OUN-M: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa przek., nie linkuj do samego siebie |
|||
Linia 4:
We wrześniu 1939 r. tzw. Krajowy Prowid (Zarząd Krajowy) OUN pod kierownictwem [[Łew Rebet|Lwa Rebeta]] odmówił jednak kategorycznie wykonania polecenia zarządu zagranicznego OUN (pod kierownictwem Andrija Melnyka) wszczęcia powstania antypolskiego, jako dywersji na rzecz Niemiec.
Rebet uważał, że wobec [[pakt Ribbentrop-Mołotow|paktu Ribbentrop-Mołotow]] będzie to działanie wyłącznie w interesie ZSRR, którego uważał za głównego przeciwnika Ukrainy. Decyzja Rebeta podjęta w zastępstwie Bandery (Stepan Bandera został po wybuchu wojny wypuszczony 13 września 1939 z więzienia w Brześciu nad Bugiem (gdzie odbywał wyrok dożywotniego więzienia za zorganizowanie zabójstwa ministra spraw wewnętrznych [[Bronisław Pieracki|Bronisława Pierackiego]]) – zaaprobował następnie decyzję Rebeta) była podstawą rozłamu w OUN na frakcję OUN
Bandera po krótkim pobycie w [[Rzym]]ie przybył do [[Kraków|Krakowa]]. Doprowadził do zwołania w dniach 9 i 10 lutego 1940 roku krajowej konferencji OUN, gdzie zażądano ustąpienia ze stanowiska Melnyka. Kiedy to nie nastąpiło, banderowcy zwołali w Krakowie osobny II Wielki Kongres OUN, co doprowadziło w lipcu 1940 do rozłamu na dwie frakcje:
* OUN–R (OUN-B), tzw. frakcja rewolucyjna ([[banderowcy]])
* OUN–M, frakcja melnykowska (
{{osobny artykuł|Rozłam w Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów}}
Linia 17:
Pierwsze rozmowy na temat tworzenia formacji ukraińskich w ramach przygotowań do wojny Niemiec przeciw ZSRR przeprowadzili melnykowcy z przedstawicielami [[Abwehra|Abwehry]] w [[Kraków|Krakowie]] 18 października 1940<ref>[[Grzegorz Mazur]], [[Jerzy Skwara]], [[Jerzy Węgierski]] – „Kronika 2350 dni wojny i okupacji Lwowa”, s. 154.</ref>.
Powołanie przez grupę Andrija Melnyka w 1939 [[Legion Ukraiński|Legionu Ukraińskiego]] pod auspicjami [[Abwehra|Abwehry]] było krótkotrwałym epizodem. Rozwiązano go po decyzji [[
Melnykowcy popierani byli przez [[Ukraiński Komitet Centralny]].
W 1941 zorganizowali „[[Grupy marszowe OUN|grupy pochodne OUN]]”, mające na celu przejmowanie władzy na terenach opanowanych przez armię niemiecką.
=== Ukraińska Policja Pomocnicza ===
Linia 28:
=== Wojskowe Oddziały OUN-M ===
Oddziały zbrojne OUN-M zaczęto formować w marcu 1943, a na naradzie aktywu w maju 1943 w [[Ławra Poczajowska|Ławrze Poczajowskiej]] uchwalono powołanie „Wojskowych Oddziałów”. Utworzono tzw. „bazy”, tj. jedną w postaci dwóch sotni w powiecie krzemienieckim (M. Danyluka ''Błakytnego'' i M. Nedzwećkiego ''Chrona''), drugą w powiecie włodzimierskim (jedna sotnia O. Biłego ''Arijca'')
Żywot melnykowskich formacji zbrojnych był krótki, bowiem po nieudanych próbach przeciągnięcia melnykowców do szeregów OUN Bandery, oddziały Melnyka zostały rozbite przez banderowców pod dowództwem [[Iwan Kłymyszyn|Iwana Kłymyszyna]] „Kruka” i [[Petro Olijnyk (wojskowy)|Petra Olijnyka]] „Eneja” 7 lipca 1943, a grupa ''Wołyncia'' rozbrojona w sierpniu 1943. Kadrę dowódczą melnykowców [[banderowcy]] zamknęli w obozie o zaostrzonym rygorze i tych, którzy odmówili podporządkowania się OUN Bandery, po pewnym czasie rozstrzelali. Pozostali działacze poukrywali się, a siatka organizacyjna zanikła.
Linia 39:
W 1943 działacze OUN-M zaangażowali się również w tworzenie [[14 Dywizja Grenadierów SS (1 ukraińska)|14 Dywizji Grenadierów SS]]. W kwietniu 1943 utworzono z 2 Niemców i 12 Ukraińców Zarząd Wojskowy (Wijskowa Uprawa). Na czele WU stanął płk [[Alfred Bisanz]], a w jego skład wchodzili między innymi gen. [[Wiktor Kurmanowycz]], o. [[Wasyl Łaba]] i [[Mychajło Chronowjat]].
W dniu 28 kwietnia 1943 we [[Lwów|Lwowie]] odbyły się uroczystości inauguracyjne powstania dywizji. Stronę ukraińską reprezentował [[
=== Emigracja ===
| |||