Wersje samolotu F-16: Różnice pomiędzy wersjami

Różne państwa podjęły stosowanie F-16 w roli [[Samolot rozpoznawczy|samolotu rozpoznawczego]]. Na samolotach [[Holandia|holenderskich]], należących do 306. Dywizjonu wprowadzono możliwość podwieszania zasbnikówzasobników Orpheus, używanych poprzednio na samolotach F-104G, należących do tej samej jednostki. Zasobnik miał pięć [[Aparat fotograficzny|aparatów fotograficznych]] TA-8M i liniowy [[skaner]] podczerwony firmy Honeywell. Jeden z nich zamontowano skośnie do przodu, trzy zaś wykonywały "płaszczyznę" – ujęcia pionowego i dwóch skośnych na boki, z wzajemnie nakładającym się polem widzenia. Ostatni aparat wyposażono w obiektyw do zdjęć panoramicznych na małej wysokości. Zasobnik ten wykorzystywano głównie w dzień, ale także w nocy, z użyciem wyłącznie skanera poczerwienipodczerwieni. Zasobniki te są używane do dziś.

Wersja rozpoznawcza F-16 powstała też w Stanach Zjednoczonych. W połowie lat 80. Opracowano tu zasobnik rozpoznawczy, podwieszany pod kadłubem samolotu. Wykorzystywał on kamery wideo i układ transmisji danych na stanowisko naziemne. Dla potrzeb tego zasbnikazasobnika przebudowano jeden samolot F-16D Block 25, który został z zasobnikiem oblatany w czerwcu 1986 r. Jednak pomimo pomyślnych prób, samolot nie został wprowadzony do uzbrojenia. Uważano wówczas, że rozpoznanie lotnicze zostanie całkowicie zastąpione [[Sztuczny satelita|satelitarnym]].

W General Dynamics zaprojektowano jednak zupełnie nowe skrzydło. Jego obrys nie był klasyczną "deltą", lecz pewnym połączeniem płata [[trójkąt]]nego z pasmowym. Inspiracją dla takiej konstrukcji było skrzydło zastosowane na samolocie [[Saab J35 Draken|SAAB J35 Draken]], pierwszą konstrukcją, w której (przynajmniej częściowo) wykorzystano zjawisko tworzenia się wiru pasmowego na dużych kątach natarcia. W tym celu na zmodyfikowanym F-16 zastosowano skrzydło "delta" o zmiennym skosie wzdłuż rozpiętości, większym w części wewnętrznej, a mniejszym – w zewnętrznej. Powierzchnia nowego płata była znacznie większa i to ponad dwukrotnie (aż 62 m², wobec typowej na F-16A – 27,91 m²). Pod skrzydłem i na jego końcach umieszczono aż dziesięć pylonów na uzbrojenie, z łącznie z osiemnastoma zaczepami (wewnętrzny zaczep miał trzy punkty podwieszeń, a następny – dwa, kolejny jeden, jak zaczep na końcu płata, wzorem seryjnego F-16 był przeznaczony wyłącznie dla pocisków [[AIM-9 Sidewinder|AIM-9]], ponadto były cztery wnęki dla pocisków [[AIM-120 AMRAAM|AIM-120]] u nasady skrzydła, po dwa w układzie [[tandem]]). Ponieważ samolot miał jeszcze podkadłubowy węzeł uzbrojenia i dwa pod chwytem powietrza, dostosowane jednak tylko dla zasobników nawigacyjno-celowniczych, to łącznie nowa wersja F-16 dysponowała aż trzynastoma węzłami na podwieszenia zewnętrzne, z 21 punktami podwieszeń.

Oznaczenie dla wersji podobnej do Block 60, oferowanej Indiom w przetargu na 126 maszyn, nie zakwalifikowany do składania finalnych ofert ze względu na nie zagwarantowanie pełnego transferu technologii. Największą zmianą odnoszącą się do indyjskich wymagań było zmodyfikowanie [[Konforemny zbiornik paliwa|konforemnego zbiorniku paliwa]], by mieścił składany [[króciec]] do tankowania paliwa. Lockheed Martin zapowidziałzapowiedział też nowy wariant eksportowy, oznaczony F-16V, jako alternatywa dla droższych F-35A.