Ścigacz okrętów podwodnych: Różnice pomiędzy wersjami

'''Ścigacz okrętów podwodnych''' – klasa niewielkich [[okręt]]ów przeznaczonych do [[zwalczanie okrętów podwodnych|zwalczania okrętów podwodnych]], w zanurzeniu i na powierzchni, obecnie w większości zanikła. Ich [[wyporność]] wynosi od kilkudziesięciu do ponad 400 ton<ref name=conw22 />. Przeznaczone są głównie do działań przybrzeżnych.

Klasa ścigaczy okrętów podwodnych wywodzi się z [[okręt patrolowy|okrętów patrolowych]]<ref name=ow />. Potrzeba pojawienia się tej klasy powstała podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]], kiedy [[okręt podwodny|okręty podwodne]] zaczęły być groźną i w pełni wykształconą bronią. Rozpoczęto wówczas budowę niewielkich okrętów przeznaczonych specjalnie do walki z nimi i mogących odciążyć od tego zadania [[niszczyciel]]e. Protoplastami okrętów przeznaczonych do zwalczania okrętów podwodnych były [[Wielka Brytania|brytyjskie]] okręty patrolowe typu P o wyporności 600 ton<ref name=ow>Hans Lengerer, Jiro Itani, Tomoko Rehm Takahara, ''Ścigacze okrętów podwodnych Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej. Cz. I'', „Okręty Wojenne” nr 16, 1996, s. 20.</ref>. Pod koniec I wojny światowej, w [[Stany Zjednoczone|USA]] rozpoczęto budowę licznych małych jednostek o wyporności 75 ton, oznaczonych skrótem SC – od ang. ''submarine chaser'' – dosłownie „ścigacz okrętów podwodnych”<ref name=ow />. Wtedy też pojawiła się po raz pierwszy ta nazwa klasy, zaadaptowana jako „ścigacz” lub „łowca” okrętów podwodnych także w innych językach<ref group=uwaga>M.in. rosyjski ''ochotnik za podwodnymi łodkami'' (łowca o.p.), francuski ''chasseur'' (łowca), japoński: ''Kusentei'' (ścigacz o.p. – H. Lengerer, op.cit.).</ref>. W polskiej terminologii, sam termin „ścigacz” uległ przy tym oderwaniu od swojego pierwotnego znaczenia i był używany także na określenie kutrów artyleryjskich lub [[kuter torpedowy|torpedowych]].