Obława Vel d’Hiv: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsze obławy wymierzone w ludność żydowską przygotowane w oparciu o zgromadzone materiały miały miejsce 10 maja 1941 (aresztowano 4 tys. Żydów) oraz w czerwcu 1942. Schwytanych Żydów wysłano do obozów w [[Pithiviers]] i [[Beaune-La-Rolande]]. Obława Vel’ d’Hiv’ była jednak o wiele szerzej zakrojoną akcją, poprzedzoną przez konsultacje pomiędzy policją francuską i Gestapo. 4 lipca 1942 szef policji francuskiej [[René Bousquet]] i zajmujący się sprawą Żydów [[Louis Darquier de Pellepoix]] rozmawiali z przedstawicielem Gestapo [[Theodor Dannecker|Theodorem Danneckerem]] w jego siedzibie. Obecni przy rozmowie byli również Tulard, [[Jean Leguay]], stojący na czele policji paryskiej [[Émile Hennequin]] oraz inni funkcjonariusze policyjni. Dalsze spotkania (Danneckera z [[Adolf Eichmann|Adolfem Eichmannem]]) oraz posiedzenie komisji zajmującej się kwestią żydowską ustaliły dokładny przebieg i termin obławy. Dannecker zapewniał, że francuska policja będzie wykonywała rozkazy niemieckie<ref name="CDJC">Centre de Documentation Juive Contemporaine-CCCLXIV 2. Document produced in court [[Karl Oberg|Oberg]]-[[Helmut Knochen|Knochen]] in September 1954, cytowany przez Maurice’a Rajsfusa w ''La Police de Vichy; Les forces de l’ordre au service de la Gestapo, 1940/1944'', Le Cherche Midi, 1995, s. 118.</ref>.

 

 

Policja francuska niecałkowicie zaakceptowała przygotowany plan; Bousquet nie zgłaszał wprawdzie zastrzeżeń co do samej kwestii dokonania aresztowań Żydów, jednak uznał, że udział francuskich sił policyjnych w akcji może wywołać rozruchy społeczne. Zasugerował, by obława została przeprowadzona jedynie na Żydów pochodzenia zagranicznego, na co uzyskał zgodę<ref>J. Jackson: „France, the dark years”, Oxford University Press, 2001.</ref>. W latach 80. XX wieku byli oficerowie SS zeznawali, że władze Vichy były entuzjastycznie nastawione do pomysłu deportacji Żydów, zaś sam Bousquet wprawdzie oponował przeciw bezpośredniemu udziałowi policji, jednak już w toku akcji pozwalał m.in. na wywózkę dzieci młodszych niż przewidziana dolna granica wiekowa<ref>[[Antony Beevor|A. Beevor]], A. Cooper, ''Paryż wyzwolony'', Znak Horyzont, 2015, s. 484.</ref>.