Trylogia o muszkieterach: Różnice pomiędzy wersjami

Akcja rozgrywa się onagłównie we Francji, w latach 1625-1665. Treścią są przygody czterech przyjaciół [[muszkieterowie gwardii|muszkieterów gwardii królewskiej]]: [[Atos]]a, [[Portos]]a, [[Aramis]]a i [[D’Artagnan|d'Artagnana]]. Obok wątków fikcyjnych mamy tu też ukazane wydarzenia historyczne za czasów panowania [[Ludwik XIII|Ludwika XIII]], regencji [[Anna Austriaczka|Anny Austriaczki]] i kardynała [[Jules Mazarin|Mazarina]] oraz pierwszych lat panowania [[Ludwik XIV|Ludwika XIV]]. Inspiracją dla stworzenia tego cyklu były pamiętniki królewskiego muszkietera gaskońskiego pochodzenia – [[Charles de Batz-Castelmore d’Artagnan|Charlesa de Batz de Castelmore d'Artagnan]]. W przedmowie do ''Trzech muszkieterów'' Dumas przyznaje, że czerpał z tych pamiętników. Prócz tego jednak twierdzi, że rzekomo korzystał również z przypadkowo znalezionych w antykwariacie ''Pamiętników hrabiego de La Fere'', co jest nieprawdą, jednakże pamiętać należy, iż taki sposób działania jak wymyślanie rzekomego pierwowzoru dla swych dzieł, był w dobie romantyzmu bardzo popularny. Autor chciał w ten sposób przekonać czytelników, że jego bohaterowie są postaciami autentycznymi, a ich przygody są prawdziwe. Chciał również zyskać większe zainteresowanie czytelników swoim dziełem, co mu się udało. Według niektórych źródeł Dumas napisał również krótkie dzieła o tytułach "''Śmierć Aramisa''" oraz "''Syn Portosa''", które nawiązują do jego trylogii o muszkieterach, jednak dzieła te nigdy nie zostały opublikowane w Polsce. Powstała także powieść ''[[D’Artagnan (powieść)|D'Artagnan]]'' inspirowana serią, której jej autorem jest [[Henry Bedford-Jones]], choć książka jest publikowana pod nazwiskiem Dumasa.

* '''[[Trzej muszkieterowie]]''' – rozgrywa się w latach 1625-1628. [[D’Artagnan|D'Artagnan]] przybywa z Gaskonii do [[Paryż]]a, by zostać muszkieterem, jak jego ojciec. Po drodze w miasteczku [[Meung]] wchodzi w konflikt z [[Hrabia de Rochefort (postać)|hrabią de Rochefort]], sługąagentem kardynała de Richelieu. Później w Paryżu wdaje się w sprzeczkę z trzema muszkieterami – [[Atos]]em, [[Portos]]em i [[Aramis]]em. Do pojedynków jednak nie dochodzi z powodu odwiecznych wrogów muszkieterów, - gwardzistów kardynała Richelieu. D'Artagnan w potyczce z nimi wspiera wesołeswych trioniedoszłych przeciwników, szybko zdobywając w nich przyjaciół. Wkrótce zostaje gwardzistą królewskim, a po dwóch latach muszkieterem. Najpierw jednak zakochuje się w [[Konstancja Bonacieux|Konstancji Bonacieux]], żonie swego gospodarza. Konstancja jest pokojówką królowej [[Anna Austriaczka (1601-1666)|Anny Austriaczki]] i jej wierną przyjaciółką. Królowa [[Francja|Francji]] kocha angielskiego premiera, [[George Villiers, 1. książę Buckingham|księcia Buckingham]]. Gdy ten przybywa z wizytą, daje mu w prezencie dwanaście diamentowych zapinek, które otrzymała od swego męża, [[Ludwik XIII|Ludwika XIII]]. [[Armand Jean Richelieu|Kardynał Richelieu]], który nienawidzi królowej za to, że odrzuciła jego zaloty, dowiaduje się o tym od swoich szpiegów – Rocheforta i [[Milady de Winter]]. Każe tej drugiej ukraść księciu dwie zapinki. Następnie proponuje królowi, by urządził bal, na którym królowa zjawi się z diamentami. Anna Austriaczka jest zagrożona. Z pomocą przychodzi jej Konstancja, która prosi d'Artagnana o przywiezienie z powrotem zapinek. On i jego trzej przyjaciele ruszają w drogę, która jest jednak usiana pułapkami. Jedynie d'Artagnan i jego wierny sługa [[Planchet]] wychodzą z nich bez szwanku i docierają do księcia. Ten oddaje zapinki, dorabia dwie dodatkowe i Gaskończyk dociera z nimi na czas. Kardynał przegrywa, ale z zemsty na jego rozkaz Rochefort porywa Konstancję. Pomaga mu w tym jej zazdrosny mąż, pan Bonacieux, który stał się wiernym sługą kardynała. D'Artagnan, szukając ukochanej, zaprzyjaźnia się z lordem de Winter i jego szwagierką, Milady. Wiedząc, że to szpieg kardynała, chłopak wdaje się z nią w romans, chcąc dowiedzieć się, gdzie jest Konstancja. Zakochuje się w