na synodzie w [[Wodzisław]]iu postanowiono, że w każdym z 9. małopolskich okręgów będzie odtąd dwóch seniorów świeckich ze szlachty i jeden duchowny. Z biegiem czasu prawa synodów do wyboru seniorów zostały ograniczone przez stawianie kandydatur ze strony szlachty. W podobną zależność od szlachty popadły zbory wielkopolskie i litewskie. Nieco większą swobodę zatrzymali bracia czescy, ale ci przenieśli gotowe wzory organizacyjne swego Kościoła z [[Czechy|Czech]].