Gieorgij Szpagin: Różnice pomiędzy wersjami

W 1920 podjął pracę jako ślusarz w Kowrowskich Zakładach Zbrojeniowych na wydziale konstrukcji [[karabin maszynowy|karabinów maszynowych]], którego kierownikiem był znany konstruktor broni [[Wasilij Diegtiariow|Wasilij Diegtariow]]. Wykazując talent, Szpagin w 1922 został asystentem, a następnie współpracownikiem Diegtariowa. Pierwszą jego samodzielną konstrukcją było jarzmo kuliste do mocowania podwójnego czołgowego karabinu maszynowego kaliber 6,5mm5 mm Fiodorowa, na podstawie którego opracował następnie kuliste jarzmo dla standardowego czołgowego [[Karabin maszynowy DP|km-u DT]] 7,62mm62 mm.

Szpagin następnie opracował ulepszony układ zasilania w amunicję dla [[wielkokalibrowy karabin maszynowy|wielkokalibrowego karabinu maszynowego]] (wkm) DK Diegtariewa kal. 12,7  mm, który był produkowany dotąd w małych seriach z powodu niskiej szybkostrzelności wynikającej z małych [[magazynek|magazynków]] 30-nabojowych. Szpagin wyposażył wkm DK w bębnowy donośnik umożliwiający zasilanie taśmowe. Zmodernizowany wkm został przyjęty do uzbrojenia [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] w 1939 i skierowany do masowej produkcji pod oznaczeniem [[Karabin maszynowy DSzK|DSzK]] (''Diegtariowa-Szpagina Krupnokalibiernyj'' - Wielkokalibrowy Diegtariowa i Szpagina), stając się drugim co do popularności na świecie systemem wkm-u.

W 1941 Szpagin skonstruował swój najsłynniejszy wzór broni - [[pistolet maszynowy]] [[Pistolet maszynowy PPSz|PPSz]] - popularną "pepeszę"„pepeszę”, produkowany w wielkich ilościach 5,5 miliona sztuk podczas II wojny światowej, stanowiący podstawową broń tej klasy Armii Czerwonej. Za PPSz-41 Szpagin został odznaczony [[order Lenina|orderem Lenina]] i nagrodą stalinowską. Po wojnie Szpagin próbował dalej rozwijać konstrukcję pistoletu maszynowego PPSz-41, tworząc m.in. pistolet maszynowy PPSz-45, ale broń tej klasy nie była już tak potrzebna i nie odniósł dalszych sukcesów.