Wojsko polskie w okresie Sejmu Wielkiego: Różnice pomiędzy wersjami

Wiosną 1792 roku sejm rozpoczął energiczne działania mające wzmocnić siły zbrojne.

Na początku kwietnia Komisja Wojskowa wydała zarządzenie o wystawieniu siedmiu drugich batalionów w litewskich regimentach piechoty. 21 kwietnia sejm ponownie uchwalił liczebność armii na 100.000<ref group="uwaga">Nowy etat zatwierdzony został 22 maja 1792 roku</ref>. 7 maja sejm nakazał też organizowanie 2 pułków kozackich i czterech batalionów lekkiej piechoty. Sformowano nowy regiment w Koronie. Powiększenia armii do 100 000 miano dokonać przez pobór 30 000 kantonistów. Uchwała sejmu nie została jednak zrealizowana. Stan wojska osiągnął ok. 70 000 ludzi(stan wojsk walczacych był znacznie niższy)<ref>A. Juszczyński, M. Krwawicz, ''Wypisy źródłowe ...'' s. 23.</ref>. Naczelne dowództwo nad armią objął król. W wojsku szerzyła się propaganda przeciwko wojnie prowadzona przez popleczników konfederacji targowickiej. Ze względu na warunki geograficzne, przeciwko wojskom carskim miały walczyć dwie odosobnione armie: na Litwie wojska litewskie i na Ukrainie wojska koronne.

Oprócz wojsk rozlokowanych w pobliżu granicy, w głębi państwa znajdowało się jeszcze około 30.000 żołnierzy.