Milady, ale gdy odkrywa jej inne romanse, upokarza ją, niechcący też odkrywa jej tajemnicę – jest ona napiętnowana „czarną lilią”, znakiem złodziejek i ladacznic. Milady chce go za to zabić. Konstancja zostaje uwolniona przez królową i ukryta w bezpiecznym miejscu. Kardynał proponuje d'Artagnanowi służbę w swojej gwardii, ale ten odmawia. D'Artagnan i trzej muszkieterowie ruszają wraz z wojskami króla i kardynała pod La Rochelle, protestancką twierdzę buntującą się przeciw królowi. Tam Milady urządza zamachy na życie Gaskończyka – na szczęście nieskuteczne. Książę Buckingham chce wesprzeć buntowników z [[La Rochelle]]. Kardynał postanawia do tego nie dopuścić i zleca Milady zabójstwo księcia. Kobieta zgadza się na to pod warunkiem, że w zamian otrzyma list żelazny pozwalający jej zabić d'Artagnana i Konstancję. Jednakże list odbiera jej Atos, który okazuje się być mężem Milady. Potem przekazuje go d'Artagnanowi podczas brawurowej obrony Bastionu Św. Gerwazego. Milady, choć pozbawiona swojej broni i tak wyrusza do Anglii, ale uprzedzony przez muszkieterów [[lord de Winter]] zamyka ją w swym zamku. Podstępna kobieta uwodzi jednak pilnującego ją oficera [[John Felton|Johna Feltona]] i przekonuje go, że Buckingham to antychryst i zdrajca ich protestanckiej sprawy. Felton zakochuje się w Milady, uwalnia ją, po czym osobiście zabija nożem Buckinghama. Milady ucieka do Francji i chroni się w klasztorze w [[Béthune|Bethune]], gdzie spotyka Konstancję ukrytą tu przez królową. Z zemsty truje ją i to w chwili, gdy d'Artagnan i jego trzej przyjaciele przybywają po kobietę. Młody muszkieter jest żądny zemsty. On, Atos, Portos i Aramis, z pomocą lorda de Winter oraz kata z Bethune dopadają Milady i dokonują na niej samosądu, któremu przewodzi Atos. Kat ścina Milady. Kardynał dowiaduje się o wszystkich i chce ukarać całą czwórkę śmiercią, ale d'Artagnan ratuje siebie i przyjaciół listem żelaznym, który Atos odebrał Milady. Richelieu będąc pod wrażeniem działalności Gaskończyka dale mu nominację na porucznika muszkieterów. La Rochelle upada, pan Bonacieux trafia do Bastylii, D'Artagnan trzykrotnie bije się z Rochefortem, ale potem obaj się zaprzyjaźniają. Planchet wstępuje do wojska i z pomocą Rocheforta zostaje sierżantem. Portos i Aramis opuszczają służbę – pierwszy się żeni ze swą owdowiałą kochanką, a drugi zostaje księdzem. Atos przez jakiś czas służy jeszcze pod rozkazami d'Artagnana, lecz ostatecznie opuszcza służbę w roku 1631.

* '''[[Dwadzieścia lat później]]''' (lub ''W dwadzieścia lat później'') – rozgrywa się w latach 1648-1649. Nie żyją już Ludwik XIII i kardynał Richelieu. [[Ludwik XIV]] jest niepełnoletni, więc zamiast niego w ramach regencji rządzą Anna Austriaczka i kardynał [[Jules Mazarin|Mazarin]], jej kochanek i drugi mąż, a także następca Richelieu na stanowisku I ministra. Tymczasem trzej muszkieterowie porzucili służbę i wrócili do prawdziwych nazwisk – Atos jako hrabia Olivier de La Fere wychowuje swego syna Raula, Portos jako Christopher du Vallon owdowiał i nudzi się w swojej posiadłości, a Aramis jako kawaler Rene d'Herblay jest obecnie opatem w zakonie jezuitów. Jedynie d'Artagnan jako porucznik wiernie służy krajowi licząc, że awansuje wreszcie na kapitana muszkieterów. W kraju trwa [[Fronda (bunt)|Fronda]] – mieszczanie zdenerwowani ograniczaniem ich praw i lichwiarskimi podatkami wychodzą na ulice, a wspiera ich magnateria licząca na osłabienie władzy królewskiej i zwiększenie swojej. Mazarin chce zwerbować do gwardii królewskiej wiernych i zmyślnych ludzi. Od przebywającego w [[Bastylia|Bastylii]] Rocheforta dowiaduje się, że najlepsi są Atos, Portos, Aramis i d'Artagnan. Ten ostatni więc dostaje zadanie sprowadzenia na służbę do kardynała swoich dawnych kompanów. Z pomocą dawnego sługi Plancheta (obecnie cukiernika i frondysty) znajduje ich, ale udaje się mu zwerbować tylko Portosa. Atos i Aramis zaś są frondystami. Atos wysyła sługę [[Grimaud (postać)|Grimauda]] do twierdzy Vincennes, gdzie przebywa przywódca Frondy książę de Beaufort. Grimaud umożliwia