Warunkowanie klasyczne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m przecinek, replaced: wtedy gdy → wtedy, gdy przy użyciu AWB |
|||
Linia 1:
'''Warunkowanie klasyczne''' lub '''warunkowanie pawłowowskie''' (odkąd [[Jerzy Konorski|J. Konorski]] i S. Miller odkryli warunkowanie instrumentalne, czyli II typu, stosuje się także nazwę '''warunkowanie I typu''') – forma uczenia się. Eksperymenty nad warunkowaniem przeprowadził jako pierwszy [[Iwan Pawłow]]. Stwierdził on, że podanie psu pokarmu do pyska wywołuje u niego wydzielanie śliny. Reakcję tę Pawłow nazwał odruchem lub reakcją bezwarunkową, ponieważ występuje ona bez uczenia się, w sposób niezmienny, utrwalony dziedzicznie; pokarm zaś jest bezwarunkowym bodźcem dla tej reakcji. Dzięki warunkowaniu klasycznemu można uzyskać reakcję wydzielania śliny na dowolny sygnał obojętny, wystarczy tylko regularnie go powtarzać w towarzystwie bodźca bezwarunkowego.
Przykład: jeśli bezpośrednio przed podaniem psu pokarmu zadzwoni dzwonek, to po kilku próbach na sam dźwięk dzwonka pies zaczyna wydzielać ślinę. Przed eksperymentem dzwonek nigdy nie wywoływał u psa reakcji ślinienia, a więc nauczył się on, że bodziec, który zawsze pojawia się przed jedzeniem, jest sygnałem karmienia. Tego typu bodziec (sygnał) Pawłow nazwał [[Bodziec warunkowy|bodźcem warunkowym]], a efekt wywołany przez niego (tu: wydzielanie śliny)
Warunkowanie jest najskuteczniejsze wtedy, gdy czas upływający między bodźcem warunkowym a bezwarunkowym nie jest zbyt duży (do 0,5 s), przy większych odstępach warunkowanie trwa dłużej lub wcale nie zachodzi.
Linia 8:
== Zobacz też ==
* [[warunkowanie]]
* [[warunkowanie instrumentalne]]
== Literatura ==
* J. Konorski, Integracyjna działalność mózgu, Warszawa 1969
* Burrhus Frederic Skinner, Poza wolnością i godnością, PIW, Warszawa 1978
* Burrhus Frederic Skinner, Zachowanie się organizmów, PWN, Warszawa 1995, ISBN 83-01-11121-6.
[[Kategoria:Behawioryzm]]
| |||