Krwawa środa w Lublinie: Różnice pomiędzy wersjami

Akcją policyjną dowodził starszy aspirant Banasiak. Zarządził on wymarsz 80-osobowego oddziału w kierunku ulicy Lubomelskiej. Po drodze spotkał uciekających policjantów, którzy poinformowali go o sytuacji w budynku PUPP. Oddział policji za pomocą [[Kolba (broń)|kolb]] (był sporadycznie atakowany, padło nawet kilka strzałów [[rewolwer]]owych) przedzierał się do gmachu, z którego ostatecznie uwolniono pracowników. Gmach otoczono kordonem, spodziewając się ataku. Policja pozostawała pod ciągłym gradem kamieni, a kolejni funkcjonariusze padali ranni. Istniała realna groźba zdziesiątkowania oddziału, w związku z czym polecono wycofać się do wnętrza gmachu. Nie można byłbyło użyć [[broń gazowa|pistoletów gazowych]], gdyż silny wiatr wiał w kierunku policji. Po przeorganizowaniu się postanowiono zaatakować tłum kolbami i [[bagnet]]ami. W trakcie działań jeden z policjantów padł na ziemię nieprzytomny, co rozzuchwaliło tłum. Padły m.in. okrzyki: ''Rozbroić policję, tych [[burżuazja|burżuazyjnych]] pachołków!'' oraz ''Powypruwać im brzuchy!'' i ''Zastrzelić komisarza!''. Szczególną agresją wykazali się członkowie lubelskiej [[Komunistyczna Partia Polski|KPP]]: E. Wojciechowski, J. Czarnota, B. Tryk, W. Tkaczyk i B. Wójcik. Po obrzuceniu policji kamieniami doszło do walki wręcz. Banasiak, widząc przewagę demonstrantów, polecił oddać dwie salwy w tłum z amunicji ostrej (po pierwszej tłum nadal napierał, a ścisk był taki, że wycofanie się nie było możliwe)<ref name=Lopo/>.