księciu ucieczką, którą organizują Atos, Aramis i niedawno zbiegły z Bastylii Rochefort. W pościg za uciekinierem ruszają d'Artagnan, Portos i jego sługa [[Mousqueton (postać)|Mouston]]. Zaprzestają jednak pościgu, gdy odkrywają, kogo ścigają. Następnego dnia czwórka dawnych muszkieterów spotyka się i odnawia przysięgę wiecznej przyjaźni. Tymczasem syn Atosa, wicehrabia [[Raul de Bragelonne]] na rozkaz ojca jedzie do [[Flandria (region)|Flandrii]] na wojnę. Ratuje po drodze życie hrabiego de Guise, który zaprzyjaźnia się z nim. Obaj są świadkami zabójstwa kata z Bethune przez tajemniczego mnicha, którym okazuje się być syn Milady, John Franciszek de Winter, który pod pseudonimem [[Mordaunt (postać)|Mordaunt]] chce pomścić śmierć matki. Tymczasem w [[Wielka Brytania|Anglii]] trwa rebelia [[Oliver Cromwell|Olivera Cromwella]]. Władza [[Karol I Stuart|Karola I]] jest zagrożona. Jego żona i córka są we Francji. Lord de Winter chce zwerbować dla króla czterech muszkieterów, ale udaje mu się jedynie z Atosem i Aramisem. Cała trójka jadziejedzie do Anglii wesprzeć Karola I. Walka jest jednak skazana na porażkę. Król Anglii odznacza za wierną służbę Atosa i Aramisa Orderem Podwiązki. Mazarin chce wspomóc zniszczenie monarchii w Anglii, gdyż według niego republikański kraj łatwiej sobie podporządkować. Posyła więc tam d'Artagnana i Portosa oraz Moustona. Ich przewodnikiem zostaje Mordaunt. Z jego pomocą Karol I zostaje złapany, a wraz z nim Atos i Aramis, lord de Winter zaś ginie z ręki mściwego bratanka. D'Artagnan knuje plan, z pomocą którego czwórka przyjaciół i ich wierni służący uciekają. Atos jednak chce ratować króla Anglii. Czterej muszkieterowie ruszają mu więc na pomoc, niestety oba plany uratowania króla nie powodzą się, zaś Karola I ścina przebrany za kata Mordaunt. Przyjaciele dopadają go, ale młodzieniec wymyka się im nim wymierzają mu karę za jego zbrodnie. Muszkieterowie wracają więc do Francji na statku „''Błyskawica''”, niestety okręt ten to zasadzka syna Milady i ma zostać wysadzony w powietrze razem z muszkieterami. Przyjaciele odkrywają to z pomocą Grimauda i Moustona, dlatego szybko uciekają w szalupie z prowiantem. Statek wylatuje w powietrze, a Mordaunt ginie z ręki Atosa. Przyjaciele wracają do Francji i rozdzielają się. D'Artagnan i Portos zostają aresztowani przez Mazarina, który od Cromwella dowiedział się o ich prawdziwej działalności w Anglii. Atos i Aramis biorą udział w bitwie frondystów z wojskami króla. Łapią też do niewoli Raula i przekonują go do walki po swojej stronie. Atos chce uwolnić uwięzionych przyjaciół, ale sam trafia do aresztu. Aramis i Raul zbierają więc frondystów i ruszają im na pomoc. Okazuje się jednak, że trzej przyjaciele sami się uwolnili, przy okazji porywając Mazarina. Kardynał zostaje uwięziony i zmuszony do pewnych ustępstw wobec Frondy. Plus tego d'Artagnan zostaje kapitanem, Portosem baronem, Atos otrzymuje Order Św. Ducha, a Raul dowództwo pułku. D'Artagnan i Portos, broniąc króla, w zamieszkach zabijają Rocheforta i pana Bonacieux. Po tych wydarzeniach Portos wraca z Moustonem do domu, a d'Artagnan zostaje na służbie, szykując się do kolejnej wojny.

* '''[[Wicehrabia de Bragelonne]]''' – rozgrywa się w latach 1660-1665. Ludwik XIV jest już dorosły, ale nadal musi podlegać zdaniu swego umierającego już I ministra, kardynała Mazarina. [[Karol II Stuart|Karol II]], syn Karol I, chce odzyskać władzę w Anglii. Ludwik XIV nie udziela mu pomocy z powodu zakazu kardynała. Z pomocą Karolowi II przychodzi Atos – wie on bowiem, gdzie w Anglii znajdują się ukryte przez Karola I skarby ogromnej wartości. Młody władca z dawnym muszkieterem przybywają więc do Anglii. Atos odbiera skarby z pomocą generała Moncka, czatującego w pobliżu miejsca ukrycia skarbów. Monck jest wrogiem Karola II, ale obecnie walczy o władzę przeciwko innemu generałowi, Lambertowi. D'Artagnan, który po ostatniej wojnie został zdegradowany do porucznika przez mściwego kardynała występuje z wojska, bierze kredyt u Plancheta i z jego pomocą zbiera grupę