Sylabizm: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m szablon |
dodana uwaga o sylabizmie w literaturach obcych |
||
Linia 11:
W poezji polskiej sylabizm to drugi chronologicznie system wersyfikacyjny po [[średniowiecze|średniowiecznym]] [[wiersz zdaniowy|wierszu intonacyjno-zdaniowym]]. Bliska izosylabizmu jest poezja [[Biernat z Lublina|Biernata z Lublina]], reprezentując sylabizm względny. Dojrzałą postać wiersza sylabicznego ukształtował [[Jan Kochanowski]], u którego występuje [[średniówka]] w środku [[wers]]u oraz [[rym ]]żeński w [[klauzula (poezja)|klauzuli]] [[wers]]u. Od [[renesans]]u po [[Oświecenie (epoka)|oświecenie]] sylabizm jest głównym systemem wiersza polskiego. W okresie [[romantyzm]]u na materiale sylabizmu ukształtuje się [[sylabotonizm]] jako trzeci chronologicznie system wiersza polskiego.
Najpopularniejsze rozmiary [[wers]]u w wierszach sylabicznych to: [[trzynastozgłoskowiec]] (częsty w [[epika|epice]]), [[jedenastozgłoskowiec]] i [[ośmiozgłoskowiec]]<ref>Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003, s.75-85.</ref>.
Sylabizm jako podstawowy system wersyfikacyjny występuje na przykład w literaturze francuskiej i serbskiej. W poezji francuskiej najważniejszym wzorcem jest aleksandryn, czyli dwunastozgłoskowiec ze średniówką pośrodku (6+6)<ref>Roy Lewis, On reading French verse. A study of poetic form, Oxford 1982, s. 43-69.</ref>. Natomiast w poezji serbskiej podstawowym formatem jest dziesięciozgłoskowiec ze średniówką po sylabie czwartej<ref>Przykładem może być linijka z cyklu o bitwie na Kosowym Polu: Slavu slavi srpski knez Lazare.</ref>
Literatura:
Maria Dłuska, Studia z teorii i historii wersyfikacji polskiej,tom I, Warszawa 1978.
Adam Kulawik, Poetyka, Warszawa 1990,
{{Systemy wersyfikacyjne}}
| |||