W [[język polski|języku polskim]] dyftong zazwyczaj reprezentowany jest przez sekwencję liter ''au'' lub ''eu'', a jego pojawienie wiąże się z tym, że ''u'' nie jest w nich sylabiczne, np. w ''au·tor'' głoskę ''u'' wymawiamy jak ''ł'' ([[Międzynarodowy alfabet fonetyczny|IPA]]:{{IPA|w}}).
== Praktyczne zasady dzielenia wyrazów na sylaby w języku polskim ==
; [[fonetyka|Fonetyczna]] : dzielimy wyraz na tyle sylab, ile jest samogłosek. Jeżeli pomiędzy samogłoskami znajduje się jedna spółgłoska, nie oddzielamy jej od następującej po niej samogłoski. Jeżeli więcej, nie oddzielamy ostatniej spółgłoski od następującej po niej samogłoski; co do pozostałych, musimy kierować się wyczuciem, np. słowo "matka", niektórzy dzielą "mat-ka" (zalecane), inni "ma-tka". Z kolei słowo "marka" da się podzielić tylko jako "mar-ka". Zawsze oddzielamy od siebie podwojone głoski np. wan-na. Reguły istnieją, ale ich świadome stosowanie wymaga pewnej wiedzy teoretycznej, gdyż odwołują się do struktury sylaby w języku polskim i do znajomości tzw. hierarchii sonorności.
; [[Dyftong]] : jeżeli zauważymy w wyrazie sekwencję „au” lub „eu”, sprawdzamy czy nie jest to dyftong. Jeśli podczas wymowy samogłoska „u” brzmi jak „ł”, to ich nie rozdzielamy (dyftong), jeżeli brzmi jak "u", to możemy je rozdzielić.
