Bitwa pod Stamford Bridge: Różnice pomiędzy wersjami

W pierwszych latach panowania nie miał możliwości zająć się Anglią: zbytnio pochłaniała go walka o [[Dania|duńskie]] domeny z [[Swen II Estrydsen|Swenem Estrydsenem]], aczkolwiek ekspedycja na zachód jego syna [[Magnus II Haraldsson|Magnusa]] w roku 1058 świadczyła, że ambitne plany Haralda nie ostygły. Zimą 1065/1066 mógł wreszcie działać otwarcie, tym bardziej, że z [[Flandria (region)|Flandrii]], Anglii i [[NormandiaKsięstwo Normandii|Normandii]] nadchodziły interesujące wieści. Kwestie prawne, co do legalności jego zamiarów, nie miały znaczenia. Zachodziło natomiast pytanie, czy będzie w stanie pokonać konkurentów – Harolda Godwinsona i [[Wilhelm Zdobywca|Wilhelma]], księcia Normandii. Harald Hardraada był pewien, że tak. Emisariusze, którzy przybyli do [[Trondheim]] w imieniu Tostiga, wygnanego z Anglii brata Harolda, utwierdzili go w tym przekonaniu. Trudno uwierzyć, że w Normandii nie wiedziano o jego przygotowaniach, tym bardziej, że 200 [[drakkar]]ów zgromadzono w [[Solund]] dla jakiegoś określonego celu. Po zawarciu pokoju z Danią celem tym mogła być tylko Anglia<ref>G. Jones, ''The Vikings'', s. 393.</ref>.

Król angielski Harold nie nacieszył się owocami swego zwycięstwa. Zaraz po nim wyruszył przeciw kolejnemu najeźdźcy, który 28 września 1066 roku wylądował na południu kraju – [[Normandia (kraina historyczna)|Normanom francuskim]] pod wodzą [[Wilhelm Zdobywca|Wilhelma Zdobywcy]] – i niespełna 3 tygodnie później, 14 października 1066 roku, zginął w przegranej [[Bitwa pod Hastings|bitwie pod Hastings]].

{{DEFAULTSORTSORTUJ:Stamford Bridge}}