Pokora: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 2A01:113F:4BF:A000:3CBF:6A2F:4D71:8FD) i przywrócono wersję 44151957 autorstwa Tomasz Raburski |
drobne merytoryczne |
||
Linia 6:
Pokora jest bardziej stanem ducha, postawą życiową wyrażającą nasze przekonanie na temat otaczającego nas świata, jak również ogółu istot go zamieszkujących. Może stanowić punkt odniesienia do naszych działań lub przemyśleń. Ale także w rozumieniu psychologicznym dawać oparcie. Jestem pokorny, a zatem uznaję, że wszyscy ludzie są równi i podlegają tym samym prawom. Pokora w sensie filozoficznym jest uznaniem ludzkich ograniczeń; ciała i umysłu. Ale także nadrzędnej roli człowieka w świecie przyrody, nakładającym na niego prawa i obowiązki{{fakt|data=2011-03}}.
== W
Pokora w [[Biblia|Piśmie Świętym]] to postawa, stan umysłu wobec Boga i ludzi. Przeciwieństwo [[pycha|pychy]].
=== W chrześcijaństwie ===
W [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwie]] cnota ta nabiera znaczenia w odniesieniu do [[Bóg|Boga]]. Polega na uznaniu swoich [[grzech]]ów i Boga jako źródła pochodzenia wszelkiego dobra. Jest uważana za fundament pozostałych cnót ludzkich i nadprzyrodzonych<ref>[http://www.malach.org/strona/pokora Pokora]</ref>.
Linia 18 ⟶ 21:
Prawdziwej pokorze towarzyszą pewne znaki: radość, pokój, cichość i moc. Objawami fałszywej pokory są: zniechęcenie, rezygnacja z ćwiczenia się w cnotach, nieustanny niepokój serca i brak przebaczania sobie popełnionych błędów<ref>Jerzy Zieliński OCD, Walka duchowa, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2004</ref>.
Jak pisze [[Faustyna Kowalska]] w swoim [[Dzienniczek|Dzienniczku]]: {{cytatD|"Jak można się podobać Bogu, kiedy pycha i miłość własna rozsadza i pokrywa się, że stara się o chwałę Bożą, a tu tymczasem idzie o chwałę własną. Kiedy to spostrzegam, bardzo mnie to boli"
== Zobacz też ==
| |||