Wincenty Styś: Różnice pomiędzy wersjami

Po uzyskaniu w 1928 roku dyplomu magistra praw przez dwa lata pracował w Małopolskim Towarzystwie Rolniczym we Lwowie jako instruktor kół młodzieży wiejskiej, sam będąc członkiem takiego koła w Tuczempach. Obserwacje życia wsi skłoniły go do nawiązania współpracy z prof. [[Franciszek Bujak (historyk)|Franciszkiem Bujakiem]] i [[Stefan Inglot|Stefanem Inglotem]] przy zakładaniu i redagowaniu miesięcznika problemowego "[[Wieś i Państwo]]", którego publikacje zmierzały do podnoszenia na wyższy poziom kultury "twórców chleba", rozwoju różnych form spółdzielczości, doskonalenia form wiejskiego współżycia itp.

 

 

W okresie okupacji także czuł się pracownikiem Uniwersytetu uczestnicząc w tajnym nauczaniu na Wydziale Prawa. Powojenna działalność W. Stysia związana jest z Wrocławiem, gdzie na apel organizatorów Uniwersytetu przybywa w 1945 i obejmuje stanowisko kierownika katedry Ekonomii, z chwilą zaś powstania WSH- także katedrę w tej Uczelni. Ten okres obfituje w wydarzenia, które przyczyniają się zarówno do wzlotów jak załamań jego działalności. Najpierw należy odnotować jego społeczną działalność nad zagospodarowaniem Ziem Zachodnich. Wówczas pracował aktywnie w Radzie Naukowej dla Zagadnień Ziem Odzyskanych, na posiedzeniach której prezentował własne koncepcje osadnictwa i ustroju obszarów wiejskich.Jako działacz społeczny nie poprzestawał na głoszeniu swych poglądów i teoretycznym ich uzasadnianiu- jeździł w strony dzieciństwa i ściągał w okolice Wrocławia rodziny chłopskie, którym pomagał osiedlić się i wraz z którymi organizował według własnej koncepcji spółdzielnie osadniczo-parcelacyjne. Kiedy jednak w 1948 r przyjęto kurs na kolektywizację rolnictwa wg wzoru Radzieckiego poglądy Stysia okazały się nie do pogodzenia. Krytyczne wypowiedzi tego uczonego o kolektywizacji wsi doprowadziły do serii dyskryminacyjnych posunięć - odwołania z funkcji kierownika katedry ekonomii i odsunięcia od zajęć dydaktycznych w tej dyscypliny oraz przeniesienia go do katedry historii. Oznaczało to załamanie się działalności tego uczonego na blisko 9 lat. Dopiero po październiku 1956 r dyskryminacja jego osłabła. Na krótko nastąpił okres wielu satysfakcji życiowych. W styczniu 1957 wrócił na stanowiska kierownicze w katedrach ekonomii na Uniwersytecie i WSE. Został też pierwszym wybieralnym rektorem WSE i laureatem nagrody miasta Wrocławia, został też odznaczony Krzyżem Oficerskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]. W roku 1958 otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W roku 1959 wyszło drukiem jego obszerne dzieło pt. „Współzależność rozwoju rodziny chłopskiej i jej gospodarstwa”. Został prezesem Oddziału Wrocławskiego i członkiem Zarządu Głównego PTE. Dwukrotnie wyjeżdżał do Londynu i innych ośrodków Anglii, wygłaszał tam referaty oparte na własnych badaniach. W 1959 powtórnie został wybrany rektorem WSE, ale wybór ten nie zyskał już akceptacji ministra szkolnictwa wyższego. Oznaczało to, że kraj nasz wszedł już w okres odwrotu od reform ustrojowych zapowiadanych po pierwszym buncie poznańskich robotników w 1956 roku.