Kominform: Różnice pomiędzy wersjami

Biuro zostało utworzone [[27 września]] [[1947]] na naradzie partii komunistycznych i robotniczych w [[Szklarska Poręba|Szklarskiej Porębie]] -– [[Józef Stalin]] zwołał konferencję w odpowiedzi na kontrowersje wśród komunistycznych rządów europejskich, czy wziąć udział w [[Paryż|paryskiej]] konferencji dotyczącej [[Plan Marshalla|planu Marshalla]] w lipcu 1947. Ze strony ZSRR konferencją kierował [[Andriej Żdanow]], który wygłosił referat stwierdzający, że wobec ofensywy "amerykańskiego„amerykańskiego imperializmu"imperializmu”, który rzekomo doprowadził do powstania dwóch obozów ("imperialistycznego"„imperialistycznego” i "demokratycznego"„demokratycznego”) należy "zewrzeć„zewrzeć szeregi"szeregi” i powołać stały organ "konsultacyjny"„konsultacyjny” partii komunistycznych. Na konferencji pomysł utworzenia Kominformu popierali przede wszystkim przedstawiciele [[WKP(b)]] i [[Związek Komunistów Jugosławii|Komunistycznej Partii Jugosławii]], natomiast pozostali uczestnicy zajęli raczej bierne stanowisko; ze strony [[Polska Partia Robotnicza|PPR]] ideę mocno popierał [[Hilary Minc]], natomiast [[Władysław Gomułka]] był sceptyczny wobec powołania Biura.

Pierwszą siedzibą Kominformu był [[Belgrad]], po wykluczeniu z Kominformu [[Związek Komunistów Jugosławii|Komunistycznej Partii Jugosławii]] w czerwcu 1948 r.roku centrala organizacji została przeniesiona do [[Bukareszt]]u. Celem Biura była koordynacja działań partii komunistycznych kierowanych przez [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], ''de facto'' było ono narzędziem polityki sowieckiej. Był nową wersją rozwiązanego formalnie 15 maja 1943 [[Międzynarodówka Komunistyczna|Kominternu]].

W lutym 1949 Kominform zorganizował w [[Karlowe Wary|Karlovych Varach]] konferencję poświęconą walce z religią. Szczegóły tych obrad nie są dokładnie znane. Wiadomo jednak, że w ich trakcie ujednolicono strategię walki z religią, a od czasu tej konferencji działania komunistów przeciwko Kościołom i związkom wyznaniowym zdecydowanie się zaostrzyły. Jedną z akcji o propagandowym znaczeniu była inspirowana przez [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] akcja zbierania podpisów pod [[apel sztokholmski|apelem sztokholmskim]] przeciwko [[zbrojenia atomowe|zbrojeniom nuklearnym]], która miała miejsce wiosną 1950. Złożenia asygnaty na tym dokumencie wymagano również od Kościołów i związków wyznaniowych, a odmowę złożenia podpisu traktowano jako poparcie dla „amerykańskich imperialistów” i sprzeciw wobec „pokojowej polityki” ZSRR. Odmowa asygnaty stawała się dogodnym pretekstem do rozpoczęcia szykan. Natomiast osoby cywilne, które nie złożyły podpisu musiały liczyć się z utratą pracy<ref>{{cytuj pismo | autor = Jerzy Rzędowski | czasopismo = Biuletyn IPN | tytuł = Najdłuższa konspiracja PRL? | strony = 45 | data = marzec 2004 | wydawca = Dom Wydawniczy Bellona | issn = 1641-9561 }}</ref>.