|
* dziennikarstwo i komunikacja społeczna
Niektóre uczelnie łączą te kierunki lub je uszczegóławiająuszczegółowiają (na przykład europeistyka wschodnioeuropejska). Jako specjalizacja występuje między innymi [[marketing polityczny]].
== Problemy badawcze ==
Przywrócenie politologii, związane z postępującymi ewolucyjnie po Październiku 1956 roku procesami detotalitaryzacji, zapoczątkowało utworzenie w 1967 roku Instytutu Nauk Politycznych w Uniwersytecie Warszawskim. Pierwszy doktorat z politologii obroniono w tym Instytucie w 1971 roku, a habilitacje w połowie lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. W latach siedemdziesiątych powstawały coraz liczniej politologiczne ośrodki dydaktyczne i badawcze w innych polskich uniwersytetach.
Współcześnie politologia jest w Polsce dyscypliną badaną i nauczaną w prawie wszystkich polskich uniwersytetach oraz w wielu humanistycznych uczelniach prywatnych. Istnieje 20 naukowych ośrodków politologicznych posiadających uprawnienia do nadawania stopnia doktora:▼
Od 1957 roku istnieje [[Polskie Towarzystwo Nauk Politycznych]] (PTNP) będące członkiem-założycielem [[Międzynarodowe Towarzystwo Nauk Politycznych|Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Politycznych]] (IPSA).
▲Współcześnie politologia jest w Polsce dyscypliną badaną i nauczaną w prawie wszystkich polskich uniwersytetach oraz w wielu humanistycznych uczelniach prywatnych. Istnieje 20 naukowych ośrodków politologicznych posiadających uprawnienia do nadawania stopnia doktora:
# Instytut Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (INPiD UŚ) – z uprawnieniami do doktoryzowania i habilitowania na poziomie Wydziału Nauk Społecznych UŚ (WNS UŚ);
# Instytut Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (INPiSM UJ) – z uprawnieniami do doktoryzowania oraz – na poziomie Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ (WSMiP UJ) – do habilitowania;
# Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach (INP UJK) – z uprawnieniami do doktoryzowania na poziomie Wydziału Prawa, Administracji i Zarządzania UJK (WPAiZ UJK);
# Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (INP UKW) – z uprawnieniami do doktoryzowania na poziomie Wydziału Humanistycznego UKW (WH UKW);
# Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie (INP UWM) – z uprawnieniami do doktoryzowania na poziomie Wydziału Nauk Społecznych UWM (WNS UWM);
# Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego (INP UW) – z uprawnieniami do doktoryzowania i habilitowania na poziomie Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW (WDiNP UW);
# Instytut Politologii i Europeistyki Uniwersytetu Szczecińskiego (IPiE USz) – z uprawnieniami do doktoryzowania na poziomie Wydziału Humanistycznego USz (WH USz);
# Instytut Politologii Uniwersytetu Gdańskiego (IP UG) – z uprawnieniami do doktoryzowania;
# Instytut Politologii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (IP UKSW) – z uprawnieniami do doktoryzowania i habilitowania na poziomie Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych UKSW (WNHiS UKSW);
# Instytut Politologii Uniwersytetu Opolskiego (IP UO) – z uprawnieniami do doktoryzowania na poziomie Wydziału Historyczno-Pedagogicznego UO (WHP UO);
# Instytut Politologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie (IP UP KEN) – z uprawnieniami do doktoryzowania i habilitowania na poziomie Wydziału Humanistycznego UP KEN (WH UP KEN);
# Instytut Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego (IP UWr) – z uprawnieniami do doktoryzowania i habilitowania;
# Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk (ISP PAN) – z uprawnieniami do doktoryzowania oraz habilitowania;
# Kolegium Ekonomiczno-Społeczne Szkoły Głównej Handlowej (KES SGH) – z uprawnieniami do doktoryzowania w zakresie nauk o polityce publicznej;
# Wydział Nauk Politycznych Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku (WNP AH) – z uprawnieniami do doktoryzowania;
# Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (WNPiD UAM) – z uprawnieniami do doktoryzowania oraz habilitowania;
# Wydział Politologii i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (WPiSM UMK) – z uprawnieniami do doktoryzowania i habilitowania;
# Wydział Politologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (WP UMCS) – z uprawnieniami do doktoryzowania i habilitowania;
# Wydział Prawa, Administracji i Stosunków Międzynarodowych Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego (WPAiS KA AFM) – z uprawnieniami do doktoryzowania;
# Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych Uniwersytetu Łódzkiego (WSMiP UŁ) – z uprawnieniami do doktoryzowania.
