Bitwa na łuku kurskim: Różnice pomiędzy wersjami

2 lipca dowództwa frontów otrzymały od Stawki telegramy informujące, że natarcie nastąpi między trzecim a szóstym dniem tego miesiąca<ref name=autonazwa10>''Encyklopedia II wojny światowej nr 37...'', s. 659.</ref>. W nocy 4 lipca na północnym skrzydle Łuku Kurskiego na stronę Rosjan przeszedł [[Słowacy|Słowak]] walczący dotąd w Wehrmachcie. Zeznał on, że natarcie rozpocznie się rankiem następnego dnia<ref name=autonazwa9 />. W nocy z 4 na 5 lipca niemieccy saperzy zaczęli otwierać przejścia w zaporach. Jeden z nich został wzięty do niewoli. Wyjawił on godzinę ataku<ref name=autonazwa9 /><ref name=autonazwa10 /> (atak miał rozpocząć się o godz. 3.00 rano<ref name=autonazwa10 />). Dowodzący Frontem Centralnym gen. Rokossowski postanowił ostrzelać ogniem z artylerii lufowej i rakietowej pozycje wyjściowe Niemców. O godz. 2.20 część artylerii 13. i 48. Armii przez 30 minut ostrzeliwała pozycje wroga. O godzinie 65.00 ostrzał powtórzono<ref name=autonazwa10 />. Jednocześnie lotnictwo frontów Woroneskiego i Południowo-Zachodniego próbowało zniszczyć siły powietrzne Grupy Armii „Południe” na lotniskach<ref name=Konecki214 />, jednak uderzenie zakończyło się porażką. Niemieckie myśliwce spowodowały wśród atakujących duże straty<ref name=Konecki216-217 />.

Walki pod Kurskiem zakończyły się decydującym i strategicznym sukcesem Armii Czerwonej. Po raz pierwszy w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej Armii Czerwonej udało się powstrzymać letnią niemiecką ofensywę, zanim przełamała ona obronę oddziałów radzieckich i weszła na ich głęboką przestrzeń operacyjną. Pomimo użycia lepszych technologicznie czołgów Niemcy nie byli w stanie przebić się przez dobrze ufortyfikowane linie radzieckie<ref name=Barbier243>Barbier (2010), s. 243.</ref>. Od tej pory inicjatywa strategiczna przeszła w ręce Armii Czerwonej<ref name=Barbier244>Barbier (2010), s. 244.</ref>. Choć Rosjanie ponieśli większe straty w ludziach i sprzęcie, to straty poniesione przez Niemców były dla nich o wiele dotkliwsze. Niemcy, w przeciwieństwie do Rosjan, nie mieli odpowiednio dużych środków, by móc uzupełnić swoje straty<ref>Barbier (2010), s. 240.</ref>. Gen. [[Heinz Guderian]] pisał: „Klęska „Cytadeli”«Cytadeli» oznaczała naszą decydującą porażkę. Formacje pancerne, zreformowane i dozbrojone z tak wielkim wysiłkiem, poniosły ciężkie straty w ludziach i sprzęcie, stając się teraz przez długi czas niezdolne do wykorzystania. Pozostawało kwestią wielce wątpliwą, czy odzyskają sprawność na tyle szybko, byże mócbędą mogły bronić wschodniego frontu. Nie ma potrzeby powtarzać, że Rosjanie w pełni wykorzystali zwycięstwo. Na froncie wschodnim nie miały już się powtarzać okresy spokoju. Nieprzyjaciel zyskał od tego czasu niezaprzeczoną inicjatywę”<ref>Cornish (2011), s. 201.</ref>.