Pył kosmiczny: Różnice pomiędzy wersjami

Zależnie od jego lokalizacji astronomicznej wyróżnia się między innymi [[pył międzygalaktyczny]], [[pył międzygwiazdowy]], [[pył okołoplanetarny]], [[pył międzyplanetarny]], chmury pyłowe wokół innych gwiazd, czy większość międzyplanetarnych składników pyłowych (tzw. międzyplanetarne obłoki pyłowe albo zespół pyłu zodiakalnego) złożonych w [[Układ Słoneczny|Układzie Słonecznym]] głównie z pyłu [[kometa|komet]] i pyłu [[planetoida|planetoid]], a w mniejszym stopniu z pyłu [[pas Kuipera|pasa Kuipera]], pyłu międzygwiazdowego przechodzącego przez [[Układ Słoneczny]] oraz beta-meteoroid. Z tej kategorii należy oddzielić Pył Gwiezdny, którego cząstki są ciężkotopliwymitrudnotopliwymi materiałami, które od czasu schłodzenia po wyrzuciewyrzuciu z gwiazdy pozostały w niezmienionej formie. Średnia gęstość pyłu kosmicznego w [[Bąbel_Lokalny|Bąblu lokalnym]] wynosi 10^-6 cząstek pyłu/m³ przy średniej masie każdej cząstki wynoszącej 10^-17kg.<ref name="MatloffJohnson2005">[http://ntrs.nasa.gov/archive/nasa/casi.ntrs.nasa.gov/20050215611.pdf "Applications of the Electrodynamic Tether to Interstellar Travel"] Gregory L. Matloff, Less Johnson, February, 2005</ref>.

Najdokładniej bada się go jednak przez metody bezpośreniebezpośrednie polegające na zbieraniu pyłu kosmicznego w różnych lokalizacjach różnym metodami. Atmosfera ziemska jest codziennie bombardowana ogromną ilością materii z kosmosu (według różnych szacunków od 5 do 3000 ton)<ref>{{Cytuj

</ref>.

Najpopularniejszą jest zbieranie pyłu kosmicznego na dużych i niezamieszkałych połaciach terenów arktycznych jak Antarktyka i Grenlandia bądź z głębin morskich, inną metodą zbioru do badań bezpośrednich jest zbieranie ich wprost z atmosfery przy pomocy kolektorów przymocowanych do skrzydeł samolotów latających w stratosferze. Pierwszym naukowcem, który udowodnił pozaziemskie pochodzenie niektórych cząstek na ziemi był [[Donald E. Brownlee|Don Brownlee]] pod koniec lat 70 XX wieku. Inną metodą jest badanie meteorytów, w nich oprócz pyłu kosmicznego znajdują się drobiny [[Pył gwiezdny|pyłu gwiezdnego]], czyli lite cząstki z okresu presolarnego, które zostały wyrzucone bezpośrednio z gwiazd. Pył gwiezdny łatwo rozróżnić ze względu na jego silnie izotopiczną konstrukcję, z tego powodu pył gwiezdny nie miesza się z resztą materii, w tym pyłem kosmicznym.

Największym problemem jest duża prędkość cząsteczek pyłu kosmicznego (10–40&nbsp;km/s) dlatego przez długi czas badania bezpośrednie ('in-situ') opierały się na pomiarze prędkości i masy cząsteczki w oparciu o dane uderzenia cząsteczki o miernik, a następnie odtwarzania tego samego wyniku poprzez bombardowanie identycznego miernika w laboratorium różnym substancjami aż do uzyskania podobnego efektu. W miarę postępu technicznego zaczęto stosować coraz bardziej wyrafinowane metody pomiaru jak badanie fal dźwiękowych, jonizacja cząstki. Najnowszym osiągnięciem jest próbnik z sondy Stardust, zawiera on gęsty żel, który łapie pył gwiezdny nie uszkadzając go i dając naukowcom możliwość zbadania go w stanie nienaruszonym.

Dzięki teleskopom na podczerwień, których promieniowanie przenika przez pył kosmiczny, możemymożna obserwować regionregiony, w których formują się gwiazdy bądź centra galaktyk. 25 września 2003 z [[Canaveral| przylądka Canaveral]] NASA wystrzeliło [[Kosmiczny_Teleskop_Spitzera|teleskop Spitzera]], największy teleskop na podczerwień wystrzelony w przestrzeń kosmiczną. Większość promieniowania podczerwonego jest blokowana przez atmosferę ziemską dlatego zdecydowano się na jego użycie. Dzięki jego misji ożywiła się dyskusja na temat pyłu kosmicznego, w ostatnim raporcie naukowcy zajmujący się opracowywaniem wyników misji przedstawili dowody na to, że pył kosmiczny może pochodzić z czarnych dziur.<ref>{{cytuj pismo |imię=F.|nazwisko=Markwick-Kemper|autor2=Gallagher, S. C. |autor3=Hines, D. C. |autor4= Bouwman, J. |rok=2007|tytuł=Dust in the Wind: Crystalline Silicates, Corundum, and Periclase in PG 2112+059 |bibcode=2007ApJ...668L.107M |czasopismo=Astrophysical Journal |wolumin=668|wydanie=2|strony=L107–L110|doi=10.1086/523104|arxiv = 0710.2225|język= en }}</ref>.

Kolejną metodą wykrywania jest [[Polarymetria]], drobinki pyłu rzadko są sferyczne i układają się wzdłuż pól magnetycznych gwiazd polaryzując tym samym światło tych gwiazd. W okolicznej przstrzeniprzestrzeni międzygwiezdnej gdzie instrumenty nie są na tyle czułe używa się polarymetrii aby "oczyścić" dane.<ref>{{cytuj czasopismo | tytuł=The linear polarization of Southern bright stars measured at the parts-per-million level | nazwisko=Cotton | imię=D. V. | display-authors=etal | czasopismo=Monthly Notices of the Royal Astronomical Society | wolumin=455 | strony=1607–1628 | data=January 2016 | bibcode=2016MNRAS.455.1607C |arxiv = 1509.07221 |doi = 10.1093/mnras/stv2185 }} [http://arxiv.org/abs/1509.07221 arXiv]</ref>.