Wąglik: Różnice pomiędzy wersjami

Bakteria produkuje toksynę będącą mieszaniną trzech [[Białka|białek]] – antygenu PA, czynnika EF i czynnika LF. PA umożliwia wniknięcie toksyny wąglika do wnętrza komórek. EF to białko zależne od [[Wapń|wapnia]], które zwiększając poziom [[Cykliczny adenozyno-3',5'-monofosforan|cAPcAMP]] w komórce zaburza jej homeostazę i szlaki przekazywania sygnału. LF (Lethal Factor) to zależna od [[cynk]]u [[Proteazy|proteaza]] o wielkości 90 kDa, która przecina [[kinazy]] z rodziny MAPKK (ang. ''Mitogen-activated protein kinase kinase''). Hamuje to aktywność kinaz, co prowadzi do zaburzeń szlaków przekazywania sygnału w komórce i do [[Apoptoza|apoptozy]].

Rozwój „wojskowej” wersji wąglika rozpoczęły Niemcy wykorzystując swoją pracę w 1916 roku, gdy broń ta została przesłana wraz z „instrukcją obsługi” do ambasady niemieckiej na terenie Rumunii, której później wypowiedziano wojnę. Później (od 1937) nad wąglikiem pracowali [[Japończycy]] w swoim położonym w [[Mandżuria|Mandżurii]] tajnym laboratorium pod nazwą „[[Jednostka 731]]”. [[Brytyjczycy]] w latach 1941–1942 przeprowadzali próby polowe na wyspie [[Gruinard]] u wybrzeży [[Szkocja|Szkocji]]. Działanie to było związane z zagrożeniem użycia [[Broń chemiczna|broni chemicznej]] lub biologicznej przez hitlerowskie [[III Rzesza|Niemcy]] (prowadzili oni swe badania nad użyciem wąglika jako broni biologicznej m.in. w zakamuflowanym pod nazwą [[Zentralinstitut für Krebsforschung|Centralnego Instytutu Badań nad Rakiem]] laboratorium w [[poznań]]skim [[Pokrzywno (Poznań)|Pokrzywnie]]). Pod koniec wojny listów z wąglikiem używała także [[Armia Krajowa]], jednak bez większych sukcesów – jako broń listy wąglikowe nie są zbyt skuteczne. Badania prowadzili także [[Amerykanie]] w [[Fort Detrick]]<ref name="KWZ">[[Krzysztof Zieliński (lekarz)|K.W. Zieliński]], ''Patologia obrażeń i schorzeń wywołanych współczesną bronią w działaniach wojennych i terrorystycznych'', wydawnictwo MON, Warszawa, 2010, ISBN 978-83-927103-4-9, rozdz. 14, ''Patologia wąglika'', s. 353-377.</ref>.