Juliusz Kleiner: Różnice pomiędzy wersjami

== BiografiaŻyciorys ==

Pochodził ze spolonizowanej rodziny inżyniera kolejowego Hermana. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie studiował polonistykę, germanistykę i filozofię na [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytecie Lwowskim]]. Pomiędzy 1905 a 1908 był stypendystą [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Ossolineum]]. W 1908 uzyskał doktorat z polonistyki i germanistyki i rozpoczął pracę w szkolnictwie średnim. W latach 1910-1911 studiował w Niemczech i Francji. W 1912 habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1916-1920 był profesorem [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]], a od 1920 [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie]], gdzie kierował Oddziałem Filologii Polskiej Nowszej Zakładu Filologii Polskiej. Od 1919 był członkiem [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]], od 1933 [[Polska Akademia Literatury|Polskiej Akademii Literatury]], od 1951 [[Polska Akademia Nauk|PAN]]. W czasie okupacji radzieckiej Lwowa (1939-1941) był zatrudniony na lwowskim Uniwersytecie, który wówczas nosił okupacyjną nazwę im. [[Iwan Franko|Iwana Franki]], broniąc zajęć po polsku. 17 września 1940 roku wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy<ref>[[Bohdan Urbankowski]], Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. 1, Warszawa 1998, s. 123.</ref>. W czasie okupacji niemieckiej (1941-1944) ukrywał się jako Jan Zalutyński na [[Lubelszczyzna|Lubelszczyźnie]] – [[Stefania Skwarczyńska]], uratowana przezeń z Kazachstanu, umieściła go u rodzin Fudakowskich, Teleżyńskich i Żółtowskich ([[Krasnobród]], [[Wilkołaz]], [[Milejów (województwo lubelskie)|Milejów]]). Po wojnie zamieszkał w [[Lublin]]ie. W latach 1944-1947 był tam profesorem [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|KUL]], zaś w 1947 przeniósł się do [[Kraków|Krakowa]], gdzie był profesorem [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. W Krakowie mieszkał już do śmierci.

Jest autorem podręcznikowego ''Zarysu historii literatury polskiej'' (dwa tomy, 1932 i 1939, oraz wyd. wznowione od 1947 przez Ossolineum we Wrocławiu), tomu szkiców pt. ''W kręgu Mickiewicza i Goethego'', wielu rozpraw, recenzji, sprawozdań, wspomnień. Odegrał wielką, nowatorską rolę w dziejach polskiej humanistyki na początku XX wieku. Bronił tezy – wbrew przekonaniom [[pozytywizm|pozytywistów]] ([[Hippolyte Taine]]) – o odrębności przedmiotu i metod badawczych nauk humanistycznych oraz nauk przyrodniczych. Był prezesem [[Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza|Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza]].

Pochowany został na [[Cmentarz Rakowicki|Cmentarzu Rakowickim]] w Krakowie, na obrzeżu kwatery zasłużonych (lecz poza jej właściwym obszarem) od strony kw. LXVIII<ref>[[Karolina Grodziska]] ''Opis trasy zwiedzania cmentarza Rakowickiego'', [w:] ''Cmentarz Rakowicki w Krakowie'' wyd. przez Obywatelski Komitet Ratowania Krakowa, Agencja Omnipress Warszawa 1988, s. 134.</ref>.

== Życie prywatne ==
Z zawartego w 1928 r. małżeństwa z Marią z Kębłowskich pozostawił dwoje dzieci: ur. 25 maja 1929 r. [[Witold Kleiner|Witolda]], matematyka, wykładowcę UJ oraz ur. 1 kwietnia 1933 r. Anielę zam. Łopuszyńską, fizyka jądrowego, pracownicę naukową IBJ w Świerku.