Stefan Maria Kuczyński: Różnice pomiędzy wersjami

Studiował na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]] filologię polską, prawo i historię, w 1932 uzyskał doktorat (''Rządy litewskie na Siewierszczyźnie w II połowie XIV wieku'', niepublikowane) pod kierunkiem [[Oskar Halecki|Oskara Haleckiego]]. Pracował jako nauczyciel gimnazjów warszawskich, po habilitacji (''Ziemie Czernihowsko-Siewierskie pod rządami Litwy'') w 1937 wykładał na Uniwersytecie Warszawskim jako docent w Katedrze Historii Europy Średniowiecznej<ref>Michał Kozłowski, ''Oskar Halecki i jego uczniowie. Wzajemne relacje po latach'' [w:] ''Oskar Halecki i jego wizja Europy'', red. [[Małgorzata Dąbrowska]], t. 3, Warszawa–Łódź: IPN 2014, s. 57-58.</ref>. Nauczyciel gimnazjalny 1932–1944. W okresie okupacji brał udział w [[Tajne komplety|tajnym nauczaniu]] (ps. „Włodzimierz Bart”). Po wojnie był kolejno docentem na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]] (1945), profesorem nadzwyczajnym [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytetu Wrocławskiego]] (1946 – Kierownik Katedry Słowiańszczyzny Wschodniej), profesorem [[Uniwersytet Łódzki|Uniwersytetu Łódzkiego]] (1954–1969; w latach 1957-1968 kierownik Katedry Średniowiecznej Europy Wschodniej), profesorem [[Uniwersytet Śląski w Katowicach|Uniwersytetu Śląskiego]] (1969–1982). W latach 1946–1948 Kuczyński był redaktorem naczelnym miesięcznika [[Śląsk (miesięcznik ilustrowany)|Śląsk]], wydawanego w [[Jelenia Góra|Jeleniej Górze]]. Obok pracy naukowej zajmował się działalnością wydawniczą. wydawał jedno z pierwszych po wojnie czasopism naukowych miesięcznik „[[Nauka i Sztuka]]” oraz pismo „Śląsk”.

 

Interesował się głównie historią polityczną oraz historią wojskowości średniowiecznej. Pierwszym nurtem badawczym Kuczyńskiego były dzieje Wielkiego Księstwa Litewskiego. Drugi nurt zapoczątkowany po wojnie to stosunki polsko-krzyżackie.

W swoich pracach poddał krytycznej analizie niepochlebne opinie Jana Długosza odnoszące się do króla Władysława Jagiełły<ref>S.M. Kuczyński, Król Jagiełło ok. 1351–1434, Wydawnictwo MON, Warszawa 1987, ISBN 83-11-07092-X, s. 7.</ref>. Wykazał, wbrew opiniom niektórych historyków, że to król Władysław dowodził wojskami polsko-litewskimi w bitwie pod Grunwaldem<ref>Por. S.M. Kuczyński, Wielka wojna z Zakonem Krzyżackim w latach 1409–1411, Warszawa 1980, ISBN 8311062625.</ref>. Był konsultantem naukowym filmu ''[[Krzyżacy (film)|Krzyżacy]]''.

Kuczyński był członkiem: Komisji Historycznej [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]], Komisji Słowianoznawczej [[Polska Akademia Nauk|PAN]], [[Polskie Towarzystwo Historyczne|PTH]], Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz [[Związek Literatów Polskich|ZLP]].

 

 

* ''Sine wody'', Warszawa: skł. gł. „Libraria Nova” 1935.

* ''Kto dowodził w bitwie pod Grunwaldem'', Jelenia Góra 1947 (Odbitka: z kwartalnika „Nauka i Sztuka” t. 5).

* ''Śląsk Dolny w drugą rocznicę powrotu do Polski 1945-1947'', 1947.

* ''Studia z dziejów Europy Wschodniej X-XVII w.'', Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1965.

 

* ''Litwin i Andegawenka: powieść historyczna'', Katowice: „Śląsk” 1974.

* ''Zawisza Czarny: powieść historyczna'', Katowice 1980, ISBN 8321600549.

 

* ''[[Pierścień z szafirem|Pierścień z szafirem. Opowieść o Macieju z Miechowa]]'', Warszawa: „Nasza Księgarnia” 1962.

* ''Grunwaldzkie miecze. Powieść historyczna dla młodzieży'', Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1966.