Jako podstawa prawna odmowy przepisania antykoncepcji rozpatrywany jest Art. 38 ust. 1 Ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty. Pozwala on lekarzowi na odstąpienie od leczenia, jeżeli nie chodzi o przypadek nie ciepiący zwłoki{{odn|Szewczyk|2009|s=217-218}}. Istnieją jednak zastrzeżenia, czy antykoncepcję można zaliczyć do leczenia{{odn|Szewczyk|2009|s=216-217}}.
Nawet jeśli nie uznać antykoncepcji za leczenie, podstawą prawąprawną odmowy przepisania antykoncepcji może być wedle [[Kazimierz Szewczyk|Szewczyka]] art. 39 wymienionej wyżej ustawy{{odn|Szewczyk|2009|s=218}}. Również [[Tadeusz Biesaga]] wymienia antykoncepcję wśród działań, których lekarz może odmówić, powołując się na ten przepis ([[klauzula sumienia|klauzulę sumienia]]), jeśli uważa ją za zło, za działanie moralnie niedopuszczalne<ref name=Bi>{{Cytuj książkę | nazwisko = Biesaga | imię = Tadeusz | tytuł = Elementy etyki lekarskiej | wydawca = medycyna praktyczna | miejsce = Kraków | data = 2006 | isbn = 978-83-7430-085-8|strony = 83}}</ref>. Przepis ten nakłada na lekarza odmawiającego przepisania antykoncepcji obowiązek wskazania realnych możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza czy w innym miejscu, zamieścić odpowiednią notatkę z uzasadnieniem w dokumentacji medycznej (niekiedy prawo nakłada nań też obowiązek wcześniejszego pisemnego powiadomienia przełożonego){{odn|Szewczyk|2009|s=218}}.
Rozwiązanie takie ma za zadanie chronić integralność moralną lekarza i jego autonomię{{r|Bi}}.