CinemaScope: Różnice pomiędzy wersjami

Patent [[Henri Chrétien]]a znalazł zastosowanie praktycznie dopiero w [[1953 w filmie|1953]]. W związku z rosnącą konkurencją dla kina ze strony telewizji, dyrektor generalny wytwórni filmowej [[20th Century Fox]] Syros Skouras poszukiwał rozwiązań mających uatrakcyjnić produkcje kinowe. Jednym ze sposobów przyciągnięcia widowni do kin było zastosowanie wynalazku francuskiego optyka.

 

 

== Technika ==

Technika CinemaScope polegała na zastosowaniu dwóch soczewek, z których jedna znajdowała się na obiektywie kamery, druga zaś na projektorze. Pierwsza z nich pozwalała na naświetlenie taśmy dwukrotnie szerszym obrazem niż dotychczas, poprzez ściśnięcie go na standardowej taśmie 35 mm.

Druga soczewka umieszczona na projektorze rozciągała uprzednio ściśnięty obraz. Współczynnik anamorfozy miał stałą wartość wynoszącą 2. Dawało to możliwość wyświetlania zapisanego tą metodą filmu o proporcjach 2,66:1. Magnetyczny zapis dźwięku na taśmie ograniczał obraz do proporcji 2,55:1, a zapis dźwięku optycznego do 2,35:1. Standard CinemaScope (Centfox) przyjmuje następujące standardy wymiarów klatki filmowej:

* '''21,3 × 18,2''' mm dla monofonicznej ścieżki optycznej

W połowie lat 50. ubiegłego wieku także w Polsce rozpoczęto pierwsze próby związane z adaptacją istniejących urządzeń kinotechnicznych oraz rozwiązań architektonicznych obiektów kinowych do standardu CinemaScope. Ze względu na wysokie koszty wdrożenia czytników 4-kanałowej ścieżki magnetycznej, a także wysokimi kosztami urządzeń do wytwarzania kopii filmowych ze ścieżką magnetyczną ostatecznie zdecydowano się na wprowadzenie zmodyfikowanego systemu CinemaScope do krajowych kin. Podstawową różnicą była rezygnacja z 4-kanałowej ścieżki magnetycznej i zachowanie monofonicznej ścieżki optycznej, która nie wymagała ingerencji w tory elektroakustyczne istniejących urządzeń kinotechnicznych. Za krajowy standard dla CinemaScope przyjęto rozmiar klatki filmu 35 mm 21,3 × 18,2 mm przy współczynniku anamorfozy równym 2, co dawało obraz o proporcji 2,35:1.

 

 

Pierwszym kinem zaadaptowanym do projekcji panoramicznej z użyciem nasadki anamorfotycznej było nieistniejące już kino Śląsk w Warszawie, ul. Wspólna 4. Pierwsza projekcja dla publiczności w nowym formacie odbyła się 30 lipca 1955 roku.