Cezar (tytuł): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Kriss80858 (dyskusja | edycje) poprawa linków |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 4:
W Cesarstwie Wschodnim (nazwanym później Bizantyńskim) tytuł cezara (gr.: Καῖσαρ, ''kaisar'') oznacza następcę tronu, choć od czasów [[Teodozjusz I Wielki|Teodozjusza I]] (379-395) cesarze chętniej wynoszą swoich następców do godności współcesarza. Tytuł cezara zaczyna natomiast być przyznawany kolejnym synom cesarskim lub ich bliskim, a wpływowym krewnym, i tak na przykład cesarz [[Teofil (cesarz bizantyński)|Teofil]] (829-842) przyznał go swemu zięciowi Aleksemu Mosele, [[Michał III Metystes|Michał III]] (842-867) – swemu wujowi Bardasowi, [[Nicefor II Fokas]] (963-969) – ojcu Bardasowi Fokasowi. Do wyjątków należało nadanie tej godności przywódcy obcego państwa. Postąpił tak [[Justynian II Rhinotmetos|Justynian II]] w stosunku do chana Bułgarii [[Terweł]]a w podzięce za pomoc w odzyskaniu tronu w 705 roku{{odn|Kazhdan|1991|s=363, 2026}}.
Zgodnie z ''Klētorologionem'' z 899 roku cezar nosił koronę bez krzyża{{odn|Bury|1911|s=20, 36}}. Tytuł utracił swoją wysoką rangę po reformie tytulatury cesarskiej przez [[Aleksy I Komnen|Aleksego I Komnena]] (1081-1118) i wprowadzenia nowych tytułów pochodzących od starego tytułu cesarskiego ''[[sebastos]]''. Tytuł ''cezara'' zachował się do końca istnienia Cesarstwa, w okresie Paleologów był nadawany wpływowym arystokratom, jak np. Aleksy Strategopul. Od XIV wieku przyznawano go głównie władcom państw obcych z terenu Bałkanów: Wołoszczyzny, Serbii, Tesalii. W ''Księdze urzędów'' Pseudo-
* [[Imperator]].
| |||