Pustelnia Glińska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
m poprawa linków |
||
Linia 52:
Okres sprawowania obowiązków przełożonego Pustelni przez Filareta (Danilewskiego), tj. lata 1817-1841, był czasem rozkwitu monasteru. Filaret wprowadził w klasztorze regułę wzorowaną na ustawach monasterów [[Athos|Athosu]], stała się ona następnie wzorem dla kolejnych piętnastu monasterów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Liczba mnichów zaczęła ponownie rosnąć: w 1823 w klasztorze przebywało ponad 40 mężczyzn, w 1837 - około stu, zaś w 1885 - 89 mnichów, 57 posłuszników i 196 świeckich pracowników. W 1910 mnichów w Pustelni Glińskiej było 137, posłuszników - 100, zaś łączna liczba mieszkańców monasteru przekroczyła 500. W większości byli to chłopi. Biskup kurski [[Heliodor (Czistiakow)|Heliodor]] opisywał monaster jako miejsce, gdzie żyli wyłącznie mężczyźni wiernie wypełniający śluby mnisze. Wychowankowie Pustelni Glińskiej wielokrotnie byli kierowani w charakterze przełożonych do innych klasztorów oraz na placówki misyjne<ref name=":0" />. Na przełomie XIX i XX w. Pustelnia Glińska stała się ośrodkiem [[Starzec mnich|starcostwa]]; większość mnichów-starców była uczniami zmarłego w 1841 Filareta (Danilewskiego)<ref name=":0" />. Od 1828 pustelni podlegał [[Skit (budowla)|skit]] zbudowany na miejscu odnalezienia Glińskiej Ikony Matki Bożej<ref name=":0" />
Dzięki pozyskaniu przez monaster licznych dobroczyńców, w tym kilkunastu rodzin arystokratycznych, w latach 1852-1864 przebudowany i powiększony został główny sobór klasztorny, w którym urządzono kolejne ołtarze boczne - św. [[Mitrofan z Woroneża|Mitrofana z Woroneża]] i św. [[Tichon Zadoński|Tichona Zadońskiego]] oraz św. [[Aleksy (metropolita kijowski)|Aleksego Moskiewskiego]] i św. [[Aleksandra Męczennica|Aleksandry]]. Wcześniej, w latach 1826-1830 zbudowano cerkiew nadbramną Iwerskiej Ikony Matki Bożej, zaś w latach 1848-1850 - murowaną cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej z bocznymi ołtarzami św. Barbary i św. Mikołaja. W 1897 kolejną świątynię, pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Pańskiego, urządzono w skrzydle, gdzie mieścił się klasztorny szpital. Mnisi wznieśli ponadto dom gościnny dla biskupa, osiem budynków dla przyjmowania pielgrzymów i gości, kuźnię, pralnię, księgarnię, pracownie rzemieślnicze, fabryczkę świec, a w 1890 dom pracy, w którym sieroty mogły znaleźć zatrudnienie i mieszkanie. W pracowniach rzemiosła prowadzona była nauka zawodu krawca, szewca, stolarza, tokarza, kowala, ślusarza, złotnika, sadownika, ogrodnika, rybaka, wytwórcy dywanów, uczono także ikonopisania<ref name=":0" />. W 1890 zbudowano kamienną cerkiew Świętych Joachima i Anny w monasterskim skicie<ref name=":0" />. Trzy lata później z inicjatywy archimandryty [[Joannicjusz (Gomołko)|Joannicjusza]] zbudowano drugą pustelnię filialną z cerkwią Obrazu Chrystusa Zbawiciela Nie Ludzką Ręką Uczynionego. Przy Pustelni Glińskiej działała największa w eparchii kurskiej biblioteka, licząca w 1910 2 tys. tomów - ksiąg liturgicznych, teologicznych i literatury ascetycznej<ref name=":0" />.
W 1914 na terenie klasztoru urządzono lazaret i sanatorium dla rannych żołnierzy oraz przytułek dla sierot po poległych. [[Hieromnich|Hieromnisi]] i 75 [[Posłusznik|posłuszników]] Pustelni Glińskiej w 1915-1916 zostali skierowani na [[Front wschodni (I wojna światowa)|front]]<ref name=":0" />[[Front Północny (rosyjski)|.]] Po zakończeniu wojny w monasterze przebywało ok. 300 mężczyzn<ref name=":0" />.
| |||