Wojny diadochów: Różnice pomiędzy wersjami

W obecności wszystkich zebranych [[Perdikkas]] – jeden z wodzów Aleksandra – położył na tronie królewski pierścień który otrzymał z rąk umierającego władcy<ref>P. {{odn|Green, |1978|s. =424.</ref>}}. Perdikkas zaproponował by z uwagi na ciążę [[Roksana (żona Aleksandra)|Roksany, żony Aleksandra]] poczekać z wyborem nowego króla do czasu narodzin dziecka, a jeśli byłby nim chłopiec, jego należałoby obwołać królem. Propozycję przekazano zgromadzeniu wojska macedońskiego (będącemu reprezentantem ludu macedońskiego) do którego należała decyzja zatwierdzenia nowego króla. Zgromadzenie było jednak podzielone. [[Piechota]] wolała widzieć na tronie [[Filip Arrhidaeus|Arridajosa]] drugiego syna Filipa II, natomiast jazda poparła propozycję [[Perdikkas]]a. Wśród zgromadzonych o mało nie doszło do walki, między zwolennikami [[Perdikkas]]a, a żołnierzami piechoty pod dowództwem Meleagra<ref>J. {{odn|Wolski, |1971|s. =268.</ref>}}.

Dzięki interwencji [[Eumenes z Kardii|Eumenesa]] udało się uspokoić żołnierzy. Na mocy zawartego kompromisu Arridajos pod imieniem [[Filip Arrhidaeus|Filipa III]] miał panować z ewentualnym synem Aleksandra III. Dziecko które urodziła Roksana (sierpień 323 p.n.e.) okazało się rzeczywiście chłopcem. Nadano mu imię [[Aleksander IV Macedoński|Aleksandra IV]]. Z uwagi na niezdolność Filipa III do sprawowania władzy samodzielnie – cierpiał na chorobę psychiczną – wyznaczono na jego doradcę i opiekuna powszechnie lubianego i szanowanego dowódcę Aleksandra, [[Krateros]]a, który jednak nie był obecny na naradzie ponieważ w tym czasie towarzyszył macedońskim weteranom w drodze powrotnej do [[Macedonia|Macedonii]]<ref>G. {{odn|Lach, |2012|s. =10.</ref>}}.

Wynikiem skomplikowanych przetargów i kompromisów było usunięcie ze stanowisk [[Satrapa (w Persji)|satrapów]] [[Persowie|Persów]], zniesienie podziału władzy na wojskową i cywilną (poza [[Persyda|Persydą]]). [[Antypater (wódz macedoński)|Antypater]] – zachował władzę nad Macedonią, która była mu powierzona jeszcze przez Aleksandra. [[Ptolemeusz I Soter|Ptolemeusza]] zgodnie z jego własnym życzeniem wyznaczono na satrapę [[Egipt]]u. [[Antygon I Jednooki|Antygon]] dostał zachodnią [[Anatolia|Azję Mniejszą]]. [[Lizymach]] otrzymał [[Tracja|Trację]] wykrojoną z terenów przyznanych Antypatrowi. [[Eumenes z Kardii]] otrzymał [[Kapadocja|Kapadocję]] z [[Paflagonia|Paflagonią]] (tereny będące w tym czasie w ręku satrapy perskiego i wymagające dopiero podboju). Perdikkas wraz z wyznaczonym na jego zastępcę Meleagrem otrzymał dowództwo armii w [[Azja|Azji]]<ref>G. {{odn|Lach, |2012|s. =14.</ref>}}.

Podczas obrzędu oczyszczenia armii (polegał on na przemarszu armii pomiędzy rozczłonkowanymi zwłokami psa) [[Perdikkas]] wykorzystał swoja władzę nad [[Jazda|jazdą]] i [[Słoniowate|słoniami]] do zastraszenia piechoty. Meleager i jego zwolennicy zostali pojmani i zabici<ref>G. {{odn|Lach, |2012|s. =16.</ref>}}. Zwołana została następnie pośpiesznie kolejna narada, na której rozdzielono satrapie zgodnie z życzeniem Perdikkasa. Ludy pokonanego imperium [[Achemenidzi|Achemenidów]] były pod tak wielkim wrażeniem zwycięskiego pochodu Aleksandra i jego armii, że podczas niespokojnych lat po jego śmierci nie podniosły większych rewolt.

Spuścizną którą Aleksander pozostawił po sobie było nie tylko rozległe [[imperium]], ale także setki tysięcy żołnierzy którzy przewinęli się przez jego armię, olbrzymie skarby rozmieszczone w różnych częściach państwa, a także kilku ambitnych i zdolnych wodzów. Dzięki zwierzchności nad większością armii i rozesłaniu konkurentach po satrapiach całego imperium Perdikkas pozornie trzymał całą władzę w swoim ręku. W rzeczywistości jeszcze dwóch ludzi – Antypater i Krateros – mogło decydować o przyszłości<ref>G. {{odn|Lach, |2012|s. =18.</ref>}}.

Pierwszym zadaniem przed jakim stanął było stłumienie buntu [[Wojsko najemne|najemników]] greckich. Grecy ci zostali osadzeni jeszcze przez Aleksandra w [[Baktria|Baktrii]] w charakterze wojskowych [[osadnik]]ów. Gdy dowiedzieli się o śmierci Aleksandra, postanowili wyruszyć w drogę powrotną do domu (było ich około 3 tys. jazdy i 20 tys. piechoty). Drogę przecięła im armia macedońska. Po krótkim starciu zdradzeni przez konnicę Grecy poddali się, zostali jednak podstępem wymordowani<ref>G. {{odn|Lach, |2012|s. =20.</ref>}}.