W ostatnich latach zaszły istotne zmiany w strukturyzacji organizacyjno-naukowej nauk o polityce. Dyscyplinę włączono do obszaru nauk społecznych, wyłączając ją jednocześnie z obszaru nauk humanistycznych<ref>{{Cytuj|autor=|tytuł=Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 8 sierpnia 2011 r. w sprawie obszarów wiedzy, dziedzin nauki i sztuki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych|data=2011-08-30|data dostępu={{subst:#time:2016-04-25}}|s=74|opublikowany=|url=http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20111791065}}</ref>. Zmianie uległa także treść kształcenia oferowana studentom w ramach zajęć dydaktycznych na kierunkach proponowanych przez poszczególne polskie naukowe ośrodki politologiczne. Przyczyną tych zmian była przede wszystkim zmniejszająca się liczba studentów aplikujących na kierunki politologiczne, a w efekcie – zmniejszająca się liczba studentów przyjmowanych na I rok studiów, przy jednocześnie względnie stabilnej sytuacji kadrowej. Taki stan rzeczy spowodowany był zarówno ogólnymi tendencjami demograficznymi (efekt niżu demograficznego oddziałujący na cały system edukacji), jak i konsekwentnie realizowaną przez [[Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego]] strategią zniechęcania absolwentów szkół średnich do wyboru studiów o profilu humanistycznym lub społecznym i stymulowania zainteresowania kierunkami stosowanymi (aplikacyjnymi), to jest – powiązanymi z dziedzinami nauk technicznych lub nauk o życiu<ref name=":0">{{Cytuj|autor=Przemysław Żukiewicz, Radosław Fellner|tytuł=Polska politologia w obliczu wyzwań nauki cyfrowej|data=2015|isbn=978-83-934585-0-9|miejsce=Wrocław|wydawca=Instytut Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego|s=26|typ nośnika=|url=https://depot.ceon.pl/handle/123456789/9389/statistics}}</ref>.
Zaobserwować jednocześnie można stopniowe odchodzenie od tego klasycznego podziału zajęć dydaktycznych. W wielu ośrodkach politologicznych wykłady prowadzone są przez adiunktów lub asystentów ze stopniem doktora, natomiast zajęcia konwersatoryjne/laboratoryjne prowadzą także samodzielni pracownicy naukowi. Coraz mniejszą część dydaktyki w ogólnym rozliczeniu godzinowym zajmują zresztą same wykłady: uznaje się je za najmniej efektywną formę nabywania wiedzy i umiejętności, postulując ich uzupełnianie o treści prezentowane audiowizualnie lub wręcz o dyskusję na określone tematy. Obok zajęć ćwiczeniowych lub konwersatoryjnych pojawiają się w programach studiów takie formy dydaktyczne, jak: warsztaty, zajęcia terenowe czy praktyki zawodowe. To zróżnicowanie wynika tyleż z oczekiwań samych studentów, którzy dysponują innymi umiejętnościami i kompetencjami niż studenci przed pięćdziesięciu czy stu laty, co z nacisków urzędników i potencjalnych pracodawców, którzy szkolnictwo wyższe coraz częściej traktują jako kolejny etap edukacji przygotowujący absolwentów do podjęcia pracy, nie zaś – jako szkołę myślenia analitycznego pozwalającą odnaleźć się w coraz bardziej skomplikowanej i zmiennej rzeczywistości społecznej<ref name=":0" />.
== Zobacz też ==
{{wikisłownik|politologia}}
* [[politologia religii]]
* [[polityka]]
* [[scena polityczna]]
* [[metody w badaniach politologicznych]]
* Chodubski A., Wstęp do badań politologicznych, Gdańsk 2004.
* Chmaj M., Żmigrodzki M., Wprowadzenie do teorii polityki, Lublin 1996.
* GroszykHenryk H.Groszyk, Francuska koncepcja nauki politycznej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1968.
* OpałekKazimierz K.Opałek, Zagadnienia teorii prawa i teorii polityki, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1983. ▼* Krauz-Mozer, B., Borowiec, P., Ścigaj, P., Kim jesteś politologu?, Tom I, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2011.
* Krauz-Mozer, B., Borowiec, P., Ścigaj, P., Kim jesteś politologu?, Tom II, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2011.
* Mojsiewicz C., Rozmowy o polskiej politologii, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2005.
▲* Opałek K., Zagadnienia teorii prawa i teorii polityki, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1983.
* Politologia w Polsce. Stan badań i perspektywy rozwojowe, pod red. T. Łoś-Nowak, Toruń-Wrocław 2008.
* Roskin M., Cord R., Mediros A., Johanes S., Wprowadzenie do nauk politycznych, Poznań 2001.
* Wprowadzenie do nauki o państwie i polityce, pod red. B. Szmulika i M. Żmigrodzkiego, Lublin 2002.
* Zieliński E., Nauka o państwie i polityce, Warszawa 1999.
* ŻukowskiArkadiusz AŻukowski, Politologia jako dyscyplina naukowa i kierunek kształcenia, Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, Olsztyn 2006.
* [https://depot.ceon.pl/handle/123456789/9389?show=full Żukiewicz P., Fellner R., Polska politologia w obliczu wyzwań nauki cyfrowej, Instytut Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2015].
== Linki zewnętrzne ==
| 