Aliteracja: Różnice pomiędzy wersjami

'''Aliteracja''' (z [[łacina|łac.]] ''ad + litera'') – powtórzenie w celach ekspresywnych jednej lub kilku [[głoska|głosek]] na początku lub w akcentowanych pozycjach kolejnych [[wyraz]]ów tworzących [[zdanie]] lub [[wers]]. Aliteracja często była używana w dawnej poezji, szczególniej w klasycznej greckiej i rzymskiej<ref>Katarzyna Lesiak, Estetyka dźwięku, czyli instrumentacja dźwiękowa oraz jej praktyczna realizacja w poezji epickiej mistrzów łacińskiego heksametru: Lukrecjusza, Wergiliusza i Owidiusza, Katowice 2007.</ref>, oraz w staroangielskiej<ref>Przemysław Mroczkowski, Historia literatury angielskiej. Zarys, Wrocław 1981, s. 31; Monika Opalińska, To the rhythm of poetry. A study of late Old English metrical prayers, Warszawa, 2013; Josef Brukner, Jiří Filip, Poetický slovník, Praha 1997.</ref> i średnioangielskiej, staroniemieckiej i skandynawskiej ([[literatura islandzka]]). Na aliteracji była oparta wersyfikacja [[Edda|Eddy]]. W poezji nowożytnej aliteracją posługiwali się zwłaszcza Edgar Allan Poe<ref>Sławomir Studniarz, Brzmienie i sens w wierszach Edgara Allana Poego, Toruń 2011.</ref>, Algernon Charles Swinburne<ref>Wiktor Jarosław Darasz, Aliteracja, Język Polski, 1-2/2000, s. 79-92.</ref> i Gerard Manley Hopkins<ref> Zobacz: Stanisław Barańczak, Gerard Manley Hopkins: model świata i polscy tłumacze, Literatura na świecie, 8/1981), s. 246-268.</ref>. Stanowiła też często element poezji indyjskiej jako jeden ze środków ozdobnego stylu ([[alamkara]]). Aliteracja jest częsta w poezji ludowej. Przykład aliteracji z rzymskiego

* '''l'''egum '''l'''ator '''l'''argus dator (Anonim)