zabijaków, z którą przekrada się do Anglii i porywa Moncka, po czym zawozi go Karolowi II, jednak ten każe puścić generała wolno, zyskując sobie w ten sposób jego przyjaźń. Monck zdobywa władzę w Anglii, ale oddaje ją królowi. Atos otrzymuje Order Złotego Runa, zaś d'Artagnan spory okup za Moncka. Obaj wracają do kraju, gdzie tymczasem umiera Mazarin, przed śmiercią promując królowi na urzędnika swego ucznia, [[Jean-Baptiste Colbert|Jeana-Baptiste Colberta]], który podejmuje walkę o stanowisko z żądnym władzy generalnym intendentem królewskich finansów [[Nicolas Fouquet|Nicolasem Fouquetem]], który chce być drugim po królu najważniejszym człowiekiem w kraju. W tym celu każe ufortyfikować swój zamek na wyspie Belle-Isle. Zadania tego podejmuje się Aramis, od niedawna na służbie u Fouqueta, który mianował go biskupem VanesVannes. Aramis wciąga w naprawę zamku Portosa. D'Artagnan wraca z Atosem do kraju i Ludwik XIV przywraca go na stanowisko kapitana, daje wysoką pensję, wcześniej jednak wysyła na misję inspekcji na Belle-Isle. Misja nie powodzi się z powodu czujności Aramisa, jednak Gaskończyk otrzymuje upragnione stanowisko. Brat Ludwika XIV, [[Filip I Burbon-Orleański|Filip Orleański]] żeni się z księżniczką [[Henrietta Anna Stuart|Henriettą]], siostrą Karola II. Nie kocha jej, ale jest o nią zazdrosny. W księżniczce kocha się hrabia de Guise, przyjaciel Raula de Bragelonne. Sama Henrietta darzy miłością Ludwika XIV, który by ukryć z nią romans postanawia użyć jako parawanu jej dwórki, [[Louise de La Vallière|Luizy de La Valliere]], narzeczonej Raula. Luiza zakochuje się w królu, a ten zaczyna odwzajemniać jej uczucie. By móc lepiej romansować odsyła z misją do Anglii Raula. Henrietta jest jednak zazdrosna i gdy chłopak wraca ujawnia to. Raul jest załamany, chce się mścić, ale nie wie, na kim. Atos mówi królowi, co o nim myśli i tylko dzięki d'Artagnanowi unika dożywocia w Bastylii. Aramis tymczasem odkrywa, że Ludwik XIV ma brata bliźniaka, Filipa, zamkniętego w Bastylii przez Annę Austriaczkę i Mazarina. Niedawno mianowany generałem zakonu jezuitów postanawia wypromować na tron kogoś, na kogo mógłby mieć wpływ. Przy okazji chce ratować zagrożonego wskutek działań Colberta swego pryncypała, a i również wspomóc nieco kraj, który Ludwik ignoruje bawiąc się w dworskie intrygi. Aramis wydobywa więc chłopaka z Bastylii i przekonuje go, by zastąpił brata na tronie. Podmiana dokonuje się na balu u Fouqeuta w Vaux i to w chwili, gdy Ludwik chce aresztować swego gospodarza. Ludwik ląduje więc w Bastylii, a jego miejsce zajmuje Filip. Niestety Fouquet odkrywa to. Czując wyrzuty sumienia demaskuje całą intrygę i uwalnia króla. Filip trafia do twierdzy więziennej na Wyspie Św. Małgorzaty, gdzie zostaje zakuty w żelazną maskę. Aramis oraz Portos (który został wciągnięty w całą intrygę) uciekają na Belle-Isle, gdzie bronią się przed oddziałami króla dowodzonymi przez d'Artagnana. Po krótkiej walce poddają twierdzę i uciekają. Niestety zostają osaczeni przez królewskich muszkieterów w jaskini, gdzie dochodzi do walki, podczas której przygnieciony głazami ginie Portos. Aramis ucieka do Hiszpanii, w czym pomaga mu stanowisko generała zakonu jezuitów. Fouquet trafia do więzienia. Zostaje ogłoszony testament Portosa – wszystko zapisuje Raulowi. Wierny Mouston umiera z rozpaczy. Raul zaś nie czuje się na siłach, by dalej żyć po zdradzie ukochanej, więc wstępuje do wojska i jedzie do Afryki, gdzie ginie podczas walk. Na wieść o jego śmierci Atos umiera. D'Artagnan zaś dalej służy królowi otrzymując tytuł hrabiego. Anna Austriaczka umiera na raka piersi. Luiza jest królewską metresą, ale w końcu król odwraca się od niej dla markizy de Montespan. Francja szykuje się do wojny z Holandią. Aramis jako książę d'Alameda załatwia w tym celu neutralność Hiszpanii. D'Artagnan dowodzi wojskami królewskimi i zdobywa kilka miast w Holandii. Za te czyny zostaje mianowany marszałkiem Francji. Chwilę po otrzymaniu buławy marszałka ginie trafiony kulą z muszkietu, którą wystrzelono z obleganego właśnie miasta.

* '''[[Atos]]''' – właściwie to hrabia Olivier de La Fere. Pochodził z arystokratycznej rodziny. Był najstarszym z całej czwórki muszkieterów. Odebrał staranne wykształcenie, znał kilka języków, nawet umiał nawigować statkiem. W młodości ożenił się z Anne de Bruil, do której poczuł prawdziwą, szczerą miłość. Gdy jednak odkrył, że kobieta ta jest napiętnowaną złodziejką i ladacznicą, powiesił ją na drzewie (niestety nieskutecznie). Nie mogąc znieść hańby, na jaką tym ślubem naraził swoją rodzinę wyrzekł się swego nazwiska i jako Atos wstąpił do muszkieterów. Zaprzyjaźnił się z Portosem, Aramisem, a potem i d'Artagnanem. Brał udział w akcji „diamenty królowej”, podczas której został niesłusznie oskarżony o fałszowanie pieniędzy. Potem brał udział w oblężeniu La Rochelle, to on również był pomysłodawcą obrony Bastionu Św. Gerwazego. To on odebrał list żelazny Milady (w której rozpoznał swoją żonę) i przewodził samosądowi nad nią. Potem służył pod komendą d'Artagnana, ale tylko do roku 1631. Wówczas to opuścił służbę oraz zaadoptował spłodzonego z księżną de Chevreuse syna Raula d'Aram, mianując go wicehrabią de Bragelonne. Potajemnie jednak wsparł Frondę i pomógł w ucieczce księcia de BeufortBeaufort. Potem jako najemny żołnierz służył u króla Anglii Karola I. To on jako jedyny z przyjaciół chciał go ratować, gdyż widział w nim ideał władcy. Potem zabił jego mordercę – syna Milady. Po latach pomógł Karolowi II odzyskać władzę za pomocą tajemnicy o skarbach z zamku Newcastle, którą przekazał mu zmarły władca. Za swoje bohaterskie czyny został odznaczony najwyższymi odznaczeniami w Europie – Orderem Podwiązki, Orderem Św. Ducha i Orderem Złotego Runa. Pod koniec życia wycofał się z życia publicznego i zmarł na zawał serca po śmierci syna na froncie w Afryce. Atos jako jedyny z całej czwórki jest panem z prawdziwego zdarzenia. Ma wielkopańskie maniery i dumę, a także wielki szacunek otoczenia. Stać go na wielkie gesty i bezinteresowność. Nie zależy mu na robieniu kariery, zwłaszcza kosztem innych. Nigdy nie wykorzystuje nikogo do swego celu, jest jedynym z całego kwartetu, z którym pozostali nigdy się nie kłócą. Jest też nieformalnie liderem oraz mózgiem całej czwórki, gdyż zwykle to on decyduje, co kiedy zrobią, choć w trakcie późniejszych przygód niejeden raz oddaje dowodzenie d'Artagnanowi, udzielając pozostałym jedynie dobrych rad. Podobnie jak później d'Artagnan, jest nieco zgorzkniały i zawiedziony światem. Z charakteru był mizantropem i samotnikiem. Honorowy aż do przesady, do tego bezinteresowny. Długi swoje spłacał zawsze na czas, choć potrafił nawet obudzić wierzyciela o piątej nad ranem, byle tylko szybko zwrócić mu dług i przy okazji mu dokuczyć. Jako jedyny nie miał kochanki i nie szukał jej – choć posiadał o wiele większe powodzenie wśród kobiet niż Aramis. Picie alkoholu i gry hazardowe były dla niego sposobem na zapomnienie o tym, jak mocno zawiódł się na kobiecie swego życia. Przestał pić i grać dopiero po odnalezieniu syna. Raul był jego największą miłością i sensem życia. Gdy go stracił, umarł.

* '''[[Aramis]]''' – właściwie kawaler Rene d'Herblay. Odebrał staranne wykształcenie w kierunku duchowym, jednakże wdał się w romans z damą i został na tym przyłapany przez pewnego szlachcica, który zapowiedział mu baty, jeśli jeszcze raz go zobaczy w towarzystwie tej kobiety. Aramis więc poprosił o rok zwłoki w przyjęciu ślubów kapłańskich i poszedł do najlepszego szermierza uczyć się władania szpadą, poznając w tym czasie Atosa i Portosa (ten drugi nauczył go kilku pchnięć). Gdy już opanował wszystko ubrał się elegancko, poszedł na bal, gdzie spotkał owego szlachcica, wyzwał go na pojedynek i zadał mu w nim. Jednak w ten sposób musiał zapomnieć o byciu księdzem, więc został muszkieterem. Potem zaprzyjaźnił się z d'Artagnanem. Wdał się w kilka romansów, choć jego główną kochanką była księżna de Chevreuse. Był jej utrzymankiem, brał udział również w kilku drobnych intrygach, które ona organizowała. Uczestniczył w akcji „diamenty królowej”, gdzie został postrzelony w ramię. Po tej akcji myślał o zostaniu księdzem, ale szybko porzucił te plany. Uczestniczył w oblężeniu La Rochelle, obronie Bastionu Św. Gerwazego i samosądzie nad Milady. Po zakończeniu oblężenia został księdzem, jednak nie rezygnował z romansów i intryg. Został opatem w klasztorze jezuitów, a później dołączył do Frondy. Pomagał w ucieczce księcia de BaufortBeaufort, a potem w wraz z Atosem wstąpił na służbę do Karola I. Brał udział w próbie jego odbicia. Później uczestniczył w bitwie frondystów z wojskami kardynała. Gdy przyjaciele porwali Mazarina on pierwszy wystąpił z żądaniami do niego. Po kilku latach wstąpił na służbę do Fouqueta, który mianował go biskupem VanesVannes. Dla niego prowadził fortyfikację zamku na wyspie Belle-Isle, służył mu też jako doradca i prawa ręka. Skrupulatnie pilnował interesów swego pryncypała, ale nie udało mu się powstrzymać jego upadku. W międzyczasie został jeszcze generałem zakonu jezuitów. Jako taki przeprowadził wraz Portosem intrygę z człowiekiem w żelaznej masce, która jednak się nie powiodła i dla Aramisa skończyła się dożywotnią emigracją. Dopiero po latach wrócił tymczasowo jako ambasador hiszpański pod nazwiskiem książę d'Alameda. Wyjednał wówczas neutralność Hiszpanii w wojnie Francji z Holandią. Aramis to najmniej sympatyczny z całej czwórki. Typowy intrygant i karierowicz myślącmyślący przede wszystkim o sobie i potrafiący bez skrupułów wykorzystywać przyjaciół do swych celów. Chciał piąć się coraz wyżej i wyżej, miał nawet ambicję zostać papieżem. Był niezrównanym szermierzem, w pojedynkach zostawał najwyżej draśnięty, ale nigdy ranny. Jako jedyny z całej czwórki nie otrzymał nigdy żadnej poważnej rany szpadą – w pierwszej części zostaje postrzelony, w drugiej tylko lekko draśnięty. Aramis to też lew salonowy, świetnie znający się na manierach i konwenansach, umiejący rozmawiać z kobietami, uwielbiający je wręcz. Jako jedyny z całej czwórki stosował kosmetyki, a konkretnie krem upiększający dłonie. Lubił się popisywać swoją religijnością oraz dobrymi manierami. Umiał zdobywać kobiety. Nie był jednak do końca zły. Miał duże wpływy i kiedy było trzeba, umiał je z łatwością wykorzystywać, by pomóc przyjaciołom. Miał też wyrzuty sumienia, gdy wpadali oni przez niego w tarapaty. Jako jedyny z czwórki dożył końca serii.

* '''[[Hrabia de Rochefort (postać)|Hrabia de Rochefort]]''' – agent kardynała Richelieu, jego prawa ręka i główny szpieg. D'Artagnan nazywał go „Człowiek z Meung” do czasu, aż nie poznał jego prawdziwego nazwiska. Pośredniczył w kontaktach Richelieu-Milady przekazując tej drugiej rozkazy od tego pierwszego. Jego znakiem rozpoznawczym była blizna na policzku. W Meung, czekając na Milady, spotkał po raz pierwszy d'Artagnana, z którym wszedł w konflikt. Od tego czasu d'Artagnan powziął sobie za punkt honoru dopaść go i zabić. Rochefort nienawidził kardynała, ale bał się go i słuchał jego poleceń – dwukrotnie aresztował Konstancję, przywoził mu raporty od Milady, a potem i aresztował muszkieterów za zabicie Milady i doprowadził ich przed oblicze Richelieu. Wkrótce potem on i d'Artagnan trzykrotnie się pojedynkowali. Każde to starcie zakończyło się dla hrabiego porażką i otrzymaną raną. Za trzecim pojedynkiem padł żart, że czwarte starcie między nimi zakończy się śmiercią Rocheforta. Jednakże nie bili się więcej, a nawet zostali przyjaciółmi. Po śmierci Richelieu Rochefort stał w opozycji dla Mazariniego i trafił do Bastylii na kilka lat. Wezwany z niej przez kardynała polecił mu na służbę czterech muszkieterów, po czym uciekł z pomocą Plancheta i stał się jednym z przywódców Frondy. Pomógł wraz z Atosem i Aramisem uciec księciu de Beaufort. Zginął podczas ataku na królewską karocę – otrzymał cios w serce od d'Artagnana, który za późno zorientował się, kogo zabija. Występuje w I i II części. W ekranizacjach filmowych Rochefort zwykle jest czarnym charakterem i wiecznie prześladuje d'Artagnana, aż w końcu ginie z jego ręki.

* '''[[Milady de Winter]]''' – agentka kardynała Richelieu, żona Atosa, matka Mourdanta. Kobieta występna, podła i bezlitosna, typowa famme fatalle., Nienawidziła miłości i piękna,przynosząca krzywdziłanieszczęście każdegokażdemu zakochanegozakochanemu w niej mężczyznęmężczyznie. Znała tajniki uwodzenia i korzystała z nich bez skrupułów. Potrafiła świetnie grać. Naprawdę nazywała się Charlotte BaksonBackson i była nowicjuszką zakonną, jednak uwiodła młodego księdza, wraz z nim okradła kilka kościołów. Przyłapani na gorącym uczynku kochankowie zostali aresztowani i napiętnowani czarną lilią. Uciekli wówczas do hrabstwa de La Fere, gdzie kobieta pod nazwiskiem Anne de Bruil została żoną Atosa, hrabiną de La Fere. Gdy jednak podczas polowania spadła z konia, a Atos ratując ją rozpiął jej suknie zobaczył ramię swej żony i prawda wyszła na jaw. Wściekły hrabia powiesił żonę na drzewie, jednak nieskutecznie, gdyż ta uciekła do Anglii i została żoną starszego lorda de Winter (otrzymała wówczas tytuł lady Clarick), któremu urodziła syna. Nie chcąc mieć nad sobą żadnego mężczyzny, otruła swego męża. Bojąc się wydania tej zbrodni, uciekła do Francji, gdzie jako Milady weszła na służbę do kardynała Richelieu. Ukradła dwie z dwunastu diamentowych zapinek, jakie królowa dała księciu Buckingham. Potem w przerwie między służbą romansowała z d'Artagnanem i hrabią de Wardes. Gdy ten pierwszy odkrył jej tajemnicę, próbowała go zabić, wysyłając nań dwóch zbójów, a potem i kilka butelek zatrutego wina. W końcu dostała zadanie zlikwidowania Buckinghama. Jej szwagier, młodszy lord de Winter, uprzedzony przez muszkieterów, uwięził ją, ale ona uciekła i wykonała misję, po czym schroniła się w klasztorze Bethune, gdzie otruła Konstancję Bonacieux. Próbowała uciec przed żądnymi zemsty muszkieterami, ale nie udało jej się i cała czwórka dokonała na niej samosądu. Milady zginęła ścięta przez kata z Bethune. Występuje jedynie w I części.

* '''[[Mordaunt (postać)|Mordaunt]]''' – syn Milady i starszego lorda de Winter, właściwie John Franciszek de Winter. Podobnie jak matka był podły, mściwy i zawistny. Nigdy nie darował raz otrzymanej zniewagi, zabijał bez najmniejszych skrupułów, nikogo nie kochał, żył jedynie zemstą. Miał odrażającą twarz, z której biło zło. Ledwo narodzony stracił ojca, a wkrótce potem i matkę. Stryj zaś nie zajmował się nim, gdyż wyczuwał w nim tę samą aurę zła, co w jego matce. Również sam król Karol I pozbawił go możliwości dziedziczenia tytułu lordów de Winter jako synowi ladacznicy i morderczyni. Młody de Winter znienawidził więc króla Anglii i stryja, za to fanatycznie pokochał matkę, choć ta praktycznie wcale się nim nie interesowała. Jako mnich podróżował po Flandrii, gdzie przypadkiem spotkał Raula de Bragelonne i hrabiego de Guise – wezwali go oni do umierającego kata z Bethune. Gdy go spowiadał odkrył, że ów kat zabił jego matkę. Wówczas to wycisnął z niego wszystko, co wiedział on o samosądzie nad Milady i o tym, że jednym z jej sędziów był lord de Winter. Wściekły zabił kata nożem i uciekł do Anglii, gdzie jako Mordaunt wstąpił na służbę do Cromwella. Został wysłany z listem do Mazarina. We Francji spotkał się ze stryjem, zapowiedział mu zemstę, po czym odkrył, że sędziami jego matkami byli Atos i Aramis. Mazarin powierzył mu d'Artagnana i Portosa, by zdołał on złapać Karola I. Dokonał tego z nimi, przy okazji zabijając z pistoletu lorda de Winter. Później chciał zabić Atosa i Aramisa, ale ci uciekli wraz z Portosem i d'Artagnanem. Wówczas Mordaunt pojął, że cała czwórka to mordercy jego matki. Prześladował więc ich, przeszkodził im w uwolnieniu króla Anglii, którego osobiście ściął przebrany za kata. Złapany przez nich dostał szansę honorowego zejścia w pojedynku z d'Artagnanem, ale uciekł i przygotował zasadzkę na statku „''Błyskawica''”. Jednak przyjaciołom udało się przeżyć, a sam Mourdant zginął zabity nożem przez Atosa, którego próbował zdradziecko utopić. Występuje tylko w II części.

* '''Kat z Bethune''' – wcześniej kat z Lille. Nie jest znane jego imię ani nazwisko. Niewiele o nim w sumie wiadomo. Miał młodszego brata, który został księdzem, jednak uległ Charlottcie BaksonBackson i wraz z nią okradał kościoły. Przyłapany na tym został schwytany i kat musiał wypalić mu piętno czarnej lilii na ramieniu. Kat jednak chciał się zemścić na kobiecie, która do tego doprowadziła. Odszukał ją, uwięził i też wypalił jej czarną lilię. Jednak ona i jego brat uciekli z więzienia, a kat trafił do lochu oskarżony o pomoc bratu w ucieczce. Siedział tak długo, dopóki młody ksiądz nie wrócił – a wrócił dlatego, że Charlotta, podając się za Anne de Bruil, poślubiła hrabiego de La Fere i porzuciła kochanka. Młody ksiądz wrócił więc do więzienia, by ratować brata, a potem powiesił się w celi. Kat nie darował tego kobiecie. Po jakimś czasie, gdy został katem w innym mieście o nazwie Bethune, odwiedził go Atos i poprosił, by ten pojechał z nim, gdyż trzeba dokonać wyroku na kobiecie występnej. Kat uczynił to, a wówczas okazało się, że to była ta sama kobieta, która zgubiła jego brata. Z wielką przyjemnością wziął więc udział w sądzie nad nią. Na dowód, że nie robi to dla zysku, lecz z poczucia obowiązku, wrzucił wręczone mu za wykonanie wyroku pieniądze do wody, po czym przewiózł Milady na drugą stronę rzeki Lys i ściął ją, a jej ciało utopił. Po dwudziestu latach niedaleko Flandrii został napadnięty przez hiszpańskich maruderów i ciężko ranny. Z pomocą przyszli mu wówczawówczas wicehrabia de Bragelonne i hrabia de Guise. Zabrali go oni do oberży i sprowadzili na jego prośbę mnicha, by go wyspowiadał. Mieli pecha – tym mnichem był syn Milady szukający pomsty na mordercach matki. Kat zginął zabity przez niego nożem chwilę po tym, jak powiedział mu wszystko, co wie o egzekucji Milady. Występuje w I i II części.

* '''[[Człowiek w żelaznej masce|Filip Żelazna Maska]]''' – postać właściwie legendarna, bowiem kto był więźniem w Żelaznej Masce nie wiadomo. DumasWedług pokazał, żeDumasa był to brat bliźniak Ludwika XIV o imieniu Filip. Urodził się on pół godziny po swym słynnym bracie. Ludwik XIII był przerażony – co teraz zrobić? Było ryzykoryzykiem, że młodszy bliźniak zaprzeczy starszemu prawa do tronu mówiąc, że to on urodził się pierwszy, a wówczas dojdzie do bratobójczej walki, a tego król nie chciał. Zapytał więc o zdanie Richelieu. Ten zaś poradził mu ukryć drugiego bliźniaka przed światem. I tak się stało. Gdy jednak Filip jako młodzieniec odczytał pewien list mówiący co nieco o jego pochodzeniu, jego opiekunowie wpadli w panikę. Powiedzieli o tym królowej, ta zaś kazała ich zlikwidować, a syna zamknąć w Bastylii. Był tam trzymany w wygodzie, czasami odwiedzany przez matkę, jednak z dala od świata. Po kilku latach odnalazł go w Bastylii Aramis, który ujawnił przed nim jego prawdziwe pochodzenie, ale przy okazji skłamał, że Ludwik wie o wszystkim i nie interesuje się bratem. Filip więc bez wahania zgodził się go zastąpić na tronie Francji. Wydobyty z więzienia wziął udział w intrydze Aramisa, jednakże nie powiodło im się i Filip został zdemaskowany. Ocalił życie tym, że ujawnił przy wszystkich swe pochodzenie i ośmieszył w ten sposób matkę. Ludwik bojąc się opublikowania tej wieści kazał zamknąć Filipa w twierdzy na Wyspie Św. Małgorzaty, gdzie miał on służbę, dostatnie i spokojne życie, lecz za cenę noszenie zawsze żelaznej maski na twarzy i pilnowania przez straże. Występuje tylko w III części.

* '''[[Marie de Rohan|Maria Michon de Rohan, księżna de Chevreuse]]''' – z domu Michon, po mężu de Rohan. Przyjaciółka królowej, największa miłość Aramisa, matka Raula de Bragelonne. Wieczna intrygantka, znienawidzona przez kardynała Richelieu, który kilkakrotnie skazywał ją na banicję czy areszt domowy. Umożliwiła spotkanie królowej z księciem Buckingham, a także przesłała listownie wiadomość do Aramisa, gdzie przebywa Konstancja Bonacieux. Swego syna Raula ukrywała przed światem, bojąc się zemsty ze strony męża, księcia de Chevreuse. Po śmierci Richelieu wróciła do łask, jednak naraziła się Mazariniemu i znów musiała się ukrywać. Podczas Frondy Atos poznał ją z jej synem Raulem, wyjaśniając jej, kim on jest, ale nie mówiąc chłopcu, kim ona jest dla niego. Później żyła w odosobnieniu, korzystając z tego, że wszyscy myślą, że nie żyje. Jednak brakowało jej środków. Zdobyła więc papiery dowodzące, że Fouquet dokonał za rządów Mazariniego sprzeniewierzenia poważnej sumy pieniędzy. Chciała je sprzedać Aramisowi spotkanemu na pogrzebie generała zakonu jezuitów, ale jednak ten odmówił ich kupna, gdyż cena była dla niego zbyt wygórowana. Sprzedała je więc Colbertowi, który wykorzystał je do zniszczenia swego wroga. Colbert oprócz pieniędzy umożliwił jej spotkanie z Anną Austriaczką, od której księżna wydębiła sporą sumę pieniędzy za lek na raka piersi oraz za zachowanie dla siebie tajemnicy człowieka w żelaznej masce. Jej dalsze losy nie są opisane. Księżna budzi mieszane uczucia. Z jednej strony bowiem to przyjaciółka królowej, pomocnica i powiernica, największą miłość Aramisa, a z drugiej to nędzna intrygantka myśląca przede wszystkim o sobie, nie specjalnie przejmująca się swoim rodzonym synem, choć widok dorosłego Raula wzruszył ją i pobudził w niej matczyne uczucia. Występuje w II i III części, w I jest tylko wspominana.

* '''[[Nicolas Fouquet]]''' – generalny intendent królewskich finansów oraz generalny prokurator. Był najbogatszą osobą w państwie, miał piękniejszy pałac niż sam król, posiadał własnych poetów, żołnierzy, rzemieślników, nawet księży. Chciał być osobą drugą po królu. Kradł ile się dało z państwowej kasy, jednak przejawiał w tym chwilami prawdziwie dziecinną naiwność. Nie spiskował przeciwko królowi, choć myślał o byciu I ministrem. Zwerbował na służbę do siebie Aramisa, którego mianował biskupem VanesVannes i zlecił mu naprawdę zamku na wyspie Belle-Isle, co było wbrew prawu. Gdy na skutek działań d'Artagnana prawda wyszła na jaw, za radą Aramisa podarował zamek królowi, dzięki czemu uniknął kary. Gdy król chciał przybyć do jego pałacu w Vaux, urządził najdroższy bal na świecie. Ponieważ wskutek czujności ColbetaColberta nie mógł więcej kraść, był zmuszony sprzedać swój urząd generalnego prokuratora, by mieć za co urządzić bal. Mimo swoich starań króla zdenerwował przepych pałacu w Vaux, a także wiadomość o malwersacji sprzed lat i kazał aresztować Fouqueta. Aramis w tym samym czasie podmienił Ludwika na Filipa Żelazną Maskę, jednakże nieopatrznie powiedział o tym wszystkim Fouquetowi. Ten zaś poczuł się odpowiedzialny za króla, który był jego gościem, więc go uwolnił, choć nie otrzymał za to ułaskawienia i resztę życia spędził w więzieniu. Fouquet ukazany przez Dumasa to niejednoznaczna postać – z jednej strony to złodziej państwowych pieniędzy i typowy polityk, a z drugiej to człowiek nieco naiwny i lojalny wobec swoich. Występuje tylko w III części.