Edo (okres): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Alvea przeniosła stronę Epoka Edo do Edo (okres): Edo było okresem w dziejach Japonii, nie epoką |
|||
Linia 1:
{{Historia Japonii}}
{{nihongo|'''Epoka Edo'''|江戸時代|Edo-jidai|
== Wiek XVII ==
W 1603 r., w wyniku zwycięstwa w wojnie domowej, do władzy w Japonii doszedł feudalny ród Tokugawa. Początek
Ogół obywateli został poddany ścisłej kontroli administracji centralnej, która poprzez system nakazów określała podatki, obowiązki, sposób zachowania się, ubierania i życia poszczególnych grup społeczeństwa. Chłopom nie wolno było zajmować się handlem i rzemiosłem, a mieszczanom nosić ozdób ze złota i srebra ani budować wysokich domów. Bogacili się natomiast kupcy, którzy zrzeszeni byli w gildiach. Możnowładcom nie wolno było utrzymywać własnych oddziałów [[samuraj]]ów ponad określoną ich liczbę. Wobec braku wojen warstwa samurajów szybko się kurczyła, a poza wojowaniem nie wolno im było zajmować się niczym innym. Obowiązywały zasady oparte na [[neokonfucjanizm]]ie. Głosiły one ścisłe posłuszeństwo wobec władz. [[buddyzm|Buddyjskie]] [[klasztor buddyjski|klasztory]] znajdowały się pod kontrolą siogunów.
Linia 10:
[[Plik:Tokugawa Ieyasu2.JPG|thumb|Siogun Ieyasu Tokugawa]]
Równocześnie, aby uchronić kraj przed wpływami zewnętrznymi, w tym głównie przed szerzeniem się [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwa]], w
Scentralizowane, sprawne zarządzanie i brak jakichkolwiek niepokojów wewnętrznych początkowo sprzyjały rozwojowi gospodarki, kultury i sztuki. Rosły miasta, rozwijało się rzemiosło, w sztuce rozkwitały malarstwo, poezja i teatr. Jednakże krwawa rozprawa z misjonarzami portugalskimi, brak kontaktów z Europejczykami, odcięcie się Japonii od wszelkich wynalazków i osiągnięć naukowych z zewnętrznego świata – to wszystko w dłuższym okresie spowodowało zapóźnienie gospodarcze państwa. Było ono już wyraźnie widoczne pod koniec XVII w., gdy doszło w kraju do szeregu buntów chłopskich i rewolucyjnych rozruchów w miastach. Jednakże ponowne otwarcie Japonii na świat zewnętrzny nastąpiło dopiero w połowie
== Wiek XVIII ==
W
W
Buntowała się także biedna ludność miast w proteście przeciwko wysokim cenom [[ryż]]u sprzedawanego po spekulacyjnych cenach przez monopolistycznych kupców
== Pierwsza połowa XIX w. ==
Wszelkie propozycje nawiązania kontaktów handlowych i gospodarczych, stawiane w latach
[[Plik:Matthew C. Perry 1855-56.jpg|thumb|Komandor Matthew Perry]]
Równocześnie nastąpiła w Japonii zmiana gospodarki z typowo feudalnej na wczesnokapitalistyczną. Na skutek zagarniania przez lichwiarzy drobnych działek zadłużonych i zubożałych chłopów, przenosili się oni masowo do miast, stając się tam tanią siłą roboczą do wynajęcia. Zatrudniani byli w organizowanych przez książąt feudalnych manufakturach, wśród których najwięcej było włókienniczych, przędzalniczych, [[tkalnia|tkalni]] jedwabiu, farbiarni, garncarni, wytwórni papieru i laki. Przeobrażeniu uległa też feudalna klasa samurajów. Ich usługi wojskowe stały się zbędne i w coraz większym stopniu zajmowali się oni handlem i drobnym rzemiosłem. Zasilili też kręgi opozycji przeciwko siogunatowi, krępującemu poprzez podatki i reglamentacje rozwój ich zakładów pracy.
Po zwycięskich dla mocarstw europejskich [[Wojny opiumowe|wojnach opiumowych]] w Chinach, również [[Stany Zjednoczone]] zainteresowały się możliwościami wykorzystania [[Daleki Wschód|Azji Wschodniej]] jako swego rynku zbytu. W tym celu w
== Zobacz też ==
|