Kodeks Leningradzki: Różnice pomiędzy wersjami

Tekst został zapisany w 3 kolumnach, oprócz Psalmów, Księgi Hioba i Przysłów, gdzie mamy do czynienia z 2 kolumnami. Każdej kolumnie towarzyszy odpowiadająca jej [[masora]]. Strony kodeksu mają rozmiary 33 na 28,5 cm, a sam tekst 19,5 na 19 cm<ref>[http://home.earthlink.net/~ddstuhlman/crc10.htm Daniel D. Stuhlman, ''Librarian's Lobby, The Leningrad Codex''], March 1998, data dostępu: 18.04.2016.</ref>.

Tekst masorecki zawarty w kodeksie jest bardzo bliski najstarszemu i uważanemu za najwierniejszy tradycji masoreckiej [[Kodeks z Aleppo|Kodeksowi z Aleppo]]<ref>I. Yeivin, ''Introduction to the Tiberian Masorah'', tł. E.J. Revell, Chico (CA) 1980, s. 18.</ref>. Różni się jednak także od niego w wielu miejscach: zawiera więcej ewidentnych błędów kopistycznych, wokalizacja jest mniej dokładna, a [[masora]] czasem jest przeciwna samemu tekstowi<ref>I. Yeivin, ''Introduction to the Tiberian Masorah'', tł. E.J. Revell, Chico (CA) 1980, s. 18-19.</ref>. Wiele poprawek zauważalnych w samym tekście było dla niektórych (np. M.H. Goshen-Gottstein, P. Kahle) argumentem za uznawaniem ''Leningradensis'' za efekt poprawienia wcześniego manuskyptu (pochodzącego z innej rodziny tekstualnej) według dostępnych później manuskryptów z rodziny [[Ben Aszer]]<ref>E. Würthwein: ''The Text of the Old Testament. An Introduction to the Biblia Hebraica'', Grand Rapids 1995, s. 36.</ref>.

''Leningradensis'' został pierwszy raz opisany w 1845 roku przez Mosesa Pinnera. W 1935 został wypożyczony na 2 lata dla Uniwersytetu w Leipzig w celu przygotowania przez [[Paul Kahle|Paula Kahle]] jego transkrypcji do 3 wydania ''[[Biblia Hebraica]].'' Później kodeks stał się także podstawą ''[[Biblia Hebraica Stuttgartensia]]'' (1977) oraz ''[[Biblia Hebraica Quinta]]'' (w trakcie prac).