Pat Cash: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Andrzei111 (dyskusja | edycje) |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) |
||
Linia 30:
'''Pat Cash''' (ur. [[27 maja]] [[1965]] w [[Melbourne]]) – [[Australia|australijski]] [[tenis]]ista, zwycięzca [[Wielki Szlem (tenis)|wielkoszlemowego]] [[Wimbledon]]u w grze pojedynczej, zdobywca [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]].
==
Na początku [[lata 80. XX wieku|lat 80.]] zaliczał się do ścisłej światowej czołówki juniorów, wygrywając juniorskie edycje [[US Open]] i Wimbledonu w [[1982]]. W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową i wygrał swój pierwszy turniej, w rodzinnym Melbourne. W krótkim czasie przebił się do czołówki również w dorosłym tenisie. W [[1983]] został najmłodszym uczestnikiem finału Pucharu Davisa w historii i przyczynił się do zdobycia trofeum przez Australię, pokonując w decydującym meczu Szweda [[Joakim Nyström|Joakima Nyströma]].
W [[1984]] był półfinalistą wielkoszlemowych Wimbledonu i US Open; w Anglii uległ [[John McEnroe|Johnowi McEnroe]], w USA [[Ivan Lendl|Ivanowi Lendlowi]]. W [[1986]] ponownie sięgnął po Puchar Davisa, po raz drugi zdobywając decydujący punkt, tym razem po zwycięstwie nad Szwedem [[Mikael Pernfors|Mikaelem Pernforsem]].
Najlepszy w jego karierze okazał się sezon [[1987]]. W styczniu dotarł do finału [[Australian Open]], po raz ostatni rozgrywanego na trawiastych kortach Kooyong. Pokonał m.in. [[Paul Annacone|Paula Annacone]], [[Yannick Noah|Yannicka Noaha]] i Ivana Lendla, w decydującym meczu nie sprostał Szwedowi [[Stefan Edberg|Stefanowi Edbergowi]]. Dwa miesiące później wygrał turniej w Nancy (w finale z rodakiem [[Wally Masur]]em). Jeszcze lepszą dyspozycję wykazał latem - najpierw dotarł do półfinału turnieju w [[Londyn|londyńskim]]
W styczniu [[1988]] ponownie dotarł do finału Australian Open, tym razem na kortach Flinders Park; uległ w dramatycznym, pięciosetowym finale Wilanderowi (6:8 w decydującym secie). W maju 1988 roku osiągnął najwyższą w karierze, 4 pozycję w światowym rankingu. Wydawało się, że kwestią czasu jest awans na sam szczyt, jednak w sierpniu tego roku odniósł pierwszą z całej serii kontuzji, które storpedowały jego karierę. W sezonie [[1989]] wystartował jedynie w dwóch turniejach singlowych (czwarta runda Australian Open i druga turnieju w [[Tokio]]) i na koniec roku spadł aż na 368 pozycję. W roku [[1990]] wygrał swój ostatni turniej zawodowy w grze pojedynczej w [[Hongkong]]u, oraz był w składzie zespołu narodowego, który przegrał w finale Pucharu Davisa z USA. Sezon ukończył w pierwszej setce (na 81 miejscu), jak się później okazało, po raz ostatni. Mimo iż startował jeszcze (z przerwami) do roku [[1997]], nie odniósł już singlowych sukcesów. Łącznie w swojej karierze wygrał siedem turniejów, w dalszych pięciu przegrywał w finałach.
Linia 54:
** 1982 Adelajda
** 1983 Sydney, Brisbane
** 1984 Aix-en-Provence, Houston (dwie imprezy), Londyn (''
** 1985 Las Vegas
** 1987 ''Canadian Open''
Linia 68:
* gra podwójna:
** 1984 '''Wimbledon'''
** 1985 Londyn (''
** 1986 Hongkong, Sztokholm
** 1996 Bermuda
Linia 88:
{{Kontrola autorytatywna}}
{{
[[Kategoria:Australijscy tenisiści]]
[[Kategoria:Ludzie
[[Kategoria:Urodzeni w 1965]]
[[Kategoria:Triumfatorzy wielkoszlemowych turniejów juniorskich]]